Μίλα........

Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.
Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.
Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».
Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

Κ.Δημουλά-η περιφραστική πέτρα

Μόνο......

... Δυό λέξεις όλες κι όλες μας χρειάζονταν.
Μία για μας και μία για τους άλλους...

Κ. Δημουλά

Μακαρόνια με κιμά...

Το αγαπημένο σου......

το ετοιμάζω.

μόνο που δεν είσαι εδώ μα ούτε θα έρθεις........

ούτε θα σου στείλω μύνημα μαγειρευω μακαρόνια με κιμά

και σε περιμένω....

(τι ίδέα κολλητούλη μου......πόσο σε ευχαριστώ για ότι έχεις κάνει για εμένα)

και μετά θα κλείσω το κινητό μου, θα ξαπλώσω στο κρεββατι με δυο zanax και θα περιμένω να φανείς.....

Δεν θα έρθεις όπως τότε......

δεν θα με ξυπνήσεις φιλώντας μου τα μαλλιά......

δεν θα μου πεις μάτια μου εδώ είμαι, ήρθα.....

δεν θα με κλείσεις στην αγκαλιά σου να γεμισω τα πνευμόνια μου με οξυγόνο...

δεν.......

δεν.......

δεν............

η ζωή μου γέμισε δεν από όταν έφυγες......από όταν έφυγα.....δεν έχει σημασία πια.....

μου λείπεις....

δεν θα φάω σήμερα.....

δεν θέλω...

η τρυπα στο στήθος μου πονάει πολυ.......

μακαρόνια με κιμά αγγελέ μου.......σε περιμένω.....

και μην ξεχάσεις......

την σοκολάτα μου........

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς?

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς?
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς?
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς, μαχαίρι!
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς?
Είμ' εγώ, μ' ακούς?
Σ' αγαπώ, μ'ακούς?
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς?
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς, σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς?
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες, θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι.
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς?
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς, των ανθρώπων Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει.
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς, τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς?
Όπου κάποτε οι φιγούρες των Αγίων βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς?
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς?
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς?
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς, της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς?
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς?
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς, να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς?
Μες στη μέση της θάλασσας από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς?
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς Άκου, άκου Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει –ακούς?;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει –ακούς?
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς?
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς?
 (Ο.Ελύτης)





να είσαι καλά με ακούς????????
όπου κ αν είσαι .....
για εμένα είσαι πάντα εδώ...στην οθόνη που κοιτάζω τώρα.......στα πλήκτρα που αγκίζω.......
έτσι δεν σου μιλούσα άλλωστε?ετσι δεν σε γνώρισα????ετσι δεν εγινες ο αγγελος μου??

σε αγαπώ πολύ.........

that's all...

τιποτα.κοιμησου. τελειωσαμε εμεις. δεν εχει αλλα δακρυα πια. κλαινε μονο οσοι καταβαθος ελπιζουν. γι'αυτο κ εγω δεν θα κλαιω απο σημερα. αλλωστε κλαινε οσοι πεθαινουν?. σκοτωσες και την τελευταια μου ελπιδα. εκρυψες και την τελευταια αχτιδα..

χαμογελα τωρα. το σχεδιο ολοκληρωθηκε... κ εγω τωρα θα ακολουθησω πιστα. τερμα οι διαφωνιες. πανε οι αντιδρασεις. παραιτουμαι αγαπη μου... δεν αντεχω αλλο. καληνυχτα λοιπον...

τον κακό μου τον καιρό εκανα......

δεν μπορω αλλο δεν μπορωωωωωωω πως να το πω αλλιως? εχω μια απιστευτη θολουρα. ζω ? μπααααα. εχω χαθει κ οσο προσπαθω για το καλυτερο τοσο στραβωνουν ολα και πια λιγοστεψαν τα αποθεματα της υπομνης μου κ της αντοχης μου. Ειμαι τοοοοοσο θυμωμενη κ πως να διαχειριστεις το θυμο?πως να τον κρυψεις?που να τον θαψεις?

ενα βημα μπροστα δεκα βηματα πισω κ ετσι παω ολο κ πιο πισω και εχω φτασει πια να με λυπαμαι. που ειναι τα φτερα μου?που ειναι το χαμογελο μου? που ειναι τα ονειρα μου? πως αφησα κ χαθηκαν ολα? πως πιστεψα οτι υπαρχει το διαφορετικο? το μοναδικο? το ομορφο? τοση απογοητευση πως να την κουβαλησω? γονατισα τοσο που ουτε το κεφαλι δεν μπορω να σηκωσω και πια νιωθω αναπηρη. Δεν μπορω να χαρω με τιποτα να γελασω κ το γελιο να φτασει στην ψυχη μου. Μονο τα δακρυα μου ειναι αληθινη εκφραση των συναισθηματων μου γιατι τιποτα δεν μπορει να διαπερασει αυτο το τοιχος που φτιαχτηκε εν αγνοια μου πανω μου μεσα μου και γυρω μου. Η γιαγια μου που ειναι 90 χρονων ζει πιο ομορφα απο εμενα. Υποτιθεται οτι γραφοντας εκτονωνω τα ανητικα συναισθηματα κ ειμαι πιο ηρεμη μονο που αυτη τη φορqα υποφερω χειροτερα