καλημέρα ψυχή μου...........

Σκέφτομαι συνεχώς να σου τηλεφωνήσω. Να σηκώσω το ακουστικό ίσα ίσα για να ακούσω τη φωνή σου….. το προσπάθησα αρκετές φορές, όμως δεν το έκανα… δεν έχω το δικαίωμα. Ζείς κάπου αλλού τώρα.

Δεν ξέρω αν σε αγαπώ, μη με ρωτάς… ποτέ μου δεν το σκέφτηκα έτσι. Πάντα σε έχω μέσα μου, σε σκέφτομαι, σε νιώθω, μου λείπεις.

Μου λείπεις; αφού δεν σε ξέρω. Ήμασταν μαζί κι όμως χώρια σαν σε δύο παράλληλους κόσμους. Νομίζω πως σε ξέρω, πως μόνο εγώ ξέρω τι πραγματικά είσαι…. Αλλά μάλλον ΜΟΝΟ το νομίζω. Κάθε φορά κι ένα διαφορετικό πρόσωπο, βλέπω αυτό που είσαι ή αυτό που θέλω να είσαι;

Τρελαίνομαι. Κανονικά ούτε να σε σκέφτομαι δεν έχω δικαίωμα. Όχι γιατί δεν μου αξίζεις. Χα, ούτε καν. Δεν έχω το δικαίωμα γιατί είσαι αλλού, όπως κι εγώ

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο… εσύ ή ιδέα σου; Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν ΑΝ τα παρατούσα όλα, σε έπαιρνα τηλέφωνο και σου έλεγα “ΕΣΕΝΑ ΘΕΛΩ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΊΜΑΙ ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ” . Θα το άντεχα; Εσυ; Θα το άντεχες;

Αλήθεια…. Ποτέ δεν θα μάθουμε πως είναι πραγματικά να είμαστε μαζί.  Τη μία ήσουν εσύ, την άλλη ήμουν εγώ και στο τέλος δεν ήταν κανείς. Θα συναντήθουμε ποτέ άραγε; Μήπως έιναι αργά να θέτω αυτό το ερώτημα; Είσαι εκεί… ίσως ήδη έχεις αποφασίσει να πάρεις εκείνο το μονοπάτι, το μονοπάτι της ενηλικίωσης χωρίς επιστροφή. Όμως τι ωραίες που ήταν εκείνες οι ελάχιστες στιγμές που πραγματικά συναντηθήκαμε.

Γνωριστήκαμε σε εποχές που δεν ξέραμε τι θέλαμε, κι εσύ που λες πως ήξερες….. Κανείς μας δεν ήξερε. Εγω χανόμουν στις σκέψεις μου, στα θέλω μου, στα όνειρα μου…. Εσύ; που ήσουν;
 Κ  με πνίγει ο τρόμος. Τρόμο οτι δεν θα σε ξαναδώ.
Τρόμο πως σε έχασα για παντα…

Το ξέρω πως είναι εγωιστικό και απάνθρωπο, αλλά ένιωθα πάντα πως αν γυρίσω να κοιτάξω, θα είσαι εκεί. Κάθε φορά που το έκανα…. ΉΣΟΥΝ ΕΚΕΙ.
Τώρα όμως τρομάζω να γυρίσω…. Δεν θα είσαι εκεί… το ξέρω, το νιώθω… έτσι είναι και το σωστό. Ο καθένας πήρε το δρόμο του… και δεν τέμνονται πουθενά αυτές οι δύο πορείες…. Η μήπως όχι;

ΣΕ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ; ΕΣΕΝΑ Ή ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΣΟΥ…. Δεν ξέρω δεν μπορώ να σκεφτώ. Βλέπω φωτογραφίες σου. Δεν έχω ούτε μια δικιά μας… Σαν να μην έγινε ποτέ. Μήπως δεν συναντηθήκαμε; Μήπως είσαι δημιούργημα της φαντασίας μου.



Δεν μου συμβαίνει συχνά, υπάρχουν μέρες που σαν να μην υπήρξες ποτέ στη ζωή μου...

Υπάρχουν όμως και εκείνες οι μέρες, οι νύχτες εκείνες οι καταραμένες που ο ύπνος παλεύει με την εικόνα σου... Με την σκέψη σου... Με το χαμόγελο σου, την αγκαλιά σου, το σώμα σου.

Αν κάτσω να σκεφτώ οι ωραίες στιγμές είναι μετρημένες στα δάχτυλα και ανήκουν μόνο στο παρελθόν.  Οι άσχημες όμως, πόσες πολλές είναι.... είτε από την μεριά μου, είτε από τη δική σου... πόσο κακό κάναμε ο ένας στον άλλον... ακόμα κάνουμε...

Όταν αρχίζω να σκέφτομαι και να αναλύω τις πράξεις σου, χάνομαι... χάνομαι σε εναν λαβύρινθο που φτιάχνω με τις ίδιες μου τις υποθέσεις...

Ποιοι ήμασταν; Ποιοί είμαστε; Άραγε ΘΑ είμαστε ποτέ;

Κανείς δεν δέχεται τον άλλον όπως πραγματικά είναι... μα δεν δείχνουμε ποτέ ποιοί είμαστε πραγματικά. Κάθε μας συνάντηση είναι και ένα διαφορετικό προσωπείο, που διαλέγεται βεβιασμένα προκειμένου να κρύψει την αλήθεια.
Αλήθεια…. Ποιά είναι η Αλήθεια;

Ίσως το μόνο που πρέπει να συμβεί είναι να βάλω ένα τέλος σε όλες αυτές τις σκέψεις…. Αν θέλω να συνεχίσω πρέπει να κλείσω μια για πάντα αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου… Να σταματούσε ο χρόνος, όλα να πάγωναν, εκτός από εμας, να βρεθούμε κάπου στη μέση. ΠΡΕΠΕΙ να σου πω Αντίο.

Μια τελευταία ανάμνηση ζητώ πριν χαθούμε για πάντα.

Ο χρόνος τελειώνει κι όμως δεν εμφανίζεσαι, όσο κι αν σε περιμένω. Μάλλον εσύ μου είχες πει εδω και πολύ καιρό το Αντίο.

Αδυνατώ αγάπη μου να σε αποχαιρετήσω, το μόνο που μπορώ να πω…. είναι καληνύχτα….

Καληνύχτα, θα σε περιμένω στα όνειρα μου…. όπως κάθε βράδυ