Και έτσι έρχεται ένα πρωί που πίνεις τον καφέ σου και μετά πας για βιοψία...
Απεχθής λέξη...
Απεχθέστερη ο καρκίνος...
Ήρθε ένα φιλαράκι και κατσικώθηκε μέσα μου...
Τι ακριβώς είναι θα το ξέρω σε μερικές μέρες.
Ως τότε θα προσπαθώ να σφυρίζω δηθεν αδιάφορα για να μην καταλάβει κανείς οτι μέσα μου τρέμωωωω, φοβάμαι, φοβάμαι πολύ.
Ακόμα δεν έκλαψα, περίεργο για εμένα...
Μάλλον άρνηση, δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμένα...
Χημειοθεραπείες, χειρουργίο κλπ κλπ κλπ
Θα τον σκοτώσω όμως τον καριόλη δεν θα τον αφήσω να με σκοτώσει
Όχι γιατί θέλω να ζήσω αλλά γιατί πρέπει...δυό ψυχές με χρειάζονται
Θέλω να σας μιλήσω, θέλω να μου βάλετε τις φωνές , να μου πείτε οτι είμαι υπερβολική, οτι θα τα καταφέρω
Ένας καρκίνος ίσως και να είναι άλλωστε..και αν δεν είναι...
Θέλω να με παρηγορήσετε και να φύγει ο πόνος
Πονάω γμτ μου.
Φοβάμαι...
Δεν λεω τίποτα σε κανέναν
Δεν πρέπει να στενοχωρήσω κανέναν
Είναι ο δικός μου σταυρός
Με πίστη θα τον σηκώσω και θα παλέψω να μην λυγίσω
Θέλω τόσο να σας γράψω αλλά δεν θα το κάνω...
Σας χρειάζομαι δεν φαντάζεστε πόσο
Όμως δεν αντέχω να μου πείτε οτι έκανα την επιλογή μου...
Δεν θα αντέξω να νιώσω οτι σας παακαλάω για νιοστή φορά για μια σας λέξη
Φοβάμαι ρε φίλε και αυτός ο πόνος δεν με αφήνει να το ξεχάσω ούτε λεπτό...
