Περί αγάπης και απώλειας...

           


                 έτσι νιώθω σήμερα...

          

             


              ΤΟΤΕΜ

Αυτό που έκανες σήμερα ήταν Α Π Α Ρ Α Δ Ε Κ Τ Ο

αλλά το μύνημα ελήθη.......

πόσα δάκρυα πια?????

Αναρωτιέμαι αν παραμυθιάζεται ο πόνος.
Παραμυθιάζεται ο πόνος;
Ο χ ι – ρε γαμώτο! Δεν Παραμυθιάζεται!



Κι είναι πολύς ο πόνος να τον μετράς με μια καρδιά στη θέση της καρδιάς...

Καταλαβαίνω λοιπόν...

οτι η ζωή τελειώνει πολλές φορές πριν την δοκιμάσει κανείς ή μόλις πάρει μια γεύση μικρή και μετά...

Ότι οι ψυχές και τα κορμιά δεν ζουν παράλληλες ζωές.

Και ότι συχνά η ψυχή πεθαίνει πριν το απ' το σώμα που την κουβαλάει...

Γιατί η ζωή σημαίνει πόθος και αγάπη.

Και όταν αδειάσει το κορμί είτε από το ένα είτε από το άλλο, τότε το σώμα γίνεται ένα άδειο σακί που σου μένει αμανάτι έως ότου ξεφτίσει και έρθει η ώρα του να επιστρέψει στο χώμα.

Όμως ξέρω ότι ένας κόκκος του χρόνου αρκεί να γίνει ο κόσμος παρανάλωμα.

Κάποιες λίγες στιγμές καθορίζουν μια ολόκληρη ζωή.

Εκείνες που αφού γίνει το κακό, τις ψάχνει η συνείδηση για να ρίξει επάνω του όλες τις ευθύνες για μια καταστροφή προαποφασισμένη από το πεπρωμένο....

τώρα καταλαβαίνω...