Λοιπόν;

 Κατάλαβες τώρα μήπως;

Όλα είναι προσωρινά 

Όλα είναι ρευστά 

Απόλαυσε την στιγμή εκείνη που ζεις το καθετί

Γελαγες κάθε φορά και μου έλεγες είσαι μικρή ακόμα 

Σου μιλάω και νιώθω αυτόματα δίπλα σου 

Σε "βλέπω" 

Αλλά δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω 

Θα μου πεις ίσως ότι φταίω και ίσως και να είναι αλήθεια αλλά ούτε σε αυτό με άκουγες όσες φορές και να σου ζήτησα να κάνεις κάτι 

Γενικά αντιλαμβάνομαι ότι δεν λαμβανες υπόψη σου τίποτα από όσα σου έλεγα γιατί τα καλά παιδιά σου έλεγαν άλλα και εσύ φυσικά τα εμπιστευοσουν... Εγώ ήμουν μια μικρή υστερική ηλίθια 🤣 

Στο δια ταύτα όμως 

Πάλι προσπαθώ να σου δώσω να καταλάβεις,να δεις προς μια κατεύθυνση που είχες κλείσει κάθε πόρτα αλλά που αντικειμενικά είναι η μόνη διέξοδος 

Θα ήθελα έστω και τώρα, τώρα που δεν είμαι τίποτα να έχεις καταλάβει πως ότι σου λέω ,ότι κάνω το κάνω από αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον και όχι γιατί έχω να κερδίσω κάτι όπως πίστευες όταν ήμασταν μαζί 

Θέλω να ζήσεις 

Να ζήσεις καλά χωρίς αυτό το βασανιστήριο, χωρίς να υποφέρεις. Θέλω να προχωρήσεις τις διαδικασίες γρήγορα και πίστεψε με προσεύχομαι να βρεθεί πολύ γρήγορα ένας δότης.

Ελπίζω και εύχομαι να είσαι τυχερός. 

Δεν χρειάζεται να σε δω για να καταλάβω πώς είσαι. Δεν είναι τυχαίο ότι μπήκα σε μια διαδικασία εκπαίδευσης που είναι και κοστοβορα και αντικειμενικά δύσκολη μόνο και μόνο για να έχω μια πλήρη εικόνα της ασθενείας

από την αρχή της μέχρι την αποκατάσταση της γιατί άλλο τέλος δεν θέλω να σκεφτώ.

Αποφεύγω να σου μιλάω γιατί υποφέρεις από τη νοσταλγία. Αποφεύγω να σου μιλάω γιατί πονάω πολύ μετά. Όμως σε σκέφτομαι κάθε μέρα. Κοιτάζω το ρολόι να δω αν τελείωσες τη συνεδρία σου και σκέφτομαι πόσο εξαντλημένος θα είσαι. Θέλω να σου τρίψω τα πόδια, να σου φιλήσω τα χέρια και να σου πω πως ότι και να γίνει θα είμαι δίπλα σου.

Μόνο μην τα παρατήσεις 

Άκουσε αυτό που σου λέω έστω και μια φορά 

Τίποτα δεν είναι δεδομένο

 Μόνο που το ξεχνάμε 

Να ζούμε το τώρα με ότι έχουμε 

Νιώθω ατελείωτη θλίψη 

Ακούω...

 

Ήταν άνοιξη θυμάμαι που σε γνώρισα

Πήρα χρώματα χαμένα σε ζωγράφισα

Τ' ασημένιο το φεγγάρι μπλε τησ θάλασσασ

Πράσινο τησ παραζάλησ μωβ τησ μοναξιάσ

Μπερδεμένο κουβαράκι σε ξεμπέρδεψα

Κι έγιν' η κλωστή ποτάμι και ταξίδεψα

Φωσ εκεί που δε θυμάσαι δε φαντάζεσαι

Φωσ στην άκρη τησ αβύσσου που βυθίζεσαι

Έριξα χρυσό διχτάκι και σε ψάρεψα

Σε μια λίμνη φιλντισένια σε ξανάριξα

Τίποτα δε σου ζητάω και δε μου χρωστάς

Μόνο να 'μαι εγώ η λίμνη για να κολυμπάς

Τίποτα δε σου ζητάω και δε μου χρωστάς

Μόνο να 'μαι εγώ η λίμνη για να 

Συνειδητοποιώ

 Ότι έχω υπάρξει αφόρητα ηλίθια και αδιανόητα γελοία

Εντελώς γίδι συνοπτικά 🤣🤣🤣

Αφού με άντεξα  νομίζω ότι θα τα καταφέρω

Ούτε και η βλακεία του έρωτα...

αλλά το ερώτημα είναι

Ερωτευμένος και ηλίθιος

Ή

Έξυπνος και νεκρός;

Διαβάζω

 Και όσο το διαβάζω γελάω και κλαίω μαζί

Γιατί πραγματικά είναι οι σκέψεις μου προηγούμενων χρόνων αποτυπωμένες από κάποιον άγνωστο

Ίσως με κάποιο τρόπο όλοι έχουμε βρεθεί στην ίδια θέση

Ακόμα πονάει πολύ...

 Δεν φαντάζεσαι τι έκανα σήμερα εξαιτίας σου....

Διαβάζω

   ..  Προφανώς δεν έχει καµιά σηµασία αν το «άξιζε» ή όχι. Και το γεγονός ότι όλα αυτά αρχίζουν να µου είναι τόσο ξένα, θαρρείς και αφορούσαν µια άλλη γυναίκα, δεν αλλάζει σε τίποτα τη µία και µόνη αλήθεια: χάρη σε κείνον πλησίασα το σύνορο που µε χωρίζει απ’ τον άλλον, σε σηµείο που κάποιες φορές νόµισα πως το διάβηκα.

Μετρούσα τον χρόνο αλλιώς, µε όλο µου το κορµί.

Ανακάλυψα αυτό για το οποίο είµαστε ικανοί, δηλαδή για τα πάντα:

θεσπέσιους ή θανάσιµους πόθους, απουσία αξιοπρέπειας, πεποιθήσεις και συµπεριφορές τις οποίες έβρισκα παράδοξες στους άλλους µέχρις ότου κι εγώ η ίδια τις ασπάστηκα. Εν αγνοία του, µ’ έφερε πιο κοντά στον κόσµο

Annie Ernaux

Πάθος