Οδυσσέας Ελύτης - "Το Μονόγραμμα"
Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς;
Είμ' εγώ, μ' ακούς;
Σ' αγαπώ, μ' ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς;
Δεν είναι ο πόνος.
Αυτός συνηθίζεται.
Δεν σταματαει.
Απλά γλυκαινει.
Ξεχνιέται κάτω απ' τη σκόνη που ρίχνει πανω του ο χρόνος.
Δεν είναι η μοναξιά.
Αυτή γινεται φίλη σου.
Μαθαίνεις να ζεις μαζί της.
Την αγκαλιάζεις και μαζί με αυτήν αγκαλιάζεις και τον εαυτό σου.
Αν είσαι τυχερός.
Δεν είναι η αυτοκριτική.
Αυτή είναι δασκάλα.
Σκληρή και αδίστακτη.
Αλλά σου μαθαίνει.
Πώς αυτός που δεν μπορεί να μένει μόνος του από εξάρτηση μένει με τον άλλο.
Το χειρότερο είναι πως
φτιάχνουν ακόμα το άρωμα σου.
Κι όπου το μυρίσω ανοίγουνε πληγές.
