Φοβάμαι

 Και όταν φοβάμαι 

Δεν μιλώ, δεν πίνω νερό, δεν τρώω, δεν κοιμάμαι 

Και έχω αφόρητη ναυτία 

Αρρωσταίνω 

Φοβάμαι πολύ 

Δεν στο είπα 

Είπαμε να είμαστε ειλικρινείς μεταξυ μας πλέον 

Αλλά δεν ήθελα να σου πω ούτε πόσο φοβάμαι 

Και τώρα περιμένω ένα μύνημα 

Ότι είσαι καλά 

Γιατί φοβάμαι πολύ 

Και δεν θέλω να σε χάσω 

Είναι εγωιστικό αυτό που λέω το ξέρω

Αλλά ο φόβος μας κάνει να γυρίζουμε προς τα μέσα μας

Δεν θέλω να πονέσεις 

Δεν θέλω να χάσεις την αξιοπρέπεια σου

Όπως σου έχω πει πολλές φορές ο καλύτερος θάνατος είναι να φεύγεις όρθιος 

Το ξέρω πόσο πολύ δεν θες να πας 

Αλλά δεν μπορείς να το αποφύγεις 

Θα είμαι μαζί σου 

Θα σου στείλω και την ΜΚ και την ΚΜ να σε προσέχουν 

Και ας μην με βλέπεις εσύ εγώ μπορώ και βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου

Γύρνα πίσω όρθιος 

Σε περιμένω 

Oz 

Ακαριαία

 Περίπολοι της νικοτίνης.

Οι κάνες τόσων τσιγάρων

στραμμένες επάνω μου.

Θα`χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί

κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια.

Κάποτε πέφτει η ψυχή

εκεί που το κορμί σκοντάφτει.

Πέφτει σαν αρμαθιά κλειδιά.

Μένεις απ`έξω.

(Μιχάλης Γκανάς)

Μια θλιμμένη μέρα  είναι η σημερινή 

Διαβάζω και νιώθω 

Η διάρκεια είναι πάθος.

Ένα πάθος που δεν βλέπεις στο σινεμά

γιατί οι ταινίες διαρκούν το πολύ δυό ώρες

κι όταν πέφτει το τέλος

η ζωή συνεχίζεται.

Ειρήσθω εν παρόδω όχι όπως θέλουμε

αλλά όπως μπορούμε...

(Μιχάλης Γκανάς , τον αποχαιρετώ με θλίψη σήμερα)

Πόσο

 Ανόητα σκορπισαμε τη ζωή μας

Μας χαρίστηκε ένα δώρο 

Και εμείς σκίσαμε μόνο το περιτύλιγμα 

Και το πετάξαμε χωρίς 

Να γευτούμε τη χαρά 

Που απλόχερα μας δωθηκε 

Τι ωφελεί τώρα να κλαίμε ;

Η θλίψη έγινε ένα με την ανάσα μας

Και δεν θα πάψω ποτέ 

Να αναρωτιέμαι 

Γιατί;

Κάπως έτσι

 

Μέσα μας

 Έχουμε κάτι μικρές βαλβιδουλες

Σαν διακοπτακια on off

 Μερικές φορές μια ασήμαντη λέξη 

Ένα τυχαίο γεγονός 

Που σε κανονικές συνθήκες θα ήταν άνευ σημασίας 

Θα γυρίσει το διακοπτακι

Και θα αρχίσει ο καταρράκτης να λειτουργεί 

Είτε αυτός είναι καταρράκτης δακρύων, θλίψης ακόμα και αίματος 

Εκείνο το πηχτό  , το μαύρο 

Και παλεύεις με κάθε τρόπο να το βάλεις πάλι στο off

Μα έχει μπλοκάρει η σύναψη του εγκεφάλου 

Και ενώ αναγνωρίζει το λάθος 

Συνεχίζει ακάθεκτα να πυροδοτεί κάθε κύτταρο με αρνητικά ιόντα μέχρι που γίνεσαι όλος  αρνητική ενέργεια και αρρωσταίνεις 

Κάπως έτσι είναι η τωρινή μου κατάσταση 

Μια λέξη που κάποτε με έκανε να χαμογελάω αυτόματα και να νιώθω ευτυχία 

Τώρα με αρρωσταίνει και με κάνει να νιώθω απόλυτα αποτυχημένη , ανόητη και εκτεθειμένη 

Μια λέξη είναι αρκετή για να πνιγώ σε θάλασσες θλίψης 

Δεν θα πάει καλά

 Η μέρα 

Τόσο κακή διάθεση 

Με το ζόρι βρίσκομαι εδώ

Νιώθω θυμό και θέλω να ξεσπάσω 

Αλλά αν το κάνω οι συνέπειες θα είναι άσχημες

Προσπαθώ να κάνω υπομονή να περάσει η ώρα

Θέλω να βάλω τη μάσκα στα μάτια να μην βλέπω κανέναν 

Ούτε να μιλώ 

Δεν θέλω τίποτα σήμερα 

Τίποτα απολύτως 

Θα σκέφτομαι θάλασσες και ερημιές 

Κενό και θλίψη 

Η γνωστή, η μαύρη ,η πηχτή που σε κολλάει στο χώμα. 

Καιρό είχε να εμφανιστεί...

Μου έλειψες σήμερα

Μου έλειψες σήμερα αλλά αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο

Μου έλειψες χιλιάδες φορές και χθες.

Πήρα το τηλέφωνό μου για να σoυ πω τα νέα,

μετά συνειδητοποίησα, και πάλι, ότι δεν μπορώ 

Μου έλειψες σήμερα αλλά μου λείπεις πολύ κάθε μέρα,

Είναι χρήσιμο να μου λείπεις... είναι το μόνο που έχω.

Μου λείπεις σήμερα και θα μου λείψεις αύριο,

Φαίνεται να μην υπάρχει τέλος σε αυτή τη θλίψη.

Μου λείπεις σήμερα αλλά προσπαθώ να βρω,

έναν τρόπο 

Έναν τρόπο για να σε ανακαλέσω και απλά να νιώσω… χαρούμενη.