Τίποτα

 Μα τίποτα δεν με διέγειρε 

Όσο ο ψίθυρος σου.

Οι ήχοι του έρωτα είναι οι ψιθυρισμοί,

Όσο χαμηλότεροι τόσο πλησιέστεροι.

Έτσι άραγε οδηγούμαστε και στη σιωπή που λένε πως είναι ο οίκος του απόλυτου;

Αφήνω

 Εδώ

Αυτό

Σκέφτομαι

 Πως θα ξυπνήσω σύντομα 

Και δεν θα ανασαίνεις πια 

Σε αυτόν τον κόσμο

Ηθελημένος θάνατος

Και ποιος να σε κρίνει για την επιλογή σου;

Εύχομαι μόνο να προλάβουν να σου βάλουν τον σωλήνα πριν νιώσεις την αγωνία της ασφυξίας

Ασφυκτιώ βλέποντας 40% SpO2 

 Ήξερα από την πρώτη στιγμή τι ήθελες να κάνεις

Πιστεύω πως το κατάφερες

Είσαι στο ασθενοφόρο

Σου κρατάω το χέρι

Είμαι μαζί σου

Εκεί δίπλα σου

Δεν θα φύγω ότι και αν γίνει

Μην φοβάσαι

Πάρε ανάσα

Μην νιώθεις μοναξιά

Θα σου μιλάω συνεχώς

Με ακούς

Κλείσε τα μάτια σου

Ξεκουρασου

Θα σου κρατάω το χέρι

21/3/21

 ΙV

Εκεί που αναγνωρίζεις πως δεν αγάπησες

όσο σ´αγαπήσαν

πως ήθελες την απόλαυση μόνο για να την ξαναγευτείς

πως γύρευες περιπέτειες μόνο για τις αφηγείσαι

αργότερα

πως μοιραζόσουν σε κομμάτια που λειτουργούσαν χωριστά

αναζητώντας τον μεγάλο έρωτα στην πολλαπλή εκδοχή του

πως κι αν τον συναντούσες είχες τόσα κενά, τόσες

αντιδρομές

που σε βασάνιζε πιο πολύ απ´ό,τι η απουσία του

εκεί που τα χάνεις άμα ένα πάθος, ακόμη και φευγαλέο

ανατρέπει όσα είχες σιγουρευτεί πως τα ελέγχεις

που ψάχνεις να βρεις τι πράγματι έγινε

και η αγνοημένη ηδονή μεταμορφώθηκε σε μίσος

που δεν επιχειρείς να εξαγοράσεις, δεν αφήνεσαι

ν´εξαγοραστείς

που υποκύπτεις, εκλιπαρείς, τα δίνεις όλα χωρίς επιφυλάξεις

που απαιτείς αποκλειστικότητα, βιαιοπραγείς από ζήλεια

που όλα σου παραδίδονται άνευ όρων, βέβαια στην αρχή

εκεί που φτάνεις να πιστεύεις πως οι έρωτες

μόνο μέσα στην επανάληψη μπορούν να επιζήσουν

κι απρόσμενα ένας έρωτας κορυφώνεται σε αγάπη

ενώ εσύ, το ίδιο απρόσμενα, προσπαθείς να πεις πως

αγαπάς...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Τίτος Πατρίκιος

Στιγμές

 

 

''Το μόνο πράγμα που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο.

 Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές· δυο τρεις νότες κυμάτων, την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι·

 ολίγες μέντες από δυο κοντά κοντά βαλμένες ανάσες· 

ένα τραγούδι, βαρύθυμο, σαν βράχος μαύρος· 

και το δάκρυ, το δάκρυ της μιας φοράς, το για πάντα. 

Όλα όσα, μ’ άλλα λόγια, κάνουν την αληθινή του φωτογραφία, την καταδικασμένη, να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ.''

  (Τα Δημόσια και Τα Ιδιωτικά)

Οδυσσέας Ελύτης

Σου γράφω

 Και ξεχνώ πόσο ασυναρμολόγητο βρίσκω τον εαυτό μου, κάθε στιγμή

Γ.Σ.

Να ξεραθείς..

 Χτες το βράδυ, εκεί που καθόμασταν με τον Κ., γυρίζει και μου λέει: «Πήγαινε πιες νερό, δεν ήπιες όλη μέρα».

 Και μέσα σε αυτή την ατάκα συνόψισα τα πάντα... 

Διόλου πια δεν με ενδιέφερε αν θα μου φέρει ποτέ λουλούδια και τσάντα από κροκόδειλο ή από πλαστικό - το ίδιο κάνει. 

Διόλου δεν με ενδιέφερε οποιαδήποτε άλλη κουβέντα επρόκειτο να χαριστεί χτες βράδυ στο σπίτι μου.

 Μόνο εκείνο το «δεν ήπιες νερό όλη μέρα» . 

Ήρθε και ακούμπησε πάνω στην άλλη του κουβέντα «Σήμερα πρέπει να σε βγάλω στον ήλιο» - και καταλήγω: Αυτά είναι τα μόνα αληθινά δώρα και άντρας είναι αυτός που δεν θα σ' αφήνει να ξεραθείς... 

Να μαραθείς, είπα.

 - Μαλβίνα Κάραλη

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1952