δεν μπορω αλλο δεν μπορωωωωωωω πως να το πω αλλιως? εχω μια απιστευτη θολουρα. ζω ? μπααααα. εχω χαθει κ οσο προσπαθω για το καλυτερο τοσο στραβωνουν ολα και πια λιγοστεψαν τα αποθεματα της υπομνης μου κ της αντοχης μου. Ειμαι τοοοοοσο θυμωμενη κ πως να διαχειριστεις το θυμο?πως να τον κρυψεις?που να τον θαψεις?

ενα βημα μπροστα δεκα βηματα πισω κ ετσι παω ολο κ πιο πισω και εχω φτασει πια να με λυπαμαι. που ειναι τα φτερα μου?που ειναι το χαμογελο μου? που ειναι τα ονειρα μου? πως αφησα κ χαθηκαν ολα? πως πιστεψα οτι υπαρχει το διαφορετικο? το μοναδικο? το ομορφο? τοση απογοητευση πως να την κουβαλησω? γονατισα τοσο που ουτε το κεφαλι δεν μπορω να σηκωσω και πια νιωθω αναπηρη. Δεν μπορω να χαρω με τιποτα να γελασω κ το γελιο να φτασει στην ψυχη μου. Μονο τα δακρυα μου ειναι αληθινη εκφραση των συναισθηματων μου γιατι τιποτα δεν μπορει να διαπερασει αυτο το τοιχος που φτιαχτηκε εν αγνοια μου πανω μου μεσα μου και γυρω μου. Η γιαγια μου που ειναι 90 χρονων ζει πιο ομορφα απο εμενα. Υποτιθεται οτι γραφοντας εκτονωνω τα ανητικα συναισθηματα κ ειμαι πιο ηρεμη μονο που αυτη τη φορqα υποφερω χειροτερα