Τόσο άρρωστη....

Μονο θυματα....

Με ρουφάει

Ξανά η μαύρη τρύπα
Νόμιζα πως είχα γλιτώσει
Αλλά άρχισαν πάλι τα πρωινά με κλάμα που αναγκάζομαι να ζήσω ακόμα μια μέρα.
Και πρέπει πάλι να παλεψω σκληρά να βγω στην επιφάνεια να μπορέσω να πάρω ανάσα.
Ποναω τόσο πολύ και σωματοποιω τον πόνο.
Μισώ πια να λέω δεν είμαι καλά αλλά αν δεν το πω και δεν κλαψω με λυγμους δεν θα συνέλθω.
Πάλι με μισώ.

Αυτό

να το ακούω εγώ σαν φύγεις



και  ΑΥΤΟ


για να το ακούς εσύ αν φύγω πρώτη εγώ....


Άλλωστε σε αυτή τη ζωή όλα παίζονται.......

Πόσο

πολύ απογοητευμένη...

Πόσο....

Διαβάζω για να χάνομαι....

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,

ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,

σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,

ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,

κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι

γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,

γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.

. . .

Με κατάνυξη

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.

Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,

νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.

Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,

νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.

Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,

γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

. . .

Η Θάλασσα

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.

Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –

μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,

ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια

Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα

Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.

. . .

ἔχτισα τὸν παράδεισό μου

μὲ τὰ ὑλικὰ τῆς κόλασής σου

Μέσα μου....κενό...

Ένα κενό..........

άδειο κενό υπάρχει???
πρέπει να υπάρχει γιατί αλλιώς πως νιώθω τόσο άδειο το δικό μου κενό??
έπεσα μέσα του?????
με κατάπιε?????
ξανα-χάνομαι...
τι περίεργο.....

το ονειρό μου έχει καεί μες στη φωτιά....

ΚΕΝΟ......

Προσπαθώ να βρώ τα λόγια που θα μπορούσαν να εκφράσουν αυτό που νιώθω.
όμως άδικος κόπος......Πως γίνεται να νιώθεις κενός με μια τρύπα στο στήθος και την ίδια στιγμή τόσο μπουκωμένος που θέλεις να ουρλιάξεις, νε ξεριζώσεις απο την φωνή το λαρύγγι σου?
Οχι για να σε ακούσει κανείς,όχι για να σου απαντήσει απλά για να τα πείς.......

Να βγουν να πετάξουν, να κλείσει λίγο η γαμημένη τρύπα,να ξαλαφρώσεις να πάρεις μια ανθρώπινη ανάσα....
Πόσο καιρό έχω να ανασάνω κανονικά?

Να περπατήσω και να βλέπω γύρω μου?



 Να συνυπάρχει το σώμα και η ψυχή μου?
Πίστευα ότι θα είμαι καλύτερα και κάθε μέρα είμαι χειρότερα.
Λείπω,λείπω από όλα και από όλους και πλέον κανείς δεν μπορεί να με βρεί.....
κανείς δεν μπορεί να καλύψει όλο αυτό το κενό.....
έχασα την πίστη μου, έχασα τον δρόμο μου........

τίποτα πια δεν έχει νόημα και κουράστηκα τόσο να υποκρίνομαι
θέλω να πάψω για λίγο να νιώθω, να σκέφτομαι, να υπάρχω.
θέλω να βρω ένα τρόπο .....

κατάντια.........δεν μπορώ να γράψω αυτά που σκέφτομαι
γράφω και σβήνω και αυτό εγώ δεν το μπορώ..........