Ήταν να φύγεις αύριο...
Φεύγεις σήμερα..
Σήμερα θα κατέβαινα στο χωριό να αφήσω ένα τελευταίο <αντίο> σε έναν γλυκό άνθρωπο,σε μια μορφή απόλυτα συνδεδεμένη με τη ζωή μου εκεί.......
Δεν θα πάω πουθενά....θα μείνω εδώ να κλαίω και να πονάω μόνη μου...
Δεν έχει καμία αξία η παρουσία όταν είναι απουσία....
Είμαι απών.....από όλα και από όλους....
Η απογοήτευση θα ήταν τόσο μεγάλη για ακόμα μια φορά που δεν θα μπορούσα να την αντέξω....
Δεν θα υπήρχε καν ο αντισταθμιστικός παράγοντας που θα μηδένιζε τα πάντα και θα με έκανε να αδιαφορίσω για τον πόνο.η μοίρα, το πεπρωμένο , η κακή μου τύχη?? δούλεψαν για εμένα πριν από εμένα ακόμα μια φορά.....
......και πονάω......πολύ πάρα πολύ....
Γιατί η σιωπή και η αδιαφορία τελικά σκοτώνουν....
Αργά και σταθερά σε τελειώνουν.....
Και εγώ νιώθω τελειωμένη, νεκρή.....
Χωρίς ρίζες, χωρίς εστία........
Η σιωπή, η τόσο επιτηδευμένη και καλά δουλεμένη έκανε την δουλειά της....
Με άφησε μόνη και εγκατελειμένη.......πιο μόνη και από τους μοναχούς.....
