Εκει που βρεθηκαμε πρωτη φορα....
Δεν ειχα ερθει παλι απο τοτε 5 χρονια πριν.Ομως σημερα δεν ειμαι στα καλα μου.Ηθελα απλα να φυγω απο το σπιτι,να βρεθω κοντα σου.
"να ελπιζεις στο ανεφικτο "που λεει και ο ποιητης...
Και μπηκα στο αυτοκινητο και ευτυχως ευτυχως ηρθα εδω.Δεν πρεπει να οδηγω οταν ειμαι ετσι.Καθε αυτοκινητο που εβλεπα σκεφτομουν τι καλα που θα ηταν να πεσω πανω του , ακομα καλυτερα να πεσει πανω μου και τελος...τελος πονος, τελος θλιψη, τελος μοναξια, τελος τυψεις και ενοχες.ΤΕΛΟΣ....
Και θυμαμαι που ελεγες σε απειλω με ολες αυτες τις βλακιες μου.Ομως ψυχη μου μονο τον εαυτο μου απειλω το εκανα απο τα 9 μου χρονια.Απο τοτε με θεωρουσα λαθος και βαρος σε ολους τους ανθρωπους.
Και καθομαι εδω και φερνω στο μυαλο μου ολο εκεινο το βραδυ που μου ελεγες οτι ακομα και ενας αναπτηρας ειναι φονικο οπλο και μπορει να σκοτωσει ανθρωπο.Ημουν αλλωστε πιθανος δολοφονος...
Αληθεια απο εκεινο το βραδυ και μετα ποσες ψυχες δολοφονηθηκαν ηθελημενα η και αθελα μας??
Και θυμαμαι πως σιγα σιγα μου επιασες το χερι και μου ειπες οτι ειναι αγριο αλλα εσυ το χαιδευες ασταματητα και εγω μεσα μου ετρεμα αλλα δεν ερεπε να το δειξω.Με προδωσε ομως τοποδι μου που οταν εχω νευρικοτητα και φοβαμαι το κουναω ασταματητα και μου ελεγες παψε να κουνιεσαι...Μας πως να μην κουνιεμαι αφου φοβαμαι και τρεμω?Θαρρεις σου ειπα ψεμματα για ολα εκεινα που εγιναν οταν ημουν παιδι και ακομα πιο μετα?η μηπως δεν στα εχω πει ολα? δεν θυμαμαι...
Θυμαμαι ομως που μου ειπες ειδες ποσο απαλο εγινε το χερακι σου που το χαιδευω?μα πως να μην γινει ψυχη μου?μαλακωσες πρωτα την ψυχη μου, την ποτισες και την ξεδιψασες με τα λογια σουπου ηταν πιο διψασμενη και απο τη σαχαρα και μετα με το χαδι σου γιατι καθε χαδι σου εφτανε πρωτα εκει μεσα βαθια σε εκεινο το μικρο αορατο πλασματακι που ηταν κρυμμενο στη γωνιτσα του με κλειστα ματια και ετρεμε.
Και εσυ σταθερα το χαιδευες για να το πεισεις να μην σε φοβαται και βγει να σε κοιταξει στα ματια...
Δεν ξερω ποσο πονο αντεχει αυτο το ψυχακι,δεν ξερω που βρισκεται τωρα ζαρωμενο και κλαιει ασταματητα..το εχω χασει..κρυφτηκε και απο εμενα.Με τιμωρει για ολα οσα εκανα και κυριως για οσα δε εκανα..και αυτο ειναι το χειροτερο.
Και τα θυμαμαι ολα σαν να ηταν χθες ...Πως μπορεσα και προδωσα την ζωη μου παλι? πως?δεν με συγχωρω δεν ξερω αν και ποτε θα τα καταφερω.
θα μπορουσα να γραφω ωρες και μερες αλλα δεν μου εχω εμπιστοσυνη να μεινω αλλο εδω πανω μονη μου.ενα τσακ ειναι να φυγω μπροστα,ενα τσακ μονο δεν ειμαι καλα
Δεν ειχα ερθει παλι απο τοτε 5 χρονια πριν.Ομως σημερα δεν ειμαι στα καλα μου.Ηθελα απλα να φυγω απο το σπιτι,να βρεθω κοντα σου.
"να ελπιζεις στο ανεφικτο "που λεει και ο ποιητης...
Και μπηκα στο αυτοκινητο και ευτυχως ευτυχως ηρθα εδω.Δεν πρεπει να οδηγω οταν ειμαι ετσι.Καθε αυτοκινητο που εβλεπα σκεφτομουν τι καλα που θα ηταν να πεσω πανω του , ακομα καλυτερα να πεσει πανω μου και τελος...τελος πονος, τελος θλιψη, τελος μοναξια, τελος τυψεις και ενοχες.ΤΕΛΟΣ....
Και θυμαμαι που ελεγες σε απειλω με ολες αυτες τις βλακιες μου.Ομως ψυχη μου μονο τον εαυτο μου απειλω το εκανα απο τα 9 μου χρονια.Απο τοτε με θεωρουσα λαθος και βαρος σε ολους τους ανθρωπους.
Και καθομαι εδω και φερνω στο μυαλο μου ολο εκεινο το βραδυ που μου ελεγες οτι ακομα και ενας αναπτηρας ειναι φονικο οπλο και μπορει να σκοτωσει ανθρωπο.Ημουν αλλωστε πιθανος δολοφονος...
Αληθεια απο εκεινο το βραδυ και μετα ποσες ψυχες δολοφονηθηκαν ηθελημενα η και αθελα μας??
Και θυμαμαι πως σιγα σιγα μου επιασες το χερι και μου ειπες οτι ειναι αγριο αλλα εσυ το χαιδευες ασταματητα και εγω μεσα μου ετρεμα αλλα δεν ερεπε να το δειξω.Με προδωσε ομως τοποδι μου που οταν εχω νευρικοτητα και φοβαμαι το κουναω ασταματητα και μου ελεγες παψε να κουνιεσαι...Μας πως να μην κουνιεμαι αφου φοβαμαι και τρεμω?Θαρρεις σου ειπα ψεμματα για ολα εκεινα που εγιναν οταν ημουν παιδι και ακομα πιο μετα?η μηπως δεν στα εχω πει ολα? δεν θυμαμαι...
Θυμαμαι ομως που μου ειπες ειδες ποσο απαλο εγινε το χερακι σου που το χαιδευω?μα πως να μην γινει ψυχη μου?μαλακωσες πρωτα την ψυχη μου, την ποτισες και την ξεδιψασες με τα λογια σουπου ηταν πιο διψασμενη και απο τη σαχαρα και μετα με το χαδι σου γιατι καθε χαδι σου εφτανε πρωτα εκει μεσα βαθια σε εκεινο το μικρο αορατο πλασματακι που ηταν κρυμμενο στη γωνιτσα του με κλειστα ματια και ετρεμε.
Και εσυ σταθερα το χαιδευες για να το πεισεις να μην σε φοβαται και βγει να σε κοιταξει στα ματια...
Δεν ξερω ποσο πονο αντεχει αυτο το ψυχακι,δεν ξερω που βρισκεται τωρα ζαρωμενο και κλαιει ασταματητα..το εχω χασει..κρυφτηκε και απο εμενα.Με τιμωρει για ολα οσα εκανα και κυριως για οσα δε εκανα..και αυτο ειναι το χειροτερο.
Και τα θυμαμαι ολα σαν να ηταν χθες ...Πως μπορεσα και προδωσα την ζωη μου παλι? πως?δεν με συγχωρω δεν ξερω αν και ποτε θα τα καταφερω.
θα μπορουσα να γραφω ωρες και μερες αλλα δεν μου εχω εμπιστοσυνη να μεινω αλλο εδω πανω μονη μου.ενα τσακ ειναι να φυγω μπροστα,ενα τσακ μονο δεν ειμαι καλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου