Θυμος...............

Ειμαι αφορητα θυμωμενη.......... κυριως με τον εαυτο μου.

εδω και 2 χρονια εχω ακουσει κ διαβασει αμετρητες φορες την φραση ''ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ"..................



Νιωθω ακυρωμενη,τοσο αφορητα λαθος ,τοσο ανυπαρκτη. Το χειροτερο απο ολα ομως ειναι να γινεσαι κ να νιωθεις ολα αυτα οταν εχεις προσπαθησει απεγνωσμενα για το αντιθετο..... Οταν με πολυ προσπαθεια εδωσες παλι φτερα στην ψυχη σου να πεταξει αλλα στο πρωτο πεταγμα, το πρωτο αληθινο πεταγμα τσακισαν και εμεινες ενας γκρεμισμενος Δαιδαλος.










Μια θεα χωρις το βαθρος της πια,αναρωτιεμαι και αν υπηρξε και ποτε.... Και οταν θυμωσεις,οταν ολα τα κυτταρα σου αγριεψουν μεσα σου κ τρεχουν σαν τρελα και θελουν να ορμησουν προς τα εξω και να πνιξουν εκεινον που σε πονεσε τα πραγματα γινονται ανεξελεκτα............ Εχω ακουσει τοσες αρνητικες αλλα και τοσες θετικες αποψεις για εμενα......... Ο ανθρωπινος εγκεφαλος ομως ειναι προγραμματιμενος να καραταει μονο τα αρνητικα , να τα κανει σημαια και βαση αυτων να παλευει να επιβιωσει....... Εχω αφορητο θυμο και τα κυτταρα μου ειναι τρελλαμενα. Δεν ξερω πως να τα κατευνασω,να τους πω παλι παμε παρακατω δεν πειραζει........ Τα αρνητικα υπαρχουν μεσα μας αθροιστικα και λειτουργουν συσσωρευτικα και θελω να τα ακυρωσω,να τα κανω ασημαντα και ανυπαρκτα.........








Η λυση δεν ειναι ουτε τα χαπια μου ουτε το ποτηρι μου. Ελα ομως που δεν ξερω πια ειναι κ η λυση.......... Θυμος........... και δεν με αφηνει να δω ουτε μετρο περα απο μενα..........

ΦΟΒΑΜΑΙ

1. 
   

θα ηθελα να γυρισω τον χρονο πισω........ πολυ πισω....... πριν καν ακομα γεννηθω......... και θα ηθελα να γινοταν κατι να μην ερχομουν ποτε. Δεν αντεχω αλλο τον πονο της ψυχης μου....... Νιωθω τραγικα κουρασμενη,κομματιασμενη. Δεν θελω να κανω βιαστικες κινησεις που για ακομα μια φορα θα μετανιωσω αλλα ολα καπου με οδηγουν....
.Δεν με αρεσει ο δρομος της σκεψης μου, δεν θελω να γινουν πραγματικοτητα οι εφιαλτες μου αλλα στην μεχρι τωρα ζωη μου παντα γινοταν εκεινο που ποτε δεν ηθελα.




Ετσι θα γινει και τωρα. Οσο αμυνα και αν κρατησω φοβαμαι την καταληξη......... Υπαρχει τιποτα χειροτερο απο τον να μην εχεις δυναμη και να θαβεις τον εαυτο σου ζωντανο? ΥΠΑΡΧΕΙ??????????

1. 

λαθος μου

Μερικα λεπτα ειναι αρκετα για να γκρεμισουν

ζωες,φιλια και αισθηματα...........

εκεινος ο φιλος..........

μιλανε για φιλους........... που βγαινουν ,που πινουν,που διασκεδαζουν,που γελανε........... μιλανε για εικονικους φιλους......... που δεν ξερει κανεις πως ειναι....... που δεν ξερουν την πραγματικη υποσταση του,τη σταση του σωματος τους, την μυρωδια τους,τις γκριματσες τους.......... ποιοι ειναι ομως οι αληθινοι φιλοι? ειναι εκεινοι που οτι μα οτι κ αν γινει ειναι διπλα σου.......... μπορει να ειναι γραμμες στην οθονη ενος υπολογιστη, αλλα ειναι ανθρωποι με σαρκα και οστα. ειναι εκεινοι που δεν φοβουνται να εκτεθουν και να ξεδιπλωσουν τον πονο της ψυχης τους. ειναι εκεινοι που σε κανουν να χαμογελας στη σκεψη της υπαρξης τους. ειναι εκεινοι που σου κρατουν το χερι και σε παιρνουν αγκαλια ακομα και με την σκεψη τους οταν εχεις γονατισει. ειναι ολοι εκεινοι που ειναι διπλα σου και σου χαμογελουν με οποιο τροπο........... ειμαι τυχερη. εχω καλους φιλους............

ΛΟΙΠΟΝ..........

Ειμαι εδω.....

Να περιμενω ενα σου σημαδι....ενα μυνημα ,οτι εισαι καλα ,οτι ολα ειναι καλα......

Τιποτα...Δεν υπαρχει τιποτα....

Κατι τετοιες στιγμες νιωθω απιστευτα χαλια......Ξερω πως δεν εχω τιποτα πια να ελπιζω.

Ξερω πως ζω μια τελειωμενη ιστορια.

Ομως δεν θα την αλλαζα για τιποτα την ιστορια μας.

Με μεγαλωσε,με ωριμασε,με εκανε καλυτερο ανθρωπο.

Μου ανοιξε νεους οριζοντες,με εφερε κοντα σε αξιολογους ανθρωπους,με εκανε να βλεπω θετικα τη ζωη οσο αρνητικα και αν ειναι τωρα ολα.

Με εκανε να με αγαπησω,να με δω,να σταματησω να θελω να μου κανω κακο,να πιστεψω σε εμενα....

Να ξεθαψω πραγματα που με πονουσαν,που με εφερναν πισω,που με καθηλωναν σε λαθος συμπεριφορες.

Ξερω πως τιποτα δεν θα ειναι πια το ιδιο....

Το ηξερα απο εκεινη την πρωτη ημερα που εφυγα αποτο σπιτι μου για να ερθω να σε βρω...

Δεν μετανιωνω ουτε για ενα λεπτρο απο οσα εζησα μαζι σου....

Σε ευχαριστω που ηρθες στη ζωη μου και ας φευγεις τωρα...

ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ?

Ακομα ενα πρωινο που με βρισκει κομματια.......

Ριχμενη στη θαλασσα του πονου της καρδιας μου.Μονη ,πεσμενη κατω,λυγισμενη και εξανλτημενη πια.Τα δακρυα μου ασταματητα με καινε.Μουσκεψαν τα μαξιλαρια,την μπλουζα,νοτισαν ακομα και την ψυχη μου.Δεν μπορω να σταματησω να κλαιω.Δεν μπορω και δεν θελω.Γιατι το μονο που θελω ειναι να κλαψω τοσο σπαραχτικα που πια να μην μεινει δακρυ,να μην μεινει πονος,να ξεπλυθουν ολα,να με κανω αλλη.
Εχω βγει απο εμενα και με κοιταζω απο μακρυα.
Δεν με αναγνωριζω.........
Που ειμαι?

Που ειμαι?

ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ..........

Σβηνουν τα λογια......

Χανουν το νοημα τους οι λεξεις.....
.
Τελειωνει η μαγεια........

Δεν ξερω πως να το χειριστω....

Ποιο ειναι το σωστο και ποιο το λαθος......

Εκεινο που ξερω ειναι οτι ποναμε πολυ...........

Καθε μερα και περισσοτερο........

Φοβαμαι τη μερα εκεινη που δεν θα υπαρχεις πια και θα παψω και εγω να υπαρχω μεσα απο εσενα.........