ΠΟΣΟ....

άτυχη είμαι?
Πόσο.......
Όλοι έλεγαν κάνε κάτι, πρέπει να συνέλθεις, μην αφήνεσαι, κάνε κάτι.....
Μίλησε, βγάλτα όλα από μέσα σου...
Και με πολύ πολύ κόπο αποφάσισα και σήκωσα το ρημαδοτηλέφωνο και έκλεισα ένα ραντεβού για να τα πω όλα σε αυτιά που μπορούν να ακούσουν και να πιστέψουν αρχικά και μετά να βγάλουν συμπεράσματα και να δώσουν "οδηγείες".....
Τουλάχιστον δεν θα με κοιτούσε σαν να ήρθα από άλλο πλανήτη με αυτά που θα έλεγα...
Αλλά....
Πρίν λίγο χτύπησε το τηλέφωνό μου....
Άκυρο το ραντεβού για το απόγευμα.......δεν μπορεί η κ.Μ να με δεί σήμερα, να κανονίσουμε ένα άλλο ραντεβού?????
Ναι κ.Μ θα σας τηλεφωνήσω εγώ κάποια στιγμή.Όταν θα βρώ πάλι το κουράγιο να το κάνω.......
Τώρα θα πάω στο κρεβάτι μου να ξαπλώσω και να κλάψω.....
Δεν θέλω να κάνω τίποτε άλλο.......

 

Που είσαι κολλητέ να τα πω σε εσένα???????????
Αλλά κ εσύ βαρέθηκες και.........

You ..........Just disappeared.......

ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ

ατελείωτα.....
ασταμάτητα....

Πνίγομαι.

χειροτερεύω.
δεν μπορω να γράψω.
δεν μπορω να ανασάνω
δεν ειμαι καλα

Ξεκαθάρισμα...

Σήμερα αποφάσισα να ξεκαθαρίσω και να συμαζέψω την ντουλάπα μου.
Εγώ που λάτρευα την τάξη πετούσα τα πάντα κουβάρι αγνοώντας τα όλα επιδηκτικά......
Ε και? τι άλλαξε όταν όλα τα είχα τακτοπιημένα?δλδ όταν έτσι νόμιζα.......
Και αρχισα να μαζεύω, να ανοιγω τις θήκες με τα ρουχα μου 1 χρόνο τώρα κλεισμένα...δεν ήθελα ούτε να τα βλέπω......
Πως γίνεται να σε πονάνε τα άψυχα?
Πόσος πόνος έιναι κρυμμένος μέσα σε αυτά?
Αλλά και πόση αγάπη κουβάλησαν κάποτε?
Κάθε ένα μου θυμίζει και μια στιγμή μαζί σου, ένα σου φιλί , μια αγκαλιά, ένα χάδι, γέλια και τσακωμούς......
Αυτό το φορούσα την πρώτη φορά που σε είδα, ναι το μικρό ροζ μπλουζάκι, το θυμάσαι?
και την άσπρη φούστα που φορούσα και μου την πήρε ο αέρας οταν με περίμενες στη γέφυρα....
και το καφέ φόρεμα που μου το έβγαλες στην εθνική και μας κόρναραν όλες οι νταλίκες...θυμάσαι?
και εκείνο το καρό πουκαμισάκι που φορούσα οταν με περίμενες στο αεροδρόμιο,
και την μπλούζα την μαύρη που δεν την έβγαζα από πάνω μου τότε που πέθανε το τοτεμ.......
και το μαύρο το φόρεμα που έβαλα για να σε συναντήσω στο Λουτράκι για να μου πείς αντίο........
Κ το μπουφαν που στην τσέπη του βρήκα εκείνο το μεγάλο κόκκινο αναπτήρα που μου έδωσες για να μην τον χάνω.....
και το μαντίλι που είχα στο λαιμό μου όταν οδηγούσα να πάμε στην Χαλκίδα κι γελούσαμε με τις στάχτες απο το τσιγάρο και ακούγαμε τέρμα το Μαζωνάκη??????
θυμάσαι????????

Και το μπλουζάκι που φορούσα όταν είχαμε πάει για καφέ και ο κολλητός μου έβαλε τις φωνές με ποιόν γυρνάω γιατί δεν κατάλαβε ότι είσαι εσύ.....
Τα αγγίζω και και νομίζω από κάπου θα φανείς δεν μπορεί......θα μου πεις μην κλαίς μάτια μου,σε λατρεύω αγγελέ μου και όλα θα τελειώσουν όμορφα........
αλλα δεν θα έρθεις ποτέ πια.......
θα τα βάλω όλα σε ένα κουτί και θα τα σκορπίσω στην εθνική........να τα πατήσουν οι νταλίκες να τα διαλύσει ο άερας και η βροχή....
να μην μείνει τίποτα ......
Τι έμεινε από όσα ζήσαμε?
Από όσα ονειρευτίκαμε?
ΤΙΠΟΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Τα καταστρέψαμε ολα από φόβο.......
και τι κάνω εδώ???????????
ε?????????? πόσο ακόμα??????

πέθανα ψυχή μου....

Δεν αντέχω.....

Aντέχεις..μόνο τον πανύψηλο πυρετό....
Ότι έγινε έγινε και ότι είναι να γίνει θα γίνει....
Η βροχή είναι με το μέρος σου.
Κάθε ποτάμι και μια δική σου μέρα
Και η Θάλασσα ο Τελικός Προορισμός.
Το Τέλος.......

ΣΗΜΕΡΑ

χειρότερα...

πολύ χειρότερα.

Μια μαυρίλα, ενα κενό, ένα τίποτα.
Και ατελείωτο κλάμμα.
Ακόμα και στον ύπνο μου.
πονάω μέσα μου αφόρητα.
λές και έχω μια τεράστια πληγή που όλο και απλώνει.
φοβάμαι.
τόσο πολύ φοβάμαι.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.

Καθόλου καλά...
δεν ξερω πια τι μου φταίει αλλα δεν αντέχω άλλο.
Θέλω να φύγω αλλά δεν ξέρω που να πάω.
Νιώθω ότι δεν υπάρχει πια τόπος για μένα.
Νιώθω ΄χαλια,δεν μπορώ να το περιγράψω αυτό το πνίξιμο.
Θέλω να τελειώνω