Εφιάλτες....

κοιμάμαι λίγο...

για να μην ονειρεύομαι....

μα ξεπηδουν απο παντού....
φτικτοί,τρομακτικοί εφιάλτες.
και με πνίγουν......
και νιώθω τραγικά μόνη μου
εγκατελλειμένη......
χάνω την ουσία και το νόημα
αναμασάω τα ίδια και τα ίδια και χάνομαι στους λαβυρίνθους
γιατί??
ρωτάω ξανά και ξανά.....
κοιτάζω το χέρι μου.
εκεί που το σημάδεψα
απάντηση καμία ή τόσες πολλές που δεν ξέρω πια είναι η αληθινή

οι ταχυπαλμίες και οι αρρυθμίες δεν με αφήνουν να ησυχάσω ούτε την ημέρα.
περπατώ και κρατάω το στήθος μου γιατί νομίζω οτι η καρδια μου θα πεταχτεί έξω...

και είναι κ εκείνος ο πόνος που με ξεσκίζει΄

φοβάμαι τόσο πολύ.....

που είσαι??????