πεθαίνει κανείς από θλίψη?

Σου αρέσει?

το ακούω μέρες τώρα από όταν έκανα ακόμα μια τρύπα για εσένα...

σου αρέσει?

έχω περιθώριο για μερικές ακόμα.....

και μετά κάθομαι και ακούω ξανά και ξανά αυτό.......μια φυλακή....

και διαβάζω.....

βρήκα και αυτό....απο την λατρεμένη μου...

" Στην ουσία, οι άνθρωποι που συναντήθηκαν αληθινά ποτέ δεν χάνονται...Η ασημένια κλωστή που τους έδεσε κάποτε με αυθεντικά αισθήματα μπορεί να μακραίνει, να τυλίγει όλη την υδρόγειο. Nα προχωρά και να πηγαίνει πέρα, στον ουρανό στην άλλη, 

την μετά θάνατο ζωή αλλά ποτέ δεν θα λυθεί εκείνος ο μοιραίος κόμπος. Και θα μας θυμίζει ποιοι μπορέσαμε να είμαστε, έστω και λίγες ώρες.
Πού μπορέσαμε να φτάσουμε, έστω και λίγες στιγμές...
Για να συμβεί Τότε μπορούμε!
Για να συμβεί Τότε συμβαίνει!" ....

~Μάρω Βαμβουνάκη

έχω φτάσει σε τέτοια επίπεδα άγχους πλέον που ξεκινάω να σου γράψω ένα mail και κάνω εμ

ετό από τον φόβο μην και το δει κάποιος άλλος και έχεις πάλι πρόβλημα....δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ φοβάμαι συνεχώς.

σε ευχαριστώ που μου γράφεις έστω και αυτές τις δυο λέξεις .....

με κάνεις να ανασαίνω έστω και για λίγο.

καληνύχτα ψυχή μου

δεν θα αλλάξει........

Η αγάπη είναι μια υπέροχη κακοτοπιά.
Όσοι βάλθηκαν να την εξερευνήσουν.
Δεν επέστρεψαν ποτέ.
Καλή τους ώρα!

~ Οδυσσέας Ελύτης

πέρασε κιόλας ένας μήνας.....

αχ και να  'ταν να ΄ρχόμουν.......
να ερχόσουν....

αχ και να 'ταν να ξαναγεννιόμουνα......

καληνύχτα......

Δεν θελω να πιστεψω...

οτι ηταν το οριστικο αντιο... 
αλλωστε μου χρωστας ενα ταξιδι στο Ναυπλιο σου χρωσταω μια βολτα με το αυτοκινητο μου...
 μετα απο 26 μηνες απολυτου σκοταδιου στον μαυρο βυθο του πονου μου βρεθηκα για 4 ωρες στην αγκαλια σου και ενιωσα ναανασαινω κ παλι ομως ποσο μα ποσο γρηγορα περασαν..
. και τωρα ειμαι πιο κατω απο πριν... 
στραγγιζει η καρδια μου απο το αιμα της ουρλιαζει η ψυχη μου απο τον πονο... 
ξαπλωσα στα πλακακια και ικετευω το Θεο να με παρει κοντα του να με αγκαλιασει για παντα.
 δεν θελω να ζω χωρις να με αγκαλιαζουν τα χερια σου δεν θελω να υπαρχω χωρις εσενα πλαι μου τα κατεστρεψα ολα ολα ολα
 με μισω
με μισω που σε κανω να πονας.
 θελω να γραψω τοσα μα τοσα πολλα μα δεν εχω λεξεις. 
αδειασα.
 δεν εχω τιποτα.
 μια ερημος η ζωη μου και η ψυχη μου
. γιατι? 
γιατι εκανα τοσα μα τοσα λαθη????
 γιατι δεν αυτοκτονουσα μια και εξω? γιατι ?????
 οτι κ να πω ειναι ανοητο. τιποτα δεν μπορω να διορθωσω πια.
 θα ηθελα να ειχα τη δυναμη να μην σκεφτω τιποτα και κανεναν.
 να μην σε αφησω να φυγεις χωρις εμενα. 
να σε ικετεψω να με παρεις μαζι σου. μονο εγω κ εσυ.
 εγω και εσυ........
.το δικο μας κρατος. 
που λεηλατηθηκε και ερημωθηκε. το κρατος μας.....
 το εκαψα με τα ιδια μου τα χερια...
 ενας δολοφονος ειμαι. ενα τιποτα ειμαι χωρις εσενα. 
πως μπορεσα να πιστεψω πως θα ζησω μακρια σου???
 χωρις τα μαγικα σου χερια?

 ΣΩΣΕ ΜΕ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ...

στο ειχα πει....
 θελω καπου να ακουμπησω και να κλαψω. 
να κλαψω να κλαψω να κλαψω 
πιο μαυρο το σκοταδι μου αυτο το πρωι. 
και ολο χειροτερο καθε μερα χωρις εσενα. 
εγκλωβιστηκες τελικα μου ειπες.
 η αληθεια ειναι οτι με εθαψα ζωντανη και πηρα στο λαιμο μου και πολλους ακομα.
 ενα τερας ειμαι ψυχη μου. 
αυτο ειναι ο αγγελος σου ενα απαισιο και φρικτο τερας.

ΦΟΒΑΜΑΙ

ΦΟΒΑΜΑΙ
ΦΟΒΑΜΑΙ
ΦΟΒΑΜΑΙ
ΦΟΒΑΜΑΙ

φοβάμαι 
φοβάμαι

πως αλλιώς να το πω?
δεν έχω άλλο τρόπο
με νιώθεις?