Πόσο

 Ανόητα σκορπισαμε τη ζωή μας

Μας χαρίστηκε ένα δώρο 

Και εμείς σκίσαμε μόνο το περιτύλιγμα 

Και το πετάξαμε χωρίς 

Να γευτούμε τη χαρά 

Που απλόχερα μας δωθηκε 

Τι ωφελεί τώρα να κλαίμε ;

Η θλίψη έγινε ένα με την ανάσα μας

Και δεν θα πάψω ποτέ 

Να αναρωτιέμαι 

Γιατί;