Πες μου...

Δε θέλω γράμματα

να περιγράφουν την καρδιά

να λεν πως κάποτε

αληθινά μ`αγάπησε.

θέλω ...........θέλω πολλά πάρα πολλά.......

μα δεν έχει αξία να τα πω.....

ωωωωωωωωωωωωωωω

πάλι αναπολώ κολλητέ... είδες?????

αδιόρθωτη!

ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ!!!!!!

Θέλω να γράψω τραγούδια,
ζωής, χαράς, κι ανάμνησης,
κι ας μην είμαι μαζί σου,
μένει η χαρά μου που σε γνώρισα.
Και θα μείνει, πάντα
σ' όλα τα βήματά μου.
Και δοξάζω την ανάμνηση,
και προσκυνώ την ώρα,
πούταν σαν αστραπή,
μες την καρδιά μου.
Ήρθε το σύννεφο κάποια στιγμή,
και έκρυψε τον ήλιο.
Δεν έμειναν τραγούδια.
Τα πήρε η βροχή,
έγιναν χείμαρρος
που ήπιε η θάλασσα,
μαζί με τον πόνο
και τα δάκρυα .....

ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ!!!!!!

 (Βασίλης Βαρελάς)
  

Προσθήκη λεζάν

ποναωωωωωωωωω

κανε κατι σε παρακαλώ

Σχεδόν πάντα.........

.......Τα βράδια είναι τα πιο δύσκολα. Περιλαμβάνουν πάντα δάκρυα, σκέψεις, ένα συγκεκριμένο τραγούδι, διάβασμα παλιών μηνυμάτων, κοίταγμα φωτογραφιών και μια ελπίδα που τις περισσότερες μέρες μοιάζει να βαριανασαίνει.
 
Φοβάμαι κι εγώ ξέρεις. Φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι τις μέρες που έρχονται και τι θα φέρουν. Φοβάμαι που αργούν. Έχω σιχαθεί να είμαι σε μια ατελείωτη αναμονή για κάτι. Να μετράω τις μέρες και να μη βγαίνουν.
Αυτή η αναμονή όμως και το τηλεφώνημα σου το επόμενο πρωί είναι αυτά που με κρατάνε ακόμα. Είναι αυτά που δίνουν νόημα στην κατα τα άλλα ανούσια ύπαρξη μου. Είμαι μισή χωρίς εσένα και φοβάμαι μην η ύπαρξη μου είναι καταδικασμένη να ζει μισή για πάντα.

ετσι νιώθω.........

ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.

Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω
στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
ἔτσι σὲ βρίσκει:
πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.

Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
ἡ ὥρα τοῦ ἐαυτοῦ σου ἔχει πέσει.

Χορεύουν φύκια
κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.
Τὰ ρηχά, ἔχουν κι αὐτὰ
τὰ βάσανά τους καὶ τὰ γλέντια τους.

Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους
οἱ ἁγνὲς ἡσυχίες τριγύρω
μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις
γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.
Ξαπλώνουν δίπλα σου.
Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα
κι ἀνεβαίνει. Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.
Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους
γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;

Θὰ κοιτάζεις μία ἔρημη θάλασσα.
Τὸ βλέμμα σου δὲν παραλλάζει
ἀπὸ πλαγιὰ ποὺ γλυκὰ
καὶ μ᾿ ἀνακούφιση σκουραίνει
κατρακυλώντας μὲς στὴν ἀπομάκρυνση.
Ἀναπνέεις μὲ τὸ στέρνο τῶν μακρινῶν ἠρεμιῶν,
ποὺ ἔχω γι᾿ αὐτὲς διαβάσει
στοὺς πολύτομους κόπους ποὺ ἔδεσα.
Σ᾿ ἕνα ἀβαθῆ σου στεναγμὸ βούλιαξε ἕνα βαπόρι.
Δὲν θὰ ἤτανε βαπόρι. Θὰ ἤτανε σκιάχτρο
στὰ ὑγρὰ περβόλια τῆς φυγῆς
νὰ μὴν πηγαίνουν οἱ διαθέσεις
νὰ τὴν τσιμπολογᾶνε.

Ἡ τερατώδης τοῦ πελάγους δυνατότητα,
ἡ κίνηση τοῦ πλάτους,
φθάνει στὰ πόδια σου ἀφρός,
ψευτοεραστὴς στὰ πρῶτα βότσαλα.
Τοὺς σκάει ἕνα φιλὶ καὶ ξεμεθάει.

Τώρα, θὰ σοῦ ἔχουν πεῖ ὅ,τι εἶχαν νὰ σοῦ ποῦν
Οἱ ἀναδιπλώσεις τῶν κυμάτων
καὶ θὰ ἐπιστρέφεις κάπου.
Θὰ παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,
μιὰ ἄλλη ἅπλα,
ἀλλοῦ γυμνὴ κι ἀλλοῦ ντυμένη μὲ βλάστηση.

Ἡ σκέψη σου, μετὰ ἀπὸ τόση θάλασσα,
κατέβηκε ἀπὸ γλάρος,
βάζει τὸ δέρμα τῆς προσαρμογῆς καὶ χάνεται.
Ὅπου εἶναι θάμνος, πράσινη
ὅπου σκοτεινό, σκοτεινή.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ καλαμιὲς σπέρνουν ψιθύρους,
ψιθυριστή,
ὅπου περνάει ρίζα, ριζωμένη
ὅπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα
κι ὅπου δαγκώνει ἡ πέτρα, πέτρινη.

Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς
οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης.

Αὐτὸ τὸ δισκίο,
τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι,
ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι,
ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι.
Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι
τὸ ψυχοτρόπο.

(Κική Δημουλά)

 

Για εσένα...που καθημερινά αντικρύζεις την αγαπημένη μου....

λυπάμαι τόσο πολύ  ....συγνώμη