Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς το συναίσθημά μου.
Λύπη.
Αποτυχία.
Θλίψη.
Πόνος.
Απαξίωση.
Φόβος.
Κενό.
Φόβος.
Κενό.
Αδυναμία.
Κενό.
Πόνος.
Πονάω πάλι το σώμα μου για να ελαττώσω τον πόνο της ψυχής μου γιατί αφού εσύ πονάς πρέπει να πονάω και εγώ.
Τι κ αν δεν υπάρχω πια ούτε σαν έννοια στην ζωή σου?
Τι κ αν ζω στα σκοτάδια των επιλογών μου?
Και αν λέω μαλακίες και κούφια λόγια?
Και αν αγωνιώ τόσο που μου πιάνεται η ανάσα?
Και αν διψάω για μια λέξη που ποτέ δεν θα έρθει?
όταν κάνεις τέτοιες επιλογές πρέπει να είσαι έτοιμος να ζήσεις αιώνια διψασμένος στην έρημο της ψυχής σου.
Και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να απαιτείς το παραμικρό από κανέναν.
Άτομα σαν εμένα είναι χειρότερα και από επαίτες, άστεγους, χρήστες, εθισμένους κλπ κλπ
Πλέμπα...
Νιώθω κολλημένη σε βούρκο που μπαίνει μέσα μου κ με πνίγει και με πνίγει και θέλω να πλυθώ να βγάλω το μυαλό μου εξω , να του ρίξω χλωρίνη , να το λευκάνω, να το αφήσω στον ήλιο να μείνει το κρανίο μου κενό.
Νόμιζα οτι είχα καταφέρει πολλά, νόμιζα οτι μπορώ να ξεφύγω από τέτοιες σκέψεις και ενέργειες,πάλι λάθος έκανα.
Νόμισα οτι μια ηλίθια μπορεί να εκπαιδευτεί και να γίνει ιδιώτης αλλά δε....
Τα βαθύτερα κομμάτια του εαυτού δυστυχώς είναι τα ίδια σκατά.
Να είσαι καλά, σώμα και ψυχή, να γυρίσεις σπίτι σου, να μην πονάς και να μην με θυμάσαι.
Λυπάμαι που πέρασα από τη ζωή σου κ σε πόνεσα , λυπάμαι που υπήρξα με όποιο τρόπο.
Όσα συγνώμη και να ζητήσω δεν θα αλλάξει κάτι, δεν θα αλλάξει οτι έκανα και το θεωρώ πλέον γελοίο να το κάνω,τόσες γελοιότητες έχω κάνει, νιώθω τόσο μα τόσο ξεφτιλισμένη...
Σιδερένιος ψυχή μου , γράψε μου μια λέξη
