Σκοτωσέ με να περάσει....

Αμετανότη

Αφόρητα ανόητη

Εγωίστρια

Αμνήμων

Προσπάθεια
Μεγαλύτερη
Κρίση
Βαθιά
Σκέψη
Επιφανειακή
Βυθός
Ξανά
Ξανά
Όλο και πιο κάτω

Μέχρι την πλήρη ταπείνωση
Την απώλεια του εγώ
Εγωίστρια

Μετά την Μεγάλη Θλίψη ἐρχεται η Λύτρωση

σε ποιά ζωή??
πόσες ζωές χρωστάω ακόμα??
πόσα λάθη πρέπει να κάνω ακόμα??
πόσο πρέπει να κλάψω ακόμα???

μου το είχες πει από τις πρώτες φορές που μιλήσαμε

ούτε σε αυτή τη ζωή θα είμαστε μαζί...
είχε ανατριχιάσει η ψυχή μου όταν μου το είπες
θυμάμαι και που στεκόμουν
θυμάμαι και το πόνο που ένιωσα
θυμάμαι που έγειρα το κεφάλι μου στο παγκάκι και έκλαψα

η ψυχή μου σε θυμήθηκε, σε αναγνώρισε
ο κακός εαυτός μου σε πρόδωσε

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο
για να εκμηδενίσουμε την θνητή υπόσταση μας....

δεν θέλω να ζω άλλο στον βυθό
αλλά δεν αξίζω το φως του ήλιου

ψυχή μου

ρωτα....

ΟΧΙ....

όσο και να τρώγομαι

δεν θα το κάνω


όχι

δεν θα σου γράψω

όχι

πρέπει να κάνω αυτό που θέλεις εσύ

όχι αυτό που νιώθω

όχι

δεν έχει καμία σημασία τι νιώθω

πληρώνω

και δεν θα ξεχρεώσω ποτέ όσο ζω

αλλά.....

Τετάρτη πρωί...η θλίψη ωκεανός....

Με ρώτησες γιατί.......

δεν μπορείς πόσες φορές το έχω ρωτήσει εγώ...



το έγραψα πάνω μου



στο χέρι μου



κάθε που το κουνάω ένα why γεμίζει τα μάτια μου



απάντηση καμία



μου έλεγες οτι είμαι πλαστελίνη



με έκανες πέτρα



να υπάρχω απλά



χωρίς να νιώθω



χωρίς να ζω



απλά να υπάρχω



περιμένοντας ένα τυχαίο πόδι να μου δώσει μια κλωτσιά



να πάω πιο πέρα



ή ένα χέρι



να με πετάξει στη θάλασσα



αδύνατο να κινηθώ μόνη μου



νεκρή φύση



(κολλητέ  είμαι πολύ περήφανη για εμένα



με σκοτώνω αργά και μεθοδικά όπως μου ζήτησες)

Καλημέρα ???μπαααααα

"Αυτά που βρίσκεις ξαναχάνονται, αυτά που έχασες υπάρχουν για πάντα"

μπορεί να μην γράφω

να μην μιλάω

μα αυτό δεν σημαίνει πως έχει περάσει έστω μια μέρα

που να μην είσαι καρφωμένος στη σκέψη μου

ένα βράδυ που να μην σου ψιθύρησα "καληνύχτα άγγελέ μου"

ένα πρωινό που να μην σκέφτηκα αν πίνεις τον καφέ σου

μια φορά που να έκανα καφέ και να μην έβαλα λίγη παραπάνω ζάχαρη για εσένα

"λίγη ζαχαρίτσα παραπάνω μάτια μου δεν κάνει κακό¨

αυτά που έχασες υπάρχουν για πάντα και τρέφονται με το αίμα της ψυχής σου....

ΠΟΝΑΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

«Ήταν κάποτε ένας έρωτας που από τις πολλές φορές που τον διηγήθηκαν οι εραστές του, έγινε από ανεκπλήρωτος, ιδανικός.
Έγινε φυλακή. Δεν βρήκε ποτέ κανείς τη δύναμη να εγκαταλείψει την ιδέα του».







ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΠΙΑ...

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΟΝΑΩΩΩΩΩΩ



ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΑΙΩ



ΔΕΝ  ....



ΔΕΝ........



ΔΕΝ.....

Σε αγαπώ ακόμα...

Κι όμως είσαι εσύ που ερωτεύτηκα… αυτός που πάνω του έπλεξα το κασκόλ των ονείρων μου. Κάθε χαρά μου και ο πόνος, συγχρόνως ήσουν εσύ. Μια στιγμή στον ουρανό της ελπίδας και μια αιωνιότητα στον βυθό του φευγιού σου.

Σε κυνήγησα , ενώ κρυβόμουν  για να με βρεις. Ήθελα τόσο πολύ να με βρεις. Να με ξετρυπώσεις από εκείνες τις γωνιές του μυαλού  και της ψυχής μου, που είναι άβυσσος.

Κάπου-κάπου σου φανερωνόμουν και περίμενα το άγγιγμά σου για να νιώσω πως μπορείς και μεταφράζεις το χάος μου. Την ανάγκη μου να με πάρεις από το χέρι και να μου πεις «όλα θα γίνουν, αγάπη μου. Αγάπη της ζωής μου»

Τι νόμιζες ότι ήθελα από εσένα; Ήθελα μόνο να καταλάβεις πως τρέχω και κρύβομαι από την αγάπη σου. Κρύβομαι από τον φόβο μην μου φύγεις την στιγμή που σε αγαπώ πιο πολύ από ποτέ. Και σε χρειάζομαι.

Σου φώναζα να μην φοβάσαι το κενό μέσα στο βλέμμα μου. Περίμενα την εικόνα σου για να γεμίσει.

Και όταν έφευγες , πολλές φορές μέσα στην μέρα, μου έλεγες ότι «μα ,είμαι δίπλα σου» . Λίγο –λίγο τα αποτυπώματά σου , έσβηναν από πάνω μου. Το άγγιγμά σου ήταν όλα και πιο κρύο , όλα και πιο άγνωστο… Το περίεργο ήταν ότι ,σε αγαπούσα.

Όσο δεν αγάπησα ποτέ κανέναν.

Έτσι ένιωθα εκείνες τις στιγμές που η καρδιά μου φώναζε «είμαι εδώ για σένα» και το στόμα μου έλεγε « καλώς, θα τα πούμε μετά, αν είναι».

Και η απόσταση από την μια καρδιά στην άλλη , θέριεψε ! Έγινε κινούμενη άμμος και μας βούλιαξε.

Σε αγαπώ ακόμα. Με μια αγάπη, που δεν μοιάζει με τις άλλες. Κι εσύ με αγαπάς, το ξέρω.

«…και στο τέλος συνειδητοποίησα πως η καρδιά  έχει περισσότερα δωμάτια από ένα μπουρδέλο» -Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας- Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες