Λείπεις.....

2 χρόνια σήμερα.........












 Βρεγμένη ως το κόκκαλο από την απουσία σου...
πες μου...
ποιά βροχή να φοβηθώ?

Τι φταίει???

Πρωι πρωί βράζω απο νεύρα..... Να φταίει που δεν κοιμηθηκα? Να φταίει που δεν έχω που να ξεσπάσω? Να φταίει που μου φταίω? Να φταίει ο θυμός που έχει μαζευτεί μέσα μου? Να φταίει που θέλω να αρχίσω να φωνάζω μέχι να μελανιάσω? Να φταίει που προσπαθώ να σταματήσω να σκέφτομαι αλλά σκέφτομαι περισσότερο? Να φταίει η τελευταία μου πληγή που πανάει τόσο? Να φταίει που προσπαθώ τόσο να κάνω το καλύτερο για όλους και ξεχνάω εμένα? Να φταίει που υπάρχω? Τι διάολο μου φταίει τελοσπάντων και ειμαι ετσι? Αντι να συνέρχομαι γίνομαι χειρότερα, αντι να γίνομαι απαθής γίνομαι πιο ευάλωτη, αντι να ξεχνάω αρχίζω να θυμάμαι και λεπτομέριες, αντι να ξεκουράζομαι με εξοντώνω. Δεν την αντέχω αλλο αυτή την καταστροφή μου. Θέλω απλα και μόνο να ηρεμήσω, να ησυχάσω, δεν μπορώ πια να απολογουμαι και που ανασαίνω και δεν χρειαζεται να το κάνω σε κάποιον τρίτο, φτανει που το κάνω σε εμενα... Τέτοια κατάντια, τέτοια μιζέρια δεν παλευεται ρε.....και πιστευετε οτι με το να με αγνοητε κάνετε και καλό.... Δεν μπορώ να προσπαθήσω άλλο να σας αλλάξω άποψη.... . Εδώ είμαι όποτε θέλετε.......

παρε τον κωλοεγωισμο σου,βραστον κ πιες και το ζουμι του. και αμα δεν σε φτασει παρε κ του πατερα μου που ειναι ακομα μεγαλυτερος απο τον δικο σου μπας και χορτασεις παλιοκαθικια και οι δυο σας γαμω το Χριστο σας που νομιζετε οτι μονο εσεις πονατε κ υποφερετε.κωλοεγωιστες του κερατα και αλλαζονες.ναι ρε θα ζησετε χιλια χρονια και θα εχετε το περιθωριο να τα διορθωσετε ολα γιατι τι διαολο και ο Θεος θα λυγισει μπροστα σας και θα σας πει ναι σε ολες τις μαλακιες σας δινοντας σας απλετο χρονο.Π Α Λ Ι Ο Μ Α Λ Α Κ Ε Σ...

Πόσο όμορφο είναι........

Ξέρεις τι  είσαι;

Σφαίρα σφηνωμένη στο μυαλό μου είσαι!

Ατσάλι και πυρακτωμένο σίδερο

λιώνεις… κυλάς στις φλέβες μου

Ξεχειλίζεις από παντού…

Τα κύτταρα σου με πονάνε…

Σαν καρφιά τρυπούν το είναι μου

Μα δε σε θέλω πια!

Σε αποβάλω

σαν κακέκτυπο της μήτρας μου.

Τινάζω το μυαλό μου στον αέρα

Εξανεμίζομαι…

Κομμάτια η μορφή σου

-Αλλού τα χέρια,

αλλού τα μάτια,

αλλού το γέλιο σου-

Κομμάτια ατίθασου παζλ

σε πετάω στον αέρα

Κόβω τις φλέβες μου

και σε κοιτάζω

να χύνεσαι στη γη

Γονατίζω και σε γδέρνω

Τα νύχια μου μπήγω στις σάρκες σου

και τα κυλάω πάνω μου

απαλά να σε νιώσω

-έτσι- ελαφρύ και άυλο

Σε γλείφω από το χώμα

- τελευταία απέλπιδα

πράξη αφοσίωσης-

Όμως μυρίζω σάπιες

ελπίδες στα νύχια…

Δε νιώθω τίποτα πια

Κλείνω τα μάτια

Ξαπλώνω στη γη

Βυθίζομαι μέσα της

Νεκρή- χωρίς εσένα.

                        mips

Αγγελέ μου.......

Υπάρχω, για να σ’ αγαπώ μονάχα
και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω.
Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ,
όπως το αίμα που κυλά στις φλέβες
και είναι τόσο αθόρυβο όσο και αναγκαίο μαζί..
Αόρατες αισθήσεις με μυρωδιά λατρείας
αλώβητες και εξημερωμένες.
Πάει καιρός, μα πάντα εδώ...όλα εδώ...
η φωλιά της παρουσίας μέσα απο την απουσία
σαν αερικό που αγκαλιάζει όλες τις αισθήσεις,
που προκαλεί εκείνη την ανατριχίλα
που κραυγάζει μέσα απο την σιωπή.
Άχ! αυτή η σιωπή
εκκωφαντική και γνήσια
σαν εκείνη την ελάχιστή σου αναπνοή που
...πιά δεν έχω...!!!!
Ο.Ελύτης

Κάνε μια προσπάθεια......

"Είναι αδύνατο", είπε η περηφάνια
"Είναι ριψοκίνδυνο", είπε η εμπειρία
"Είναι ανούσιο", είπε η λογική
"Κάνε μια προσπάθεια", ψιθύρισε η καρδιά...

Ίσως είναι γραφτό. ~ Maybe it meant.

Κοιμάσαι κι εγώ γράφω για σένα
αυτά που δεν τολμώ να πω.
Γράφω καθώς σκέφτομαι
τις φλέβες των χεριών σου.
Να μη τολμώ να σου πω
τί συμβαίνει μέσα μου
κάθε που σε κοιτάζω.

"Οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή"

Δε μετανιώνω, δεν ξεχνώ
δεν αφήνω τίποτα και κανέναν
να το αλλάξει αυτό.

Κι αν λόγια πικρά
και παιδαριώδη σου λέω
είναι γιατί
ήμουν ένα κακομαθημένο κορίτσι
που τα ήθελε όλα.
Δε θέλω όμως να μεγαλώσω.

Μη με ακούς.
Μη με διαβάζεις.
Μόνο νιώσε με..
Ίσως είναι γραφτό.
Από αυτά τα παιχνίδια
της μοίρας το πιο βέβαιο.

Ότι εγώ θα είμαι μαζί σου
θα είμαι δική σου.
Σε άλλα χέρια νομίζεις εσύ
ότι ζωγραφίζω τους χάρτες μου
αλλά μόνο στα δικά σου
είναι γραμμένη η ιστορία μου.

Και με τις πέντε μου αισθήσεις
σε ζητώ σε λάθος δρόμους.
Και τις πέντε μου ζωές
αφήνω πίσω όταν τα μέσα σου
αγγίζω.

Πόσο καιρό προσπαθώ
να τρέξω μακριά σου μάταια.
Και είναι αυτή η ματαιότητα
που με κάνει να σε ερωτεύομαι
περισσότερο.

Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου