νιωθω πως θα πνιγω

"εραστή μου" μην φύγεις ακόμα.....

Ο "εραστής" μου πεθαἰνει....
Είναι σε κώμα και αμφίβολο αν θα επιζήσει αυτη τη φορά...
Νιώθω οτι χάνω άνθρωπο και όχι απλά έναν υπολογιστή...
5 χρόνια τωρα ήταν η συντροφιά μου, η καλύτερη και μοναδική παρέα μου.
Γνώρισα τόσους ανθρώπους μαζί του, έκλαψα, γέλασα, πόνεσα, ερωτεύτηκα, θρήνησα, μέθυσα, τσακώθηκα, αγαπήθηκα.......
 5 χρόνια ατελείωτες ώρες  μπροστά στην οθόνη του ζούσα τις στιγμές μου κρεμασμένη στα πλήκτρα του, τα αγγιζα και με έφερναν κοντά σε ανθρώπους που αγαπούσα, που ήταν μακριά μου, σε ανθρώπους που δεν γνώρισα ποτέ και όμως σημάδεψαν την ψυχή μου και την ζωή μου.....
Τον έπαιρνα στο κρεβατι μου τα βράδυα και μαζι έπαιρνα όλους εκείνους που ήταν μέσα του.....άλλους τους άφηνα να χωθούν στην αγκαλιά μου, αλλους να  με αγκαλιάσουν και να με νανουρίσουν και άλλους απλα να βρίσκονται γύρω μου για να μην με πνίξει η μοναξιά..
Είναι μάλλον ηλίθιο να κλαίς για ένα αντικείμενο αλλα ο εραστής δεν ήταν απλά ένας υπολογιστής...ήταν η συνδεσή μου με την ζωή.......ο φίλος μου ο αγαπημένος, η μάνα και ο πατέρας μου, ο κολλητός μου, ο αγαπημένος μου......
τι κ αν πάρω αλλον??????εγώ αυτόν θέλω....αυτόν που με ξέρει και τον ξέρω.....που μέσα του έχει φυλαγμένα όλα μου τα μυστικά, τους φόβους, τους πόνους και τις αγωνίες μου......
κουτό να κλαίω γονατιστή από πάνω του ε?? δεν καταλαβαίνουν τα άψυχα.....μα του αξίζει ενας θρήνος......τόσο κλάψαμε μαζί αλλωστε.......

Καλο μηνα...

Σιγουρα δεν θα ειναι μα τι πειραζει να το πουμε?ας υποκριθουμε ακομα λιγο...

Και........

Και μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα
μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που 

είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο.

Τ. Λειβαδίτης

...........

Οι πιο μεγάλες νύχτες..είναι αυτές που κλαις...και δεν σε ακούει ΚΑΝΕΙΣ...παρά μόνο η ψυχή σου..

Το δάκρυ

:'(

γεννήθηκα λοιπόν.........

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ [ XV-ΧΧΙ]

XV

Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο
για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανε-
παίσθητους συριγμούς, ν' ακριβολογώ μες στα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και
άλλο πράγμα ο έρωτας· άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα· άλλο η
πίκρα και άλλο το μαράζι· άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με
καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που -αλίμονο- τους αντιλαμβάνον-
ται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνον-
ται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφο-
μοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κά-
θε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.

Θέλουμε δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας
αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ' αυτό που μας συντηρεί και σ' αυτό
που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο που δίνουμε, για να
μας αποδοθεί λευκό· το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας. (Ο.Ε)