ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ

Κοιτάζεις ώρες την οθόνη
της τηλεόρασης το χιόνι
που έχει γεμίσει όλο το σπίτι και το χολ
Κουβέρτες, ρούχα και σεντόνια
ποτήρια, βάζα -μάυρα χρόνια
σερβίτσια, πιάτα, τα βιβλία και τα μπολ


Μα κανείς δεν έρχεται. Δε θα' ρθει
γιατί κανείς δε νοιάζεται να μάθει
πώς είναι η κόλαση με χιόνι και φωτιά
Πάρε τα ηρεμιστικά σου
να λες πως όλα είναι δικά σου
κι η ευτυχία σου κλεισμένη σε κουτιά

Κοιτάζεις ώρες το ταβάνι
σαν να περίμενες καράβι
πως με φτερά κάποτε θα' ρθει απ' τον ουρανό
Τις ξέρω τέτοιες παραισθήσεις
που σου μιλούν για κατακτήσεις
κι όλα τα βλέπεις σαν εχθρό Αγαρηνό

Για εσάς...........

Γράφω σε λευκό χαρτί το κενό του μυαλού μου
αποτυπώνοντας το μαύρο
που εχει πλυμμηρίσει το ατέρμονο δίκτυο του είναι μου.
Ψάχνω την άκρη στο νήμα που χάθηκε
μέσα στην άγνωστη διαδρομή
που επέλεξα να ζήσω
στο χάσμα του χρόνου που γίνατε σημείο αναφοράς μου
Και εκεί έχασα τα όρια του εγώ μου,
που αρχίζω και που τελειώνω
Αρνούμαι να ψάξω να τα βρώ,
προτιμώ το χάσιμο και την εξερεύνηση
στο τούνελ της φωλιάς μου,
την πρόκληση της εξόδου
και το αόρατο αύριο
τυλιγμένο στην αύρα της απούσας παρουσίας σας.

ΕΙΜΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΗ

Ειμαι πολυ θυμωμενη.........

Με τον εαυτο μου που αφηνει τους αλλους να τον θυμωνουν।

Με την αδυναμια μου να βαλω τελος σε οτι με πληγωνει।

Με τον φοβο μου να κανω νεα αρχη।

Με τους εφιαλτες που δεν με αφηνουν να κοιμηθω και να ξεκουραστω।







Με αυτους που ποτε δεν ειναι διπλα μου οταν τους χρειαζομαι।

Με την μανια μου σε καθε πονο της ψυχης μου να θελω να κανω κακο στο σωμα μου।

Μ ε τον καιρο που εφερε αποτομα το φθινωπορο και εγω εχασα ακομα ενα καλοκαιρι।

ειμαι πολυ θυμωμενη με εμενα που θελω να πω τοσα πολλα αλλα δεν λεω κουβεντα και τα στοιβαζω μεσα μου κ εχουν αρχισει να με πνιγουν।



/a>

Άκλιτο "έλα"

Πώς να πορευτώ στο «έλα» σου
με την ταχύτητα εμπρόθετης απουσίας
απαρέμφατα «γίγνεσθαι»
θρυμματισμένα εντός μου κάμπτονται
για την αυταπάτη του οριστικού σου «φεύγω»
και μια ελαστική ενίοτε υποτακτική "ας...."
που τολμάει διαταγή να γίνει
μείνε να …δεις
(μα κι αν μείνεις τι θα δεις)
αν δεν μείνεις πάλι θα τον δεις…
τον πλου των μελλούμενων γύρω μας
να απειλεί τα ρήματα με διάρκεια

και οι σιωπές του αορίστου ερχομού
ζηλιάρες ερωμένες του ενικού σου δισταγμού
υποκλίνονται όλες στην Ευκτική
μιας ιουλιανής εξακολουθητικής συγνώμης
και συ να επιμένεις στην κατάφαση
των στιγμιαίων «θέλω»
νότα σκονισμένη στο παράφωνο
κλειδοκύμβαλο παρατατικό της τύψης
σκορπίζεσαι στα «μη» σου πλήκτρα
σε κενό ονείρου η πτώση
διαμελίζεσαι …
πεισματικά αρνείσαι
τη δοτική των άστρων
ο πληθυντικός των φόβων μου είσαι
με άκλιτα «έλα»
επιβάλεις σε καθαρεύουσα άπταιστη
την απόγνωση των ουσιαστικών


Τζούλια Φουρτούνη (Μωβ) – Άκλιτο "έλα"

ΛΥΠΑΜΑΙ...........

TO NA KANEIΣ ΛΑΘΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ....................


ΤΟ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΛΟΓΙΖΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΤΙΓΙΚΗ

ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΟΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ............

ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΣΠΑΤΑΛΗΣΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ...........

ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΤΟΝ ΕΠΕΝΔΥΣΑ...........


ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΛΕΝΕ ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ............



ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΩς ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ Κ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΑ ΜΙΣΑ..........

Ν΄ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ Ν΄ ΑΦΗΝΕΣΑΙ"

Μέσα σε ήλιους κίτρινους και πορτοκαλί κρύβομαικαι κάτι μέρες που μοιάζουν με νύχτες με καταπίνουν....

Κι αφήνομαι....αφήνομαι...αφήνομαι στα μονοπάτια μιας υπόγειας διαδρομής,κρυφής απ΄ τον κόσμο και τ’ ανθρώπινα.

Κι όλο θυμάμαι....θυμάμαι...θυμάμαι γιατί διάλεξα να βουτήξω στα άδυτα της μοναξιάς,κάθε φορά που κοιτάζω μάτια χωρίς χρώμα θυμάμαι...

Ανάσαινε, μου φώναζαν τα κύματα.

Ανάσαινε, αύρα θαλασσινή κι αλμύρα.

Να γεμίζεις τις πληγές ιώδιο να γιατρεύονται,να κλείνουν, να ξεχνιούνται, να μην πονούν...

Μετά ν’ απλώνεις το χέρι σου να χαϊδεύεις τους αχινούς κι αυτοί να σε γαργαλάνε με τις άμυνες τουςκαι εσύ να παραδίνεσαι έτσι απλά χωρίς μάχες...

Να λες τραγούδια να νανουρίζεις τη φουρτούνακι απε να στρώνεις ένα σεντόνι αφρόκι αργά ν’ αποκοιμιέσαι στο γαλάζιο της.

Να ονειρεύεσαι....να ονειρεύεσαι...να ονειρεύεσαι ταξίδια και προορισμούς και τόπους άφθαστους,ανθρώπους στοργικούς, γαλήνιους κι ανέγγιχτους,να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά!

Ύστερα ν’ αγγίζεις τρυφεράτις ουλές που άφησαν τ’ αστέρια όταν έπεφταν βροχή το βράδυ στο κορμί σου,να παρακαλάς τον άνεμο να φυσήξεινα δροσίσει τα σημάδια.

Κι αυτός να φυσάει...να φυσάει....

να φυσάειστο πρόσωπο σου,πνοή αρχέγονη να απλώνεται στο στήθος,στην καρδιά, στα κύτταρα σου και να σε παρασέρνει σε μνήμες και αλήθειες που αγάπησες....

Και να μην κρύβεσαι πια σε ήλιους,ούτε σε ανέμους θεϊκούς...

Μόνο να ανασαίνεις...να ανασαίνεις...να ανασαίνεις...

την αγάπη που ψιθυρίζει το κυμάτισμα της ψυχήςστη νοτισμένη κοιλάδα της καρδιάς σου,να ανασαίνεις και ν’ αφήνεσαι...

ΔΗΜΗΤΡΑ ΝΕΟΦΥΤΟΥ - "Ν΄ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ Ν΄ ΑΦΗΝΕΣΑΙ"

..Γι αυτό αν τύχει και μ΄αγαπήσεις..

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές – αγκαλιά απ΄την μέση
μετρήσαμε τ΄αμέτρητα τ΄άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
γαι να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν
κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξυνισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο – παιδιακίσια πράματα -
τον Ιούλιο κάποτε.
Γιαυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση πίσω
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γι αυτό αν τύχει και μ΄αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πως θα μ΄αγκαλιάσεις.





Πονάει εδώ.

Κι εδώ.

Κι εκεί.


Μη!

Κι εδώ.

Κι εκεί.


Κατερίνα Γώγου - "Ιδιώνυμο"