Και........

Και μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα
μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που 

είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο.

Τ. Λειβαδίτης

...........

Οι πιο μεγάλες νύχτες..είναι αυτές που κλαις...και δεν σε ακούει ΚΑΝΕΙΣ...παρά μόνο η ψυχή σου..

Το δάκρυ

:'(

γεννήθηκα λοιπόν.........

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ [ XV-ΧΧΙ]

XV

Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο
για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανε-
παίσθητους συριγμούς, ν' ακριβολογώ μες στα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και
άλλο πράγμα ο έρωτας· άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα· άλλο η
πίκρα και άλλο το μαράζι· άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με
καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που -αλίμονο- τους αντιλαμβάνον-
ται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνον-
ται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφο-
μοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κά-
θε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.

Θέλουμε δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας
αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ' αυτό που μας συντηρεί και σ' αυτό
που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο που δίνουμε, για να
μας αποδοθεί λευκό· το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας. (Ο.Ε)

Σκέφτομαι.......

(ναι το κάνω καμιά φορά και αυτό, μην γελάς)

τι να σκέφτεσαι άραγε τώρα πια?
άραγε να νιώθεις δικαιωμένος για τις¨"προβέψεις" σου?
"σου το έλεγα μάτια μου κάποια στιγμή θα με ξεχάσεις και δεν θα μου γράφεις πια...όλα θα γίνουν παρελθόν και εγώ δεν θα υπάρχω πουθενά"
άραγε να νιώθεις ικανοποιημένος με τον εαυτό σου που τα κατάφερες?
"τόσα έκανα και τόσα είπα για να σε κάνω να φύγεις...επιτέλους τα κατάφερα ο π@υστης...μπορεί να μου πήρε κοντά 2 χρόνια αλλά να ........δεν μου γράφεις πια."
άραγε να σου λείπω?
"χαθήκαμε.....ούτε ένα μύνημα? τόση λοιπόν ήταν η αγάπη σου που δεν σε νοιάζει να μου γράψεις ούτε ένα γειά?και τι που σου είπα δεν θέλω να μου γράφεις?τόσες φορές στο έχω πει και εσύ πάντα μου έγρφες δυο λέξεις....τώρα γιατι χάθηκες?σε λατρεύω....."

μπορεί και να μην σκέφτεσαι τίποτα από όλα αυτά ή να σκέφτεσαι εντελώς διαφορετικά......
υποθέσεις κάνω και μάλλον πέφτω έξω....
μπορει να μην σου γράφω εκεί που πάντα έγραφα γιατί κάθε φορά που πάω να το κάνω μου έρχεται στο μυαλό αυτό που μου είπες
" ΚΑΙΡΌΣ να ζήσουμε λίγο νορμάλ δεν το αντέχω άλλο να βρίσκομαι πάνω απο το κινητό μήπως έχει συμβεί κάτι "

αλλά σου γράφω εδώ και αλλού...
δεν σταμάτησα ούτε μια μέρα....
ίσως κάποια στιγμή να σταματήσω...
αυτό δεν μπορώ να το ξέρω...
αλλά ίσως κάποια στιγμή και να μην υπάρχω....
αυτό σίγουρα το ξέρω....
άλλωστε όλα κάποτε τελειώνουν και οι άνθρωποι παύουν να υπάρχουν φυσικά και ουσιαστικά...
έχω κολλήσει με αυτο το τραγούδι.......
το έχεις ακούσει? 

Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν'αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά...........

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ [ XV-ΧΧΙ]

                                                  XV

Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο
για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανε-
παίσθητους συριγμούς, ν' ακριβολογώ μες στα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και
άλλο πράγμα ο έρωτας· άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα· άλλο η
πίκρα και άλλο το μαράζι· άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με
καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που -αλίμονο- τους αντιλαμβάνον-
ται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνον-
ται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφο-
μοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κά-
θε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.

Θέλουμε δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας
αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ' αυτό που μας συντηρεί και σ' αυτό
που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο που δίνουμε, για να
μας αποδοθεί λευκό·  το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.

Ο.ΕΛΥΤΗΣ(μικρός ναυτίλος)

γιατί????????????????????/