Για σκέψου να μην πρόφταινα

κι αυτό το καλοκαίρι

να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό

να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου

να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές

να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις

ν' ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας

να καταλαβαίνω τούς δικούς μου που αγαπώ

να μην αδημονώ μ' αυτούς που με στηρίζουν

να σκέφτομαι κι εκείνους που θέλησα να ξεχάσω

να βρίσκω φίλους που έρχονται από μακριά

ν' αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου

να κολυμπάω σε θάλασσες ζεστές

ν' αντικρίζω φρέσκα σώματα γυμνά

ν' αναπολήσω έρωτες, να ονειρευτώ καινούργιους

ν' αντιληφθώ τα πράγματα που αλλάζουν.

 

Έτσι καθώς τα πρόφτασα αυτό το καλοκαίρι

λέω να ελπίζω για προσεχή Χριστούγεννα

για κάποια επόμενη Πρωτοχρονιά

 

– άσε να δούμε και για παραπέρα.

 

Τ. Πατρίκιος, «Άλλο ένα καλοκαίρι»

 

CoverPhoto: @Christian Coigny

---

---

επιστροφή στην κορυφή

 

Ημερολόγιο Άρθρων

«	Αύγουστος 2020					»
Δευ	Τρί	Τετ	Πέμ	Παρ	Σάβ	Κυρ
					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31

Διαβάστε ακόμη...

• Η Τέχνη της Αποπλάνησης
  
• O Αμπντούλ από τα Εξάρχεια ζει στο Μάλμε
  
• Iστορίες ασθενών που επέλεξαν την ευθανασία‏
  
• Φυλακή, Ψυχιατρείο και Γκουλάγκ
  
• Το ταξίδι του χαμένου εαυτού
  
• Νίκος Γκάτσος - Ήρθε ο καιρός ήρθε ο καιρός
  
• Ίνγκμαρ Μπέργκμαν - Ο τέλεια ατελής έρωτας μας
  
• Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Όλο και πιο πολύ...»
  

Κάντε δωρεά το ποσό που επιθυμείτε εδώ:

 

TEAM

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

© 2020 Ο Κλόουν

 Facebook  Twitter  Google

Created by Kokonut Web Services

Κουτσό...

 Αγγίζω το στόμα σου, με το δάχτυλό μου αγγίζω το περίγραμμα του σώματός σου, το σχεδιάζω σαν να το δημιουργεί το χέρι μου, σαν το στόμα σου να μισανοίγει για πρώτη φορά και αρκεί να κλείσω τα μάτια μου για να το σβήσω και να ξαναρχίσω να το φτιάχνω, και κάθε φορά κάνω να γεννιέται το στόμα που ποθώ, το στόμα που επιλέγει το χέρι μου και σχεδιάζει πάνω στο πρόσωπό σου, ένα στόμα επιλεγμένο ανάμεσα σε τόσα άλλα, επιλεγμένο με ηγεμονική ελευθερία από μένα για να το ζωγραφίσει το χέρι μου πάνω στο πρόσωπό σου και που από ένα γύρισμα της τύχης που δεν προσπαθώ να καταλάβω συμπίπτει ακριβώς με το στόμα σου που χαμογελάει κάτω από εκείνο που σχεδιάζει το χέρι μου.

Με κοιτάς, με κοιτάς από κοντά, κάθε φορά και από πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο και από πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουν, πλησιάζουν το ένα το άλλο, κολλάνε το ένα στο άλλο και οι κύκλωπες κοιτιούνται, οι ανάσες τους μπλέκουν, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν ανόρεχτα, δαγκώνονται χείλια με χείλια, ακουμπώντας μόλις τη γλώσσα πάνω στα δόντια, παίζουν μέσα στον περίβολό τους όπου πηγαινοέρχεται ένας βαρύς αέρας με ένα παλιό άρωμα και μια σιωπή.

Τότε τα χέρια μου θέλουν να βυθιστούν στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά τα βάθη των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν το στόμα μας να είναι γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, ζωηρές κινήσεις, σκοτεινή ευωδιά. Και όταν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός κι όταν πνιγόμαστε μʼ ένα σύντομο και τρομερό ταυτόχρονο ρούφηγμα της αναπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι όμορφος. Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μια και μόνη γεύση από ώριμο φρούτο κι εγώ σε νιώθω νʼ ανατριχιάζεις απάνω μου όπως η σελήνη στο νερό.

 

Κουτσό...

 

Τί βιβλίο! Τί μετάφραση! Τί ἔκδοση! 

«Τι άλλο είν᾽ η ζωή, τρένα που πηγαινοφέρνουν κόσμο, κι εσύ είσαι στη γωνία, με τα πόδια μουλιασμένα, κι ακούς μια πιανόλα και γέλια να τραντάζουν τις κιτρινωπές τζαμαρίες τού σαλούν όπου δεν μπήκες ποτέ γιατί ποτέ δεν είχες λεφτά».

 «έρωτας διαβατήριο, ορειβατήριο, κλειδί, που θα χαρίσει τη σιωπή από την οποία μπορεί να αρχίσει η μουσική, τη ρίζα από την οποία μπορεί να αρχίσει να υφαίνεται η γλώσσα.

 αν δεν κατέχεις τον εαυτό σου -και ποιος πραγματικά κατέχει τον εαυτό του -πώς θέλεις να κατέχεις την ετερότητα;

Λες και μπορείς να διαλέξεις τον έρωτα…

 …λες και ο έρωτας δεν είναι το αστροπελέκι

 που σε σκίζει στα δύο

και σ’ αφήνει κεραυνόπληκτο

στη μέση της αυλής

σ’ αγαπώ γιατί δεν είσαι δική μου, γιατί είσαι στην άλλη μεριά, εκεί όπου με προσκαλείς να πηδήξω κι εγώ δεν μπορώ να δώσω σάλτο, γιατί στην πιο βαθιά στιγμή της κτήσης δεν είσαι μέσα μου, δεν σε φτάνω, δεν περνάω απ΄ το σώμα σου, απ’ το γέλιο σου). Η αγάπη, η εκκέντρωση, η αγεφύρωτη απόσταση ανάμεσα στο εγώ και στο εσύ, ανάμεσα σ’ αυτό και σ’ εκείνο.

Μόνο στα όνειρα, στην ποίηση, στο παιχνίδι…

…μπορεί καμιά φορά να προσεγγίσουμε εκείνο που ήμαστε

πριν γίνουμε αυτό που τρέχα γύρευε είμαστε τώρα

Κουτσό . Χούλιο Κορτασαρ.

Ζωή

 Αστερισμός ζωτικών φαινομένων - οργάνωση, ευερεθιστότητα, κίνηση, ανάπτυξη, αναπαραγωγή, προσαρμογή.

5/8/2020

Το στομάχι δεν είναι το μόνο ζωτικό όργανο που πεινάει.

Καθένας παραμένει ο ήρωας της δικής του ιστορίας, ακόμα και όταν γίνεται ο κακός στην ιστορία ενός άλλου.

Μικρός πρίγκιπας

Η Αλεπού σώπασε και κοίταξε ώρα πολλή το μικρό πρίγκηπα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε.

- Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

- Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Την επόμενη ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

- Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της. Χρειάζεται κάποια τελετουργία.

- Τι πάει να πει τελετουργία; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες.

| Ο Μικρός Πρίγκηπας | μτφρ.: Μελίνα Καρακώστα | εκδόσεις Πατάκη |