Δεν με αγαπάς πια.......

και πως θα ζήσω??????

γιατί??????????????

3 χρόνια πριν.....

τέτοια ώρα έλιωνα στην αγκαλιά σου.....

έδινα τα τελευταία φιλιά της ζωής μου...

Ζούσα....

και ελπίζω

κάτι παράλογο

κάτι ανάλογο

κάτι μαζί σου.......

σε λατρεύωωωωωωωωω

Εφιάλτες....

κοιμάμαι λίγο...

για να μην ονειρεύομαι....

μα ξεπηδουν απο παντού....
φτικτοί,τρομακτικοί εφιάλτες.
και με πνίγουν......
και νιώθω τραγικά μόνη μου
εγκατελλειμένη......
χάνω την ουσία και το νόημα
αναμασάω τα ίδια και τα ίδια και χάνομαι στους λαβυρίνθους
γιατί??
ρωτάω ξανά και ξανά.....
κοιτάζω το χέρι μου.
εκεί που το σημάδεψα
απάντηση καμία ή τόσες πολλές που δεν ξέρω πια είναι η αληθινή

οι ταχυπαλμίες και οι αρρυθμίες δεν με αφήνουν να ησυχάσω ούτε την ημέρα.
περπατώ και κρατάω το στήθος μου γιατί νομίζω οτι η καρδια μου θα πεταχτεί έξω...

και είναι κ εκείνος ο πόνος που με ξεσκίζει΄

φοβάμαι τόσο πολύ.....

που είσαι??????

Aπομονώθηκα....

και ζω μέσα σε μια τεχνιτή φυσαλίδα που κανείς δεν μπορεί να αγΓίξει

κανείς δεν μπορεί να την σπάσει...

και αιωρούμαι......

και πετάω όπου φυσάει ο άνεμος...

και σκαλώνω όπου θέλω...

αφήνω μόνο όσους θέλω να μπαινοβγαίνουν .......

δεν θα άντεχαν για πολύ εκεί μέσα.....
 εσύ & εσύ.....
τακτικοί επισκέπτες ...

κρυφοκοιτάτε τα μυστικά μου που δεν έχω......

πως γίνεται ένας κλειστοφοβικός άνθρωπος να αντέχει να ζει σε τόσο περιοριμένο κόσμο??????

κανείς δεν λυπάται που φεύγω...ούτε καν εγώ.....
κανείς δεν το έχει καταλάβει....

κάθε μέρα κ από λίγο τόσο λίγο που είναι σαν να μην υπάρχει......

σταμάτησα να διορθώσω όσα έγραψα και αμέσως μου ήρθε στο μυαλό

~~πάλι φιλοσοφίες ???μας μπαφιασες τόσα χρόνια.
αφου ακόμα στο ίδιο σημείο είσαι...
χαμένες τόσες ώρες να γράφω, χαμένες τόσες συμβουλές
τίποτα δεν κατάλαβες, τίποτα.
και συνεχίζεις το ίδιο βιολί...
πάρε την φυσαλίδα και αμε στον αγύριστο...


δεν γελάω
θυμώνω

αν σε είχα μπροστά μου θα σου έκοβα το λαρύγγι με τα δόντια

τόσο θυμό σου έχω....

και δεν το νομίζω.......

είναι τσεκαρισμένο......

και φταις ΕΣΥ......

και εσύ τόοοοοσο μακριά.........

Γύρισε την πλάτη σου και κοίταξε με

Κοίτα είμαι εγώ....

Έλα μαζί μου…

Άφησε το μυαλό σου να ζωγραφίσει όνειρα…

Γιατί τα όνειρα είναι ζωγραφιές και καμιά φορά τα χρώματα τους  τα δυναμώνουμε με την καρδιά μας….

Αλλά την καρδια μας πρέπει να την έχουμε μέσα μας…

Και εγώ δεν έχω πια καρδία…

Παρά μόνο μια πέτρα…

Βλέπεις έτσι γίνεται η καρδία όταν την σφίγγεις…

Και έτσι τα όνειρα μου δεν έχουν χρώμα πια…

.

Και οι ζωγραφιές μου μοιάζουν με ασπρόμαυρα σχέδια…

.

Και είναι όλα  τόσο άδεια…

Και εσύ τόσο μακριά…

Αν θέλεις να με βρείς.......

πέρνα μια βόλτα....

από τα όνειρά μου.