Ήρθες πάλι

Στο όνειρό μου
Καθόμουν και παρακολουθούσα μια ομιλία και ήρθες και κάθισες δίπλα μου
και έμπλεξες τα δάχτυλά σου στα δικά μου στο αριστερό μου χέρι
και ένιωσα την ζέστη από τα δάχτυλά σου μέχρι την καρδιά μου
και όλο μου το σώμα να ανατριχιάζει 
και να θέλω να κολλήσω πάνω σου σαν στρείδι
και οι πεταλούδες να χορεύουν στο στομάχι μου
Θυμάσαι εκείνη την φορά που μου είχες πιάσει το χέρι και το χάιδευες τόση ώρα και εγώ έλιωσα?
Έτσι ένιωθα....
και με ρώτησες ποιος είναι δίπλα μου
και μου είπες μην φοβάσαι κανείς δεν θα σου κάνει τίποτα
Είμαι εδώ
και ξύπνησα πάλι κλαίγοντας γιατί ένιωθα ατελείωτη ερημιά
και δεν έπλυνα καν το αριστερό μου χέρι να μην φύγει η αίσθηση του δικού σου χεριού
ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ
Μου λείπεις τόσα χρόνια και όμως ο πόνος είναι ο ίδιος
και πραγματικά υποφέρω
Νιώθω κατακερματισμένη
Νιώθω μισή
Νιώθω Μόνη μου
Τόσο μόνη μου...


https://www.youtube.com/watch?v=Z0DQxI3KM7o

Τόσες

Μέρες λύπης
Όσες μέρες λείπεις...

Χειροτερεύω...

Δεν με αντέχω να πονάω τόσο

Why?

https://youtu.be/MPvS0g2papI

προσπάθησε να με καταλάβεις...

Βυθιζομαι...

Ειπα ψεμματα

Σε ενα παιδι 17 ετων οτι δεν αξιζει να προσπαθει να πεθανει γιατι δηθεν η ζωη ειναι ωραια.
Και ειπα και αλλα πολλα που δεν πιστευα αλλα ηξερα πως οφειλα να τα πω.
Και πριν τον παρουν σηκωθηκε και με αγκαλιασε με ολα του τα κοκαλα να με τρυπουν και μου ειπε οτι ειχε πολυ καιρο καποιος να του μιλησει αλλα και να τον ακουσει και οτι ηθελε να πεθανει για να γλιτωσουν οι αλλοι απο αυτον αλλα και εκεινος να ησυχασει.
17 χρονων
Η ψυχη του μαυρη απο μοναξια και αγωνια
Οταν εφυγε εκλαψα πολυ γιατι ηξερα πως νιωθει και ηξερα ποσα χρονια γεματα μαυρες καταμαυρες μερες θα ζουσε μεσα στην απολυτη μοναξια και κανεις δεν θα μπορουσε να φωτισει αυτο το σκοταδι.
Οι ανθρωπινοι φαροι σβηνουν τοσο αποτομα
Το σκοταδι ειναι τοσο απολυτο
Ο πονος τοσο σκληρος κ αδυσωπητος
Συγνωμη Αλεξη που σου ζητησα να αρχισεις να τρως για να μην πεθανεις γιατι η ζωη αξιζει
Δεν εχω κατασταλαξει ακομα
Ειναι τοσο ανακουφιστικο μερικες φορες να προσπαθεις να αυτοκτονισεις

7 χρόνια

Ο καιρός τα γιατρεύει ολα εκτός από την αλήθεια....
7 χρόνια πριν κάποιος πέθαινε και κάποιος σαν άλλος ικέτης εκλιπαρούσε για σωτήρια...
7 χρόνια μετά ο ικέτης ειναι νεκρός και ο ετοιμοθάνατος ζει στον προσωπικό του παράδεισο απαλλαγμένος απο τα γήινα και τα φθαρτά και η σωτηρία έγινε ψύθιρος και στερνή ελπίδα
7 χρόνια χωρίς έμψυχη αλλά μόνο ενσώματη ζωη εντέχνως καλυμένη για τους μη μυημένους
Αλλά και οι μυστες και οι πυγμαλίωνες έγιναν νηχιλιστές προκειμένου να απαλαχθούν απο τη γνώση
Εκείνο όμως που δεν ξέρουν είναι πως απο όλα μπορείς να γλιτώσεις εκτός από την ενοχή σου...
Και όσο όμορφα και περίτεχνα και αν την κρύψεις θα είναι κάτι βράδια που θα έρχεται αγκαλιά με το μορφέα να σου δείχνει τα δόντια της με το σκυλίσιο χαμογελό της
Συσσωρευμένη οργή που εκτέλεσα το ρόλο του θύτη παλλά σαν άλλη Ιφιγένεια θυσιάστηκα στο βωμό του εγωισμού
 Καταπληκτικοί ενορχηστρωτές, μαέστροι και δεινοί εκτελεστές
 Χρόνια ολόκληρα ένιωθα θύτης και γονυπετής εκλιπαρούσα για μια συγνώμη, για ενα ηλεκτρονικό  βλέμμα.
Θύματα ολοι ενος γενικότερου σεναρίου που τελικά απέτυχε παταγωδώς και ήταν πολύνεκρο.
7 χρόνια μετά δεν είναι κανείς στο Μετροπολιταν συνδεδεμένος με καλώδια να μαχεται για τη ζωή του
7 χρόνια μετά κανείς δεν με διώχνει αρον αρον για να παει σε μελοθάν

ατο αφου είναι ωσεί νεκρός
7 χρόνια μετά κάποιος εξακολουθεί να κλαίει νιώθωντας φρικτα εξαπατημένος και ανελέητα διαμελισμένος και απόλυτα εγκατελλειμένος
7χρόνια μετά οι σκιές συνεχίζουν τον χορό τους και οι ψυχές εξακολουθούν να βρίσκονται μακριά απο το κορμί που έχουν σαν προσωρινή κατοικία
7 χρόνια μετά σας αγαπώ και σας ευχαριστώ για κάθε στιγμή που έζησα μαζί σας και εσείς δεν μπορέσατε να νιώσετε πόσο αληθινά αγάπησα
7 χρόνια μετά είναι σαν χθες
Να προσέχετε

Ίντα παθες γιασεμάκι μου...

https://youtu.be/jdVpjtS_kTk

Τόσο άρρωστη....

Χίλιες φορές

και ακόμα περισσότερες...

Να χώσεις τα δάχτυλά σου στο στήθος σου και να ξεριζώσεις την ίδια σου την καρδιά....

Εσύ , να το κάνεις εσύ ο ΄ίδιος στον εαυτό σου

Ξέροντας πως έτσι και αλλιώς νεκρός είσαι...

νεκρός...

Ξεκαθάρισμα...

Σήμερα αποφάσισα να ξεκαθαρίσω και να συμαζέψω την ντουλάπα μου.
Εγώ που λάτρευα την τάξη πετούσα τα πάντα κουβάρι αγνοώντας τα όλα επιδηκτικά......
Ε και? τι άλλαξε όταν όλα τα είχα τακτοπιημένα?δλδ όταν έτσι νόμιζα.......
Και αρχισα να μαζεύω, να ανοιγω τις θήκες με τα ρουχα μου 1 χρόνο τώρα κλεισμένα...δεν ήθελα ούτε να τα βλέπω......
Πως γίνεται να σε πονάνε τα άψυχα?
Πόσος πόνος έιναι κρυμμένος μέσα σε αυτά?
Αλλά και πόση αγάπη κουβάλησαν κάποτε?
Κάθε ένα μου θυμίζει και μια στιγμή μαζί σου, ένα σου φιλί , μια αγκαλιά, ένα χάδι, γέλια και τσακωμούς......
Αυτό το φορούσα την πρώτη φορά που σε είδα, ναι το μικρό ροζ μπλουζάκι, το θυμάσαι?
και την άσπρη φούστα που φορούσα και μου την πήρε ο αέρας οταν με περίμενες στη γέφυρα....
και το καφέ φόρεμα που μου το έβγαλες στην εθνική και μας κόρναραν όλες οι νταλίκες...θυμάσαι?
και εκείνο το καρό πουκαμισάκι που φορούσα οταν με περίμενες στο αεροδρόμιο,
και την μπλούζα την μαύρη που δεν την έβγαζα από πάνω μου τότε που πέθανε το τοτεμ.......
και το μαύρο το φόρεμα που έβαλα για να σε συναντήσω στο Λουτράκι για να μου πείς αντίο........
Κ το μπουφαν που στην τσέπη του βρήκα εκείνο το μεγάλο κόκκινο αναπτήρα που μου έδωσες για να μην τον χάνω.....
και το μαντίλι που είχα στο λαιμό μου όταν οδηγούσα να πάμε στην Χαλκίδα κι γελούσαμε με τις στάχτες απο το τσιγάρο και ακούγαμε τέρμα το Μαζωνάκη??????
θυμάσαι????????

Και το μπλουζάκι που φορούσα όταν είχαμε πάει για καφέ και ο κολλητός μου έβαλε τις φωνές με ποιόν γυρνάω γιατί δεν κατάλαβε ότι είσαι εσύ.....
Τα αγγίζω και και νομίζω από κάπου θα φανείς δεν μπορεί......θα μου πεις μην κλαίς μάτια μου,σε λατρεύω αγγελέ μου και όλα θα τελειώσουν όμορφα........
αλλα δεν θα έρθεις ποτέ πια.......
θα τα βάλω όλα σε ένα κουτί και θα τα σκορπίσω στην εθνική........να τα πατήσουν οι νταλίκες να τα διαλύσει ο άερας και η βροχή....
να μην μείνει τίποτα ......
Τι έμεινε από όσα ζήσαμε?
Από όσα ονειρευτίκαμε?
ΤΙΠΟΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Τα καταστρέψαμε ολα από φόβο.......
και τι κάνω εδώ???????????
ε?????????? πόσο ακόμα??????

πέθανα ψυχή μου....