Ξερεις που ειμαι?

Εκει που βρεθηκαμε πρωτη φορα....
Δεν ειχα ερθει παλι απο τοτε 5 χρονια πριν.Ομως σημερα δεν ειμαι στα καλα μου.Ηθελα απλα να φυγω απο το σπιτι,να βρεθω κοντα σου.
"να ελπιζεις στο ανεφικτο "που λεει και ο ποιητης...
Και μπηκα στο αυτοκινητο και ευτυχως ευτυχως ηρθα εδω.Δεν πρεπει να οδηγω οταν ειμαι ετσι.Καθε αυτοκινητο που εβλεπα σκεφτομουν τι καλα που θα ηταν να πεσω πανω του , ακομα καλυτερα να πεσει πανω μου και τελος...τελος πονος, τελος θλιψη, τελος μοναξια, τελος τυψεις και ενοχες.ΤΕΛΟΣ....
Και θυμαμαι που ελεγες σε απειλω με ολες αυτες τις βλακιες μου.Ομως ψυχη μου μονο τον εαυτο μου απειλω το εκανα απο τα 9 μου χρονια.Απο τοτε με θεωρουσα λαθος και βαρος σε ολους τους ανθρωπους.
Και καθομαι εδω και φερνω στο μυαλο μου ολο εκεινο το βραδυ που μου ελεγες οτι ακομα και ενας αναπτηρας ειναι φονικο οπλο και μπορει να σκοτωσει ανθρωπο.Ημουν αλλωστε πιθανος δολοφονος...
Αληθεια απο εκεινο το βραδυ και μετα ποσες ψυχες δολοφονηθηκαν ηθελημενα η και αθελα μας??
Και θυμαμαι πως σιγα σιγα μου επιασες το χερι και μου ειπες οτι ειναι αγριο αλλα εσυ το χαιδευες ασταματητα και εγω μεσα μου ετρεμα αλλα δεν ερεπε να το δειξω.Με προδωσε ομως τοποδι μου που οταν εχω νευρικοτητα και φοβαμαι το κουναω ασταματητα και μου ελεγες παψε να κουνιεσαι...Μας πως να μην κουνιεμαι αφου φοβαμαι και τρεμω?Θαρρεις σου ειπα ψεμματα για ολα εκεινα που εγιναν οταν ημουν παιδι και ακομα πιο μετα?η μηπως δεν στα εχω πει ολα? δεν θυμαμαι...
Θυμαμαι ομως που μου ειπες ειδες ποσο απαλο εγινε το χερακι σου που το χαιδευω?μα πως να μην γινει ψυχη μου?μαλακωσες πρωτα την ψυχη μου, την ποτισες και την ξεδιψασες με τα λογια σουπου ηταν πιο διψασμενη και απο τη σαχαρα και μετα με το χαδι σου γιατι καθε χαδι σου εφτανε πρωτα εκει μεσα βαθια σε εκεινο το μικρο αορατο πλασματακι που ηταν κρυμμενο στη γωνιτσα του με κλειστα ματια και ετρεμε.
Και εσυ σταθερα το χαιδευες για να το πεισεις να μην σε φοβαται και βγει να σε κοιταξει στα ματια...
Δεν ξερω ποσο πονο αντεχει αυτο το ψυχακι,δεν ξερω που βρισκεται τωρα ζαρωμενο και κλαιει ασταματητα..το εχω χασει..κρυφτηκε και απο εμενα.Με τιμωρει για ολα οσα εκανα και κυριως για οσα δε εκανα..και αυτο ειναι το χειροτερο.
Και τα θυμαμαι ολα σαν να ηταν χθες ...Πως μπορεσα και προδωσα την ζωη μου παλι? πως?δεν με συγχωρω δεν ξερω αν και ποτε θα τα καταφερω.
θα μπορουσα να γραφω ωρες και μερες αλλα δεν μου εχω εμπιστοσυνη να μεινω αλλο εδω πανω μονη μου.ενα τσακ ειναι να φυγω μπροστα,ενα τσακ μονο δεν ειμαι καλα

Καλημερα θλιψη...

κοιταζω το ταβανι και σε ψαχνω...δεν εισαι εδω...δεν ειμαι εγω...πως θα αντεξω κ αυτη τη μερα?πως θα σταματησω τον πονο που με πνιγει?πως θα κρυψω τα δακρυα που κυλουν απο τα ματια μου? καλημερα θλιψη... καλημερα μακρινοι κ παντοτινα αποντες αγαπημενοι μου... στειλτε μου την θετικη σας σκεψη τωρα που λυγιζω... καλημερα θλιψη...

Κάθε φορά.....

που  ακούω αυτό το τραγούδι σε θυμάμαι και το μόνο που σκέφτομαι είναι
να χώσω το προσωπό μου στο στήθος σου........
Όνειρα ε?
Άλλαξα θέση στο κρεβάτι μας......
τώρα αν μπείς στο δωμάτιο είναι όπως όταν κοιμόμασταν μαζί....
και έτσι τώρα κοιμάμαι μονίμως από την πλευρά σου...
νιώθω καλύτερα έτσι όταν ξαπλώνω.....
κλείνω τα μάτια μου και τσουυυυυπ
είσαι δίπλα μου και με αγκαλιάζεις...
εσύ μυρίζεις τα μαλιά μου και με ξεσκαλίζεις( ετσι μου έλεγες)
και εγω σου διαβάζω τον μικρό ναυτίλο του Ελύτη....

«είπα θα φύγω. Τώρα. Μ' ό,τι να ναι: τον σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο, στην τσέπη μου έναν Οδηγό, τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι.
Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιος είμαι.
 
Τι δίνω, τι μου     δίνουν   και περισσεύει το άδικο…»



 καληνύχτα ψυχή μου και να ξέρεις μου λείπεις........πόσο μου λείπεις......

Καλό μήνα.....

Καλό μήνα ...
Θα ήθελα πολύ να σε πάρω τηλέφωνο να σου το πώ

ή έστω να στο γράψω σε ένα μύνημα αλλά.........

δεν θέλω να σε ενοχλήσω......

Δες...το διάβασα κ μου άρεσε.......

 

Κανένας χειμώνας δεν κράτησε για πάντα - καμία άνοιξη δεν έχασε τη σειρά της!!!

  μακάρι να έρθει γρήγορα η άνοιξη στη ζωή σου.......

σε αγαπώ πολύ

Υπάρχω........

Υπάρχω, για να σ’ αγαπώ μονάχα
και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω.
Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ,
όπως το αίμα που κυλά στις φλέβες
και είναι τόσο αθόρυβο
όσο και αναγκαίο μαζί..
Αόρατες αισθήσεις με μυρωδιά λατρείας
αλώβητες και εξημερωμένες.
Πάει καιρός, μα πάντα εδώ...όλα εδώ...
η φωλιά της παρουσίας μέσα απο την απουσία
σαν αερικό που αγκαλιάζει όλες τις αισθήσεις,
που προκαλεί εκείνη την ανατριχίλα
που κραυγάζει μέσα απο την σιωπή.
Άχ! αυτή η σιωπή
εκκωφαντική και γνήσια
σαν εκείνη την ελάχιστή σου αναπνοή που
...πιά δεν έχω...!

Ο.Ελύτης

ΜΑΡΟΛΙΝΑ...................

Βροχερό απομεσήμερο...ο Ηλιος ξεπρόβαλε για λίγα λεπτά και έδωσε το στίγμα του ...χάθηκε μα ήταν αρκετός να ζεστάνει το αίμα και να δώσει στα μάγουλα ρόδινο χρώμα...περπάτησε μέχρι τον αυλόγυρο έκατσε στο πεζούλι και αφέθηκε....κοίταξε μακριά... στο κέντρο του οπτικού της πεδίου είδε το σπίτι που για πολλά χρόνια ήταν εφιάλτης να γκρεμίζεται... ένα μαύρο κοράκι πέταξε μακριά και χάθηκε...πάνω στα συντρίμια είδε την Μαρολίνα το άσπρο περιστέρι της...Μπήκε στο πατρικό άνοιξε την αγκαλιά της... όλοι οι αγαπημένοι χώρεσαν.....και εκεί στην Θεά" Εστία" της ξανάγινε πάλι παιδί...τα παιδικά της όνειρα εκσφενδονίζονται.... τόσα όνειρα κρυμμένα....Βγήκε...Η βροχή σταμάτησε ο Ηλιος την έντυσε με αλικό χρώμα...

Πάλι εδώ.......

Kαλημέρα αγαπούλα μου....
τι κάνεις? πως ήταν το βράδυ σου?
εγώ πάλι κοιμήθηκα πολύ άσχημα , σηκώθηκα πολλές φορές, είδα εφιάλτες, στριφογύρισα και τελικά σηκώθηκα τόσο κουρασμένη........
δεν ήθελα να βγώ από το κρεβάτι...δεν θέλω να κάνω πάλι τα ίδια πράγματα.
Μπούκωσα.....
Έκανα καφέ, έβαλα και λίγη ζαχαρίτσα παραπάνω......
Πάντα οταν κάνω καφέ σε θυμάμαι να μου λές "μάτια μου λίγη ζαχαρίτσα παραπάνω δεν κάνει κακό..."
κάθησα να καπνίσω ένα τσιγάρο χωρίς να κάνω τίποτα παρα μόνο να σε σκέφτομαι....άλλωστε μου έλεγες "μάτια μου αν σταματήσεις πέντε λεπτά δεν θα χαλάσει ο κόσμος, απόλαυσε το τσιγαράκι σου"....
Ανοιξα τον υπολογιστή μου, κανένα μύνημα από εσένα, κανένα μύνημα γενικώς.......άραγε πως τα πας τώρα πια που δεν σου γράφω? έγινε η ζωή σου νορμάλ?
ή μήπως τώρα τσεκάρεις περισσότερες φορές να δεις αν έχεις μύνημα?
Αλλά όχι.......εσύ είσαι δυνατός, ξέρεις τι θέλεις και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να το έχεις......
Δεν είσαι σαν εμένα εξαρτημένο άτομο......εγώ ψάχνομαι νυχθημερόν, τρώγομαι με τα ρούχα μου για να μην πω με τα συκώτια μου.......όλα μου φταίνε(γκρινιάρα δεν με έλεγες ψυχή μου?)
Κάνω απίστευτα μεγάλη προσπάθεια για να μην σου γράψω έστω και ένα γεια...το γράφω στα χαρτιά , τα σκίζω και τα πετάω....προσπαθώ να γράψω αλλού όσα θέλω να σου πω για να μην σε ενοχλήσω....και αυτό με κάνει να υποφέρω......φαντάσου την νύχτα κάποια στιγμή που ξύπνησα έψαχνα την κοιλιά μου......νόμισα ότι είχα μια μεγάλη τρύπα και άδειαζα.....χυνόμουν κάτω και καθόλου δεν με ένοιαζε να το σταματήσω.....( η τρέλα που λέγαμε....)
Πρέπει να βάλω όρια(χαχαχααχα αυτό δεν προκειται να γίνει αλλα πρέπει όμως να το σκεφτώ σαν ένα μέτρο απεξάρτησης).
Πρέπει να σταματήσω να πρίζω το κεφάλι μου με τις ίδιες ανοησίες όλο το 24ωρο, πρέπει να σταματήσω να ζαλίζω και τον κολλητό.......δεν μου φταίει τίποτα να του γράφω συνέχεια μπουρδες λες και είμαι 5 χρονών παιδί....άσε που νομίζω ότι κάτι δεν πάει καλά και εκεί......
Άλλωστε τι πάει καλά αγαπούλα μου? τίποτα.......
Και τώρα σε παρακαλώ πάρε με μια αγκαλιά και δώσμου ένα φιλί ........ένα μεγάλο επιθετικό φιλί....από εκείνα τα ωραία τα μοναδικά.....το ξέρεις οτι 19 μήνες τώρα από όταν με φίλισες τελευταία φορά τέλειωσαν και τα φιλιά για εμένα?
Ποτέ πια κανείς δεν θα αγκίξει την ψυχή μου..γιατί όπως σου έλεγα όταν αφήνεις τον άλλον να εισχωρεί με τέτοιο τρόπο στο στόμα σου και στο σώμα σου αγκίζει την ψυχή σου...
και η δικιά μου ψυχή δεν υπάρχει πια........και αν υπάρχει είναι εκεί μαζί σου και ποτέ δεν θα αφήσω κανέναν να την αγκίξει έστω και στο ελάχιστο.....
καλημέρα ψυχή μου..