Ένας λόγος που ακόμη υπάρχω στον κόσμο που σε γνώρισα είναι επειδή δεν θέλω να πεθάνει μαζί μου αυτό που νιώθω για σένα και χαθείς και εσύ....
Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2024
Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2024
Μέσα μας
Έχουμε κάτι μικρές βαλβιδουλες
Σαν διακοπτακια on off
Μερικές φορές μια ασήμαντη λέξη
Ένα τυχαίο γεγονός
Που σε κανονικές συνθήκες θα ήταν άνευ σημασίας
Θα γυρίσει το διακοπτακι
Και θα αρχίσει ο καταρράκτης να λειτουργεί
Είτε αυτός είναι καταρράκτης δακρύων, θλίψης ακόμα και αίματος
Εκείνο το πηχτό , το μαύρο
Και παλεύεις με κάθε τρόπο να το βάλεις πάλι στο off
Μα έχει μπλοκάρει η σύναψη του εγκεφάλου
Και ενώ αναγνωρίζει το λάθος
Συνεχίζει ακάθεκτα να πυροδοτεί κάθε κύτταρο με αρνητικά ιόντα μέχρι που γίνεσαι όλος αρνητική ενέργεια και αρρωσταίνεις
Κάπως έτσι είναι η τωρινή μου κατάσταση
Μια λέξη που κάποτε με έκανε να χαμογελάω αυτόματα και να νιώθω ευτυχία
Τώρα με αρρωσταίνει και με κάνει να νιώθω απόλυτα αποτυχημένη , ανόητη και εκτεθειμένη
Μια λέξη είναι αρκετή για να πνιγώ σε θάλασσες θλίψης
Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2024
Δεν θα πάει καλά
Η μέρα
Τόσο κακή διάθεση
Με το ζόρι βρίσκομαι εδώ
Νιώθω θυμό και θέλω να ξεσπάσω
Αλλά αν το κάνω οι συνέπειες θα είναι άσχημες
Προσπαθώ να κάνω υπομονή να περάσει η ώρα
Θέλω να βάλω τη μάσκα στα μάτια να μην βλέπω κανέναν
Ούτε να μιλώ
Δεν θέλω τίποτα σήμερα
Τίποτα απολύτως
Θα σκέφτομαι θάλασσες και ερημιές
Κενό και θλίψη
Η γνωστή, η μαύρη ,η πηχτή που σε κολλάει στο χώμα.
Καιρό είχε να εμφανιστεί...
Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2024
Μου έλειψες σήμερα
Μου έλειψες σήμερα αλλά αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο
Μου έλειψες χιλιάδες φορές και χθες.
Πήρα το τηλέφωνό μου για να σoυ πω τα νέα,
μετά συνειδητοποίησα, και πάλι, ότι δεν μπορώ
Μου έλειψες σήμερα αλλά μου λείπεις πολύ κάθε μέρα,
Είναι χρήσιμο να μου λείπεις... είναι το μόνο που έχω.
Μου λείπεις σήμερα και θα μου λείψεις αύριο,
Φαίνεται να μην υπάρχει τέλος σε αυτή τη θλίψη.
Μου λείπεις σήμερα αλλά προσπαθώ να βρω,
έναν τρόπο
Έναν τρόπο για να σε ανακαλέσω και απλά να νιώσω… χαρούμενη.
Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2024
Σαν άλμπατρος
Φτερουγίζω
Στον ωκεανό της μνήμης
Χωρίς τέλος
"Το σύμπαν"
Σε αυτό τα χρωστάμε όλα
Κλείνω τα μάτια
Και πετάω
Και νιώθω γαλήνη
Και ηρεμία
Και θλίψη
Και πόνο στην πληγή στο στήθος
Και πετάω όπου θέλω
Πίσω
Μπροστά
Σε όποιο σύμπαν θέλω από τα άπειρα παράλληλα που υπάρχουν.
Υπάρχουν;
Αλλά αφού το υποστηρίζει η θεωρία των χορδών...
Cheers matey 🥂🥂🍷