Πόσο όμορφο είναι........

Ξέρεις τι  είσαι;

Σφαίρα σφηνωμένη στο μυαλό μου είσαι!

Ατσάλι και πυρακτωμένο σίδερο

λιώνεις… κυλάς στις φλέβες μου

Ξεχειλίζεις από παντού…

Τα κύτταρα σου με πονάνε…

Σαν καρφιά τρυπούν το είναι μου

Μα δε σε θέλω πια!

Σε αποβάλω

σαν κακέκτυπο της μήτρας μου.

Τινάζω το μυαλό μου στον αέρα

Εξανεμίζομαι…

Κομμάτια η μορφή σου

-Αλλού τα χέρια,

αλλού τα μάτια,

αλλού το γέλιο σου-

Κομμάτια ατίθασου παζλ

σε πετάω στον αέρα

Κόβω τις φλέβες μου

και σε κοιτάζω

να χύνεσαι στη γη

Γονατίζω και σε γδέρνω

Τα νύχια μου μπήγω στις σάρκες σου

και τα κυλάω πάνω μου

απαλά να σε νιώσω

-έτσι- ελαφρύ και άυλο

Σε γλείφω από το χώμα

- τελευταία απέλπιδα

πράξη αφοσίωσης-

Όμως μυρίζω σάπιες

ελπίδες στα νύχια…

Δε νιώθω τίποτα πια

Κλείνω τα μάτια

Ξαπλώνω στη γη

Βυθίζομαι μέσα της

Νεκρή- χωρίς εσένα.

                        mips

Αγγελέ μου.......

Υπάρχω, για να σ’ αγαπώ μονάχα
και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω.
Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ,
όπως το αίμα που κυλά στις φλέβες
και είναι τόσο αθόρυβο όσο και αναγκαίο μαζί..
Αόρατες αισθήσεις με μυρωδιά λατρείας
αλώβητες και εξημερωμένες.
Πάει καιρός, μα πάντα εδώ...όλα εδώ...
η φωλιά της παρουσίας μέσα απο την απουσία
σαν αερικό που αγκαλιάζει όλες τις αισθήσεις,
που προκαλεί εκείνη την ανατριχίλα
που κραυγάζει μέσα απο την σιωπή.
Άχ! αυτή η σιωπή
εκκωφαντική και γνήσια
σαν εκείνη την ελάχιστή σου αναπνοή που
...πιά δεν έχω...!!!!
Ο.Ελύτης

Κάνε μια προσπάθεια......

"Είναι αδύνατο", είπε η περηφάνια
"Είναι ριψοκίνδυνο", είπε η εμπειρία
"Είναι ανούσιο", είπε η λογική
"Κάνε μια προσπάθεια", ψιθύρισε η καρδιά...

Ίσως είναι γραφτό. ~ Maybe it meant.

Κοιμάσαι κι εγώ γράφω για σένα
αυτά που δεν τολμώ να πω.
Γράφω καθώς σκέφτομαι
τις φλέβες των χεριών σου.
Να μη τολμώ να σου πω
τί συμβαίνει μέσα μου
κάθε που σε κοιτάζω.

"Οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή"

Δε μετανιώνω, δεν ξεχνώ
δεν αφήνω τίποτα και κανέναν
να το αλλάξει αυτό.

Κι αν λόγια πικρά
και παιδαριώδη σου λέω
είναι γιατί
ήμουν ένα κακομαθημένο κορίτσι
που τα ήθελε όλα.
Δε θέλω όμως να μεγαλώσω.

Μη με ακούς.
Μη με διαβάζεις.
Μόνο νιώσε με..
Ίσως είναι γραφτό.
Από αυτά τα παιχνίδια
της μοίρας το πιο βέβαιο.

Ότι εγώ θα είμαι μαζί σου
θα είμαι δική σου.
Σε άλλα χέρια νομίζεις εσύ
ότι ζωγραφίζω τους χάρτες μου
αλλά μόνο στα δικά σου
είναι γραμμένη η ιστορία μου.

Και με τις πέντε μου αισθήσεις
σε ζητώ σε λάθος δρόμους.
Και τις πέντε μου ζωές
αφήνω πίσω όταν τα μέσα σου
αγγίζω.

Πόσο καιρό προσπαθώ
να τρέξω μακριά σου μάταια.
Και είναι αυτή η ματαιότητα
που με κάνει να σε ερωτεύομαι
περισσότερο.

Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου

Μαθαίνεις.......

Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνειςπως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα

Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,

γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια…

και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…

Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ

Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις…

μαθαίνεις…

με κάθε αντίο μαθαίνεις

Χόρχε Λούις Μπόρχες (?)

ΞΕΡΕΙΣ????

Ξέρεις τι θα ήθελα τούτη τη στιγμή?
Θα ήθελα να έρθεις ...
έτσι στα ξαφνικά..
απρόοπτα και απροσδόκητα....
και να μου σκάσεις ένα φιλί στα χείλη...
όπως τότε...
Το θυμάσαι?
Να μην ξέρω από που μου ήρθες...
Να μην ξέρω γιατί το έκανες...
Μόνο να με φιλήσεις ...
Αυτό τίποτα άλλο...

ΨΕΜΜΑΤΑ......

Σημασια δεν εχει ποιος θα πει πρωτος το σ' αγαπω... μα ποιος θα 'χει τη δυναμη και το κουραγιο να νικησει τα αδιεξοδα και να το κρατήσει ως το τέλος...!!!..

Και εμείς ήμασταν και οι δυο δειλοί και μικροί .........
και μετά από τόσα λάθη και αφού εγώ φταίω για ολα δεν θέλεις ούτε λέξη από εμένα.....
δεν πειράζει......
εγω θα συνεχίσω να σου μιλάω μέρα και νύχτα για καθε τι όπως και τότε......τότε που όλα ήταν ψέμματα...............