21/3/21

 ΙV

Εκεί που αναγνωρίζεις πως δεν αγάπησες

όσο σ´αγαπήσαν

πως ήθελες την απόλαυση μόνο για να την ξαναγευτείς

πως γύρευες περιπέτειες μόνο για τις αφηγείσαι

αργότερα

πως μοιραζόσουν σε κομμάτια που λειτουργούσαν χωριστά

αναζητώντας τον μεγάλο έρωτα στην πολλαπλή εκδοχή του

πως κι αν τον συναντούσες είχες τόσα κενά, τόσες

αντιδρομές

που σε βασάνιζε πιο πολύ απ´ό,τι η απουσία του

εκεί που τα χάνεις άμα ένα πάθος, ακόμη και φευγαλέο

ανατρέπει όσα είχες σιγουρευτεί πως τα ελέγχεις

που ψάχνεις να βρεις τι πράγματι έγινε

και η αγνοημένη ηδονή μεταμορφώθηκε σε μίσος

που δεν επιχειρείς να εξαγοράσεις, δεν αφήνεσαι

ν´εξαγοραστείς

που υποκύπτεις, εκλιπαρείς, τα δίνεις όλα χωρίς επιφυλάξεις

που απαιτείς αποκλειστικότητα, βιαιοπραγείς από ζήλεια

που όλα σου παραδίδονται άνευ όρων, βέβαια στην αρχή

εκεί που φτάνεις να πιστεύεις πως οι έρωτες

μόνο μέσα στην επανάληψη μπορούν να επιζήσουν

κι απρόσμενα ένας έρωτας κορυφώνεται σε αγάπη

ενώ εσύ, το ίδιο απρόσμενα, προσπαθείς να πεις πως

αγαπάς...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Τίτος Πατρίκιος

Στιγμές

 

 

''Το μόνο πράγμα που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο.

 Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές· δυο τρεις νότες κυμάτων, την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι·

 ολίγες μέντες από δυο κοντά κοντά βαλμένες ανάσες· 

ένα τραγούδι, βαρύθυμο, σαν βράχος μαύρος· 

και το δάκρυ, το δάκρυ της μιας φοράς, το για πάντα. 

Όλα όσα, μ’ άλλα λόγια, κάνουν την αληθινή του φωτογραφία, την καταδικασμένη, να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ.''

  (Τα Δημόσια και Τα Ιδιωτικά)

Οδυσσέας Ελύτης

Σου γράφω

 Και ξεχνώ πόσο ασυναρμολόγητο βρίσκω τον εαυτό μου, κάθε στιγμή

Γ.Σ.

Να ξεραθείς..

 Χτες το βράδυ, εκεί που καθόμασταν με τον Κ., γυρίζει και μου λέει: «Πήγαινε πιες νερό, δεν ήπιες όλη μέρα».

 Και μέσα σε αυτή την ατάκα συνόψισα τα πάντα... 

Διόλου πια δεν με ενδιέφερε αν θα μου φέρει ποτέ λουλούδια και τσάντα από κροκόδειλο ή από πλαστικό - το ίδιο κάνει. 

Διόλου δεν με ενδιέφερε οποιαδήποτε άλλη κουβέντα επρόκειτο να χαριστεί χτες βράδυ στο σπίτι μου.

 Μόνο εκείνο το «δεν ήπιες νερό όλη μέρα» . 

Ήρθε και ακούμπησε πάνω στην άλλη του κουβέντα «Σήμερα πρέπει να σε βγάλω στον ήλιο» - και καταλήγω: Αυτά είναι τα μόνα αληθινά δώρα και άντρας είναι αυτός που δεν θα σ' αφήνει να ξεραθείς... 

Να μαραθείς, είπα.

 - Μαλβίνα Κάραλη

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1952

Μοναξιά ή μοναχικότητα?

 Η μοναξιά είναι σαν το οινόπνευμα, κάνει καλό, 

δεν τη χορταίνουμε· 

μεθάμε όλη την ώρα και νομίζουμε ότι είναι πολύ φυσιολογικό αυτό που κάνουμε. 

Μη μου πείτε ότι θεωρείτε αφύσικη τη μοναξιά σας.

 Είναι κάτι που το ζούμε – και μας αρέσει.

 Νομίζουμε πως είναι η ζωή, αλλά δεν είναι παρά το υπόγειο της ζωής»

Δευτέρα

 Με ανέλπιστα και φοβερά πράγματα οι θεοί

υφαίνουν την ζωή μας.

Εκείνα που ήταν για να γίνουν δεν έγιναν ποτέ.

Κι αυτά που γίνονται δεν ήταν για να γίνουν.

Σιωπή. Σιωπή.

Ευριπίδης Ι Μήδεια

Εμμονές.

 Και εγώ να θέλω να στα δώσω όλα

Και να καπνίζουμε μισό μισό το τσιγάρο εγώ την πρώτη τζούρα και εσύ την τελευταία

Και να ζηλεύω όσες σε γουστάρουν

Και να παίρνω τις μετρητοίς όσα μου λες ακόμα και αν κατά βάθος δεν κάνει να πιστεύουμε στους ανθρώπους

Και να σου δίνω ό, τι έχω και δεν έχω και να θέλω να σου δώσω κι’ άλλα

Και όταν βγάζεις τα γυαλιά να είσαι σαν το παιδί της φωτογραφίας με το παγωτό

Και όταν οδηγάς να σε κοιτάζω γιατί ισοδυναμείς με την Αθήνα

Και να ονειρεύομαι για ‘μας

Και να θέλω να συνεχίσω να παλεύω για την κοινωνία γιατί υπάρχεις εσύ μέσα σ ΄αυτή

Και να θέλω να ζήσω μαζί σου

Και να θέλεις να με αγαπήσεις

Και επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται

Αλλά πάντα ξέρεις τι νιώθεις

Και επειδή οι αληθινοί άνθρωποι κρατάνε το λόγο τους

«Εμείς οι δυο δεν πρόκειται ποτέ να ξεκολλήσουμε»