ΒΑΡΕΘΗΚΑ.......

Βαρέθηκα να ανάβω φωτιές
για να ζεσταθούν οι άλλοι
και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ...
Κουράστηκε η ράχη μου
να κουβαλά πληγωμένους.......!

Ωραία.......!

Μια χαρά τα κατάφερες πάλι τρομάρα σου!
Έκλεισες τα πορτοπαράθυρα της ψυχής σου
μην τυχόν και σου χτυπήσει κανείς...
Τοποθέτησες και κλειδαριές ασφαλείας....
'Εβαλες γύρω γύρω δαγκάνες να μην σε πλησιάζουν...
Αερόσακους έβαλες μην τυχόν και χτυπήσεις το κεφάλι σου κατά λάθος?
Χα!
Με αυτό το ένζυμο της μούχλας με τόση κλεισούρα
σκέφτηκες τι θα κάνεις?

(Aλκυόνη Παπαδάκη)
· · Κοινο

πόσο χάλια??????

μπορώ πολύ χειρότερα από ότι είμαι?????
δεν νομίζω.......
σωματικά άθλια......
ψυχολογικά στο μηδέν...
κάθε εβδομάδα κ χειρότερα........

όσο με πρόδωσες......

Όσο μ'αγάπησες τόσο σε πρόδωσα,
όσο με πρόδωσες σ'είχα αγαπήσει,
όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα,
και όσο με μίσησες μ'έχω μισήσει..
Κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο
και είναι ένα αύριο δίχως εικόνες

Μου λείπεις.......

Δεν υπαρχει πια ελπιδα. Δεν υπαρχει τιποτα, δεν υπαρχει εστω μια μικρη χαραμαδα,

μια μικρη προσμονη....

Δεν υπαρχουν οι λεξεις, δεν υπαρχει ο γυρισμος

δεν υπαρχω εγω.

Να σταματήσω να πονάω θελω, να ποναω για εκεινες τις ματιες, εκεινα τα χαμογελα, τις αγκαλιες,

πόσο μου λειπει μια αγκαλιά.......

να χώσω το πρόσωπό μου στο στήθος σου και να γεμίσω τα πνευμόνια μου με πραγματική ανάσα.....

Τα εχασα... τα έχασα ολα, έχασα τη λαχτάρα μου για τη ζωη...δε μου αρέσω ετσι....

έφυγες ή σε έδιωξα δεν εχει σημασία πια ...

τίποτα δεν έχει σημασία......

δεν εισαι εδω...

Ψάχνω......

να βρώ μέσα μου τις λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν το σημερινό πρωινό...
Πολύ θλιμμένο...
Πολύ μοναχικό...
πολύ πονεμένο.....

Πολύ δακρυσμένο...

ακούω και τον Μπικάκη πρωί πρωί


Μ' έχει κουράσει η μοναξιά
λες και στη γη μονάχος ζω..........
και το μόνο που μένει είναι ένα........

οχι ακομα.

θες να σου πω τι με εκανε σημερα να κλαιω ολη μερα???????
σηκωθηκα πρωι πρωι και εψαχνα το φορεμα που φορουσα την τελευταια φορα που βρεθηκαμε.δεν το εβρισκα πουθενα.πεταξα ολα τα ρουχα στο κρεβατι.τιποτα
.πηρα τηλ τη μανα μου να ψαξει εκει.ξυπνησα και την αδερφή μου.τιποτα.
αρχισα να σκεφτομαι οτι μου το πηραν.για να δεις ποσο φευγα ειναι το μυαλο.
κλαμα και κακο που μου πηραν το φορεμα.....απο τοτε δεν το ειχα ακουμπήσει..το κοίταζα μόνο.
να δω αν ειναι κοντά μου.εδω...μετα δεν θυμονουν τιποτα.
ενα κενο.
κομματια ολη μερα.
το απογευμα δευτερος γυρος ψαξιματος αλλα πια σιγουρη οτι δεν υπαρχει.και τσααααααα να το.
γεματο λεκεδες οπως το ειχα βγαλει....και το πηρα αγκαλια και το εκλαιγα λες και εκλαιγα ανθρωπο .... ναι παλι κλαιω.
σου εγραψα αγκαλια.το κρατουσα αγκαλια και ας μην με αγκιξες εκεινη την μερα αλλα το ειχα παρει για να ερθω σε εσενα.
ειναι σαν να εισαι εσυ οπως και πολλα αλλα.τα κρυβω για να μην τα εχω μονιμα μπροστα μου και μετα ξεχναω που τα εβαλα και τα ψαχνω και αρωσταινω απο αγωνια και οταν τα βλεπω λεω ολα οκ.
δεν μου τα πηρε κανεις.

οχι ακομα.