Τόσα χρόνια μακριά σου...

Σιγά σιγά ξεχνώ τη μυρωδιά σου,
τον ήχο των βημάτων σου,
τις κινήσεις των χεριών σου που κάνεις ενώ μιλάς
Αλλά είμαι τόσο σίγουρη

όταν σε δω ξανά
θα τα αναγνωρίσω αμέσως
και θα είναι σαν να έρχομαι σπίτι
μετά από μια κουραστική μέρα.



https://youtu.be/6QzyIA_pK5w

Επιμνημόσυνη δέηση

Για όλα τα ψέματα που σήμερα έχουν την τιμητική τους!!!!

Δεν ξέχασα

Αντιθέτως θυμάμαι με λεπτομέρειες

Το μόνο που με ανακουφίζει
Είναι η σκέψη να είναι ο άνθρωπος καλά

Και χαλάλι το κλάμα και η θλίψη

Και που μαυροφορέθηκα δύο μήνες

Για εσένα θα μαυροφορεθώ δύο χρόνια και θα κόψω τα μαλλιά στον πόντο
Αν δεν έχω πεθάνει πρώτη...

Και θυμωσες γιατί είπα ότι έχω χορτάσει ψέμματα τόσα χρόνια
Μα δεν πειράζει
Χαλάλι σου και εσένα

Φαντασιώσεις vol2

Πόσο θα' θελα τώρα να φεύγαμε μαζί..
Να πάρουμε το αυτοκίνητο και να εξαφανιστούμε..
Εσύ να οδηγείς κι εγώ να σε χαζεύω..
Να είσαι προσηλωμένος στο δρόμο και εγώ τεμπέλικα να μισοκλείνω τα μάτια
και να σε σκανάρω από πάνω μέχρι κάτω..
Από το πρόσωπο..το προφίλ σου..τα χείλη σου..
Και από τα χείλη σου να γκρεμίζομαι στο στήθος σου..
Να γυρνάς και να με κοιτάς για δευτερόλεπτα..Και να αναρωτιέσαι τι σκέφτομαι..
Ποτέ δεν φανταζόμουν πόσο πολύτιμο είναι να μπορείς να παρατηρείς κάποιον..
Όχι να τον συναντάς ή να του μιλάς..Απλά να τον κοιτάζεις… με την άνεση σου..
Να αφεθείς στην εικόνα του και να μπορείς να αφιερώσεις ώρες να τον χαζεύεις..
Να δεις όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες σε κάθε χιλιοστό που υπάρχει επάνω του..
Αυτό θέλω..Αυτή τη θέα..Μπορώ; Μπορούν να σε χαρούν τα μάτια μου για ώρες;
Δεν θα κάνω τίποτα..Δεν θα σε αγγίζω..Δε θα σου μιλώ..Μόνο θα κοιτάω..
Να φυλακίσω κάθε λεπτομέρεια σου στο μυαλό μου..Αυτή τη θέα θέλω...
Και θέλω να έχει και μουσική.. από εκείνες που σε κάνουν να κλαις..
Και θέλω να έχει και άρωμα.. το δικό σου άρωμα..
Και μετά μπορώ να κλείσω τα μάτια μου.. Χωρίς καμία έγνοια..
Γιατί θα σ΄ έχω πλάι μου..
Και θα έχω μάθει όλες εκείνες τις απαντήσεις που θέλω να μάθω..
Και δεν θα πονάω.. Ούτε θα φοβάμαι.. Γιατί θα σ' έχω πλάι μου...
Αναρωτιέμαι μέχρι που φτάνουν οι αντοχές..
Αυτή τη θέα όμως θέλω να τη δω...

Κυριακή πρωί...

Φαντασιώσεις...

Να φεύγαμε, λέει, τώρα, να μπαίναμε σε ένα αυτοκίνητο, να παίρναμε σε μια τσάντα μόνο όσα δε θέλουμε να αποχωριστούμε, να βάζαμε την αγαπημένη μας μουσική, να τραγουδούσαμε δυνατά σαν να δίναμε φάλτσα συναυλία, να γελούσαμε συνέχεια μέχρι να πονέσει η κοιλιά μας, να συνεχίζαμε να οδηγούμε για μέρες και νύχτες πολλές, να κοιμόμασταν στο αυτοκίνητο και σε ξεχασμένα ξενοδοχεία, να τρώγαμε βλακείες που θα μας έκαναν να χαιρόμαστε, να συνεχίζαμε να οδηγούμε και να σταματούσαμε μόνο όταν θα βρίσκαμε ένα μέρος που θα μας έκανε να πούμε: "Εδώ ήθελα να φτάσω. Εδώ είναι το σπίτι μου εμένα". Και να φτιάχναμε τη ζωή μας ξανά.

https://youtu.be/ZIHpygPi4nQ

Διαβάζοντας

Απλά δραπετεύεις

Τάσεις φυγής;

Ανάγκη απομόνωσης;

Ότι και αν είναι θέλω να εξαφανιστω
Ούτε κουβέντες
Ούτε δήθεν αισθήματα
Ούτε πλασματικές φιλίες

Διάβασα

"Να δίνεις σε κάθε συγκίνηση μια προσωπικότητα, σε κάθε κατάσταση ψυχής μια ψυχή" (Φερνάντο Πεσσόα)
Νιώθω κάπως χαμένη

Δεν έχω να περιμένω τίποτα...

Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους,
σ’ αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά,
έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ’ έναν υπάλληλο

κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι
για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη.
Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
γίνομαι ένα με τους τσαλακωμένους.

//Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ξανά στο σκοτάδι
Δεν το αντέχω