Aπομονώθηκα....

και ζω μέσα σε μια τεχνιτή φυσαλίδα που κανείς δεν μπορεί να αγΓίξει

κανείς δεν μπορεί να την σπάσει...

και αιωρούμαι......

και πετάω όπου φυσάει ο άνεμος...

και σκαλώνω όπου θέλω...

αφήνω μόνο όσους θέλω να μπαινοβγαίνουν .......

δεν θα άντεχαν για πολύ εκεί μέσα.....
 εσύ & εσύ.....
τακτικοί επισκέπτες ...

κρυφοκοιτάτε τα μυστικά μου που δεν έχω......

πως γίνεται ένας κλειστοφοβικός άνθρωπος να αντέχει να ζει σε τόσο περιοριμένο κόσμο??????

κανείς δεν λυπάται που φεύγω...ούτε καν εγώ.....
κανείς δεν το έχει καταλάβει....

κάθε μέρα κ από λίγο τόσο λίγο που είναι σαν να μην υπάρχει......

σταμάτησα να διορθώσω όσα έγραψα και αμέσως μου ήρθε στο μυαλό

~~πάλι φιλοσοφίες ???μας μπαφιασες τόσα χρόνια.
αφου ακόμα στο ίδιο σημείο είσαι...
χαμένες τόσες ώρες να γράφω, χαμένες τόσες συμβουλές
τίποτα δεν κατάλαβες, τίποτα.
και συνεχίζεις το ίδιο βιολί...
πάρε την φυσαλίδα και αμε στον αγύριστο...


δεν γελάω
θυμώνω

αν σε είχα μπροστά μου θα σου έκοβα το λαρύγγι με τα δόντια

τόσο θυμό σου έχω....

και δεν το νομίζω.......

είναι τσεκαρισμένο......

και φταις ΕΣΥ......

και εσύ τόοοοοσο μακριά.........

Γύρισε την πλάτη σου και κοίταξε με

Κοίτα είμαι εγώ....

Έλα μαζί μου…

Άφησε το μυαλό σου να ζωγραφίσει όνειρα…

Γιατί τα όνειρα είναι ζωγραφιές και καμιά φορά τα χρώματα τους  τα δυναμώνουμε με την καρδιά μας….

Αλλά την καρδια μας πρέπει να την έχουμε μέσα μας…

Και εγώ δεν έχω πια καρδία…

Παρά μόνο μια πέτρα…

Βλέπεις έτσι γίνεται η καρδία όταν την σφίγγεις…

Και έτσι τα όνειρα μου δεν έχουν χρώμα πια…

.

Και οι ζωγραφιές μου μοιάζουν με ασπρόμαυρα σχέδια…

.

Και είναι όλα  τόσο άδεια…

Και εσύ τόσο μακριά…

Αν θέλεις να με βρείς.......

πέρνα μια βόλτα....

από τα όνειρά μου.

Πάρε με......

πάρε με στην αγκαλιά σου

και παρηγόρησέ με που γεννήθηκα..

Ο.Ε.

αγκαλιάσέ με.....

δεν είμαι καλά...
ναι ξέρω...
6 χρόνια τώρα λέω το ίδιο...


μην με αγκαλιάσεις....απλά φύγε μακριά......δεν το αξίζω

και λες οτι πονάνε τα λόγια.....

που να νιώσεις πόσο πονάνε οι σιωπές............

Είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι.
Μ' εμένα. Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει.
Να μην απορώ με τίποτα

Τώρα που ο κόσμος τρύπησε
κι απ΄την πληγή του στάζει ο καιρός.

Αν σ΄αγαπώ είναι που σ' αγαπώ στον πόνο σου
αν σε μισώ είναι που με τυφλώνει ο πόνος μουη απελπισία μου
τινάζεται τη νύχτα απ΄το σκοτάδι της
και σπαρταράει με θόρυβο ερπετού
μέσα στην κάμαρα
τέρας οικόσιτο προκατακλυσμιαίο
που βγαίνει απ΄την κοιλιά μου
και σεληνιάζεται
σφαδάζοντας στο δάπεδο-
η απελπισία μου
στριγγλίζει με ψιλή φωνή:
εσύ, εσύ, εσύ, εσύ
Εσύ
Εσύ
κι η μοναξιά του χρόνου.

~Αντώνης Φωστιέρης