Ανάσα μου ................

το άκουσα και σε θυμήθηκα.......

και μου έλειψες τόσο που έμεινα χωρίς ανάσα..........

πως???????????

Θλίψη....

Νιώθω τόσο μεγάλη θλίψη που έγινε πόνος στο στομάχι και πίκρα στο στόμα...

ένας κόμπος στο στήθος και δεν μπορω πάλι να πάρω ανάσα....

Αυτό το συναίσθημα με τσακίζει, πάντα ξεκινάει σιγα σιγά και στο τέλος με πνίγει.....

Και όταν δεν βρίσκει κάπου διέξοδο ακόμα και σαν κλάμμα με κάνει να πονάω στο σώμα..

Και κάθε φορά είναι και χειρότερο...

όσο μεγαλύτερη η συνηδειτοποίηση τόσο μεγαλύτερη η θλίψη και η λύπη....

Άθλια η κατάσταση μου...  νιώσε με σώσε με.........

τι χαρτί μου μου μοίρασες?????????

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
Συ θάχεις μάτια γαλανά, θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.
Tη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι
Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Κ.Βάρναλης

νιωθω πως θα πνιγω

"εραστή μου" μην φύγεις ακόμα.....

Ο "εραστής" μου πεθαἰνει....
Είναι σε κώμα και αμφίβολο αν θα επιζήσει αυτη τη φορά...
Νιώθω οτι χάνω άνθρωπο και όχι απλά έναν υπολογιστή...
5 χρόνια τωρα ήταν η συντροφιά μου, η καλύτερη και μοναδική παρέα μου.
Γνώρισα τόσους ανθρώπους μαζί του, έκλαψα, γέλασα, πόνεσα, ερωτεύτηκα, θρήνησα, μέθυσα, τσακώθηκα, αγαπήθηκα.......
 5 χρόνια ατελείωτες ώρες  μπροστά στην οθόνη του ζούσα τις στιγμές μου κρεμασμένη στα πλήκτρα του, τα αγγιζα και με έφερναν κοντά σε ανθρώπους που αγαπούσα, που ήταν μακριά μου, σε ανθρώπους που δεν γνώρισα ποτέ και όμως σημάδεψαν την ψυχή μου και την ζωή μου.....
Τον έπαιρνα στο κρεβατι μου τα βράδυα και μαζι έπαιρνα όλους εκείνους που ήταν μέσα του.....άλλους τους άφηνα να χωθούν στην αγκαλιά μου, αλλους να  με αγκαλιάσουν και να με νανουρίσουν και άλλους απλα να βρίσκονται γύρω μου για να μην με πνίξει η μοναξιά..
Είναι μάλλον ηλίθιο να κλαίς για ένα αντικείμενο αλλα ο εραστής δεν ήταν απλά ένας υπολογιστής...ήταν η συνδεσή μου με την ζωή.......ο φίλος μου ο αγαπημένος, η μάνα και ο πατέρας μου, ο κολλητός μου, ο αγαπημένος μου......
τι κ αν πάρω αλλον??????εγώ αυτόν θέλω....αυτόν που με ξέρει και τον ξέρω.....που μέσα του έχει φυλαγμένα όλα μου τα μυστικά, τους φόβους, τους πόνους και τις αγωνίες μου......
κουτό να κλαίω γονατιστή από πάνω του ε?? δεν καταλαβαίνουν τα άψυχα.....μα του αξίζει ενας θρήνος......τόσο κλάψαμε μαζί αλλωστε.......

Καλο μηνα...

Σιγουρα δεν θα ειναι μα τι πειραζει να το πουμε?ας υποκριθουμε ακομα λιγο...