Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013
Τρίτη 27 Αυγούστου 2013
Σάββατο 24 Αυγούστου 2013
ΘΕΛΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ
Θέλω να γίνω διάφανη, ώστε να σε κοιτώ και να μην το ξέρεις, και να με βλέπεις κι εσύ παντού σαν σωματίδιο από φως.
Θέλω να σου φέρω ένα κομμάτι απ’ το φεγγάρι για να δεις πως είναι πέτρα, και να σε δω κι εγώ να χαίρεσαι όπως χαίρεσαι μ’ ό,τι σου χαρίζω, χαϊδεύοντας ως και την πέτρα την ξερή σαν θησαυρό.
Θέλω να πω ξανά και ξανά τ’ όνομά σου, μέχρι να καταλάβω πως είναι και δικό μου, πως ανάμεσά μας δεν υπάρχει κενό, τελεία, απόσταση – μόνο μια λέξη κι ένα πλάσμα με πλεγμένα μέλη και κοινή καρδιά.
Θέλω να δούμε παλιές σειρές μέχρι να γεράσει ο καναπές και να πάρει το σχήμα μας, κι όταν πεθάνουμε να βλέπουν το εντύπωμα των κορμιών μας στις ξεχαρβαλωμένες γκρίζες μαξιλάρες όπως τις περιπτύξεις των εραστών στην Πομπηία πριν γίνουν μνήμη.
Θέλω, κι ας ακούγεται μακάβριο, ν’ ανακατέψουνε την τέφρα μας, να τη διαλύσουν σ’ ένα κουτί με κατακόκκινη μπογιά και να βάψουν με δαύτη τον πρώτο τοίχο που βάψαμε κόκκινο μαζί, κι έμοιαζαν με αίμα οι πιτσιλιές και τα χέρια μας με δολοφόνων. Κι όποιος μπαίνει στο δωμάτιο να μπαίνει στην καρδιά μας.
Θέλω να γίνω ένα απ’ αυτά τα ζούδια που βλέπουμε σε φωτογραφίες στο ίντερνετ και βγάζουμε στριγκλιές από τη γλύκα, κι έτσι μικροσκοπικός να τρυπώσω στην τσέπη σου και να με βγάλεις βόλτα, και με χωμένο το χέρι στην τσέπη να με χαϊδεύεις και να μην το ξέρει κανείς.
Θέλω να γίνω το αγαπημένο σου τραγούδι, που το ακούς χίλιες φορές λούπα τα βράδια και παθιάζεσαι και βουρκώνεις, για να χωθώ μέχρι την πιο βαθιά εσοχή του νου σου και μ’ ένα πανί να σφουγγίσω τα νερά της θλίψης.
Θέλω να κάνω τατουάζ την ημερομηνία της γνωριμίας μας παντού στο σώμα μου, ώσπου να γίνω άνθρωπος-ημέρα, κινητή εορτή του έρωτά μας.
Θέλω να γεράσουμε μαζί πάση θυσία, γιατί είναι αδιανόητος ένας κόσμος χωρίς εσένα μέσα του, θα καταρρεύσει απ’ την οδύνη και είναι κρίμα να χαθούν τόσοι άνθρωποι επειδή δεν σου χαλάλισε η φύση την αθανασία που σου πρέπει.
Θέλω να διαβάσεις αυτές τις αράδες και να τις βρεις κοινότοπες και μελοδραματικές και να βάλεις τα γέλια από ντροπή που πάλι σε εξέθεσα, μα κάτι εντός σου να φτερουγίζει ό,τι κι αν λες.
Θέλω να μυρίζω πάντα το κεφάλι σου, τα μαλλάκια σου, την ευωδιά απ’ το δέρμα σου το καπνισμένο απ’ τα τσιγάρα, και να σε φιλώ εκεί στην κορυφή της κεφαλής σαν παιδάκι μια σταλιά.
Θέλω, αν ξεμωραθώ, να με λυπηθείς, και να μ’ αφήσεις να φύγω οικειοθελώς προτού χάσω κάθε ανάμνηση που σε περιέχει και σε καλημερίζω σαν ξένο κάθε μέρα, γιατί αυτό, αγάπη μου γλυκιά, θα ’ταν χειρότερο κι από χίλιους θανάτους.
Θέλω να ταξιδέψουμε κι άλλο, πολύ, παντού, κι ας είναι μερικές φορές χωρίς να δρασκελίσουμε καν την πόρτα του σπιτιού μας.
Θέλω πολλά και το ξέρω. Μα κακόμαθα μαζι σου και δεν μπορώ πια στα λίγα.
Γι’ αυτό θέλω να γίνω διάφανη. Για να στέκομαι πλάι σου και να κοιτώ τον καθρέφτη και το είδωλό μου να είσαι εσύ.
Κι έπειτα να γίνω μουσική που πάντα θα ιστορεί τον έρωτά μας.
Παραμύθι για ταλαιπωρημένες καρδιές.
Το γλυκό που δε γνωρίζει τι θα πει πίκρα.
Είδες; Ό,τι και να πω σε περιγράφει
. Είσαι η λατρεμένη μου απεραντοσύνη.
Θέλω να σου φέρω ένα κομμάτι απ’ το φεγγάρι για να δεις πως είναι πέτρα, και να σε δω κι εγώ να χαίρεσαι όπως χαίρεσαι μ’ ό,τι σου χαρίζω, χαϊδεύοντας ως και την πέτρα την ξερή σαν θησαυρό.
Θέλω να πω ξανά και ξανά τ’ όνομά σου, μέχρι να καταλάβω πως είναι και δικό μου, πως ανάμεσά μας δεν υπάρχει κενό, τελεία, απόσταση – μόνο μια λέξη κι ένα πλάσμα με πλεγμένα μέλη και κοινή καρδιά.
Θέλω να δούμε παλιές σειρές μέχρι να γεράσει ο καναπές και να πάρει το σχήμα μας, κι όταν πεθάνουμε να βλέπουν το εντύπωμα των κορμιών μας στις ξεχαρβαλωμένες γκρίζες μαξιλάρες όπως τις περιπτύξεις των εραστών στην Πομπηία πριν γίνουν μνήμη.
Θέλω, κι ας ακούγεται μακάβριο, ν’ ανακατέψουνε την τέφρα μας, να τη διαλύσουν σ’ ένα κουτί με κατακόκκινη μπογιά και να βάψουν με δαύτη τον πρώτο τοίχο που βάψαμε κόκκινο μαζί, κι έμοιαζαν με αίμα οι πιτσιλιές και τα χέρια μας με δολοφόνων. Κι όποιος μπαίνει στο δωμάτιο να μπαίνει στην καρδιά μας.
Θέλω να γίνω ένα απ’ αυτά τα ζούδια που βλέπουμε σε φωτογραφίες στο ίντερνετ και βγάζουμε στριγκλιές από τη γλύκα, κι έτσι μικροσκοπικός να τρυπώσω στην τσέπη σου και να με βγάλεις βόλτα, και με χωμένο το χέρι στην τσέπη να με χαϊδεύεις και να μην το ξέρει κανείς.
Θέλω να γίνω το αγαπημένο σου τραγούδι, που το ακούς χίλιες φορές λούπα τα βράδια και παθιάζεσαι και βουρκώνεις, για να χωθώ μέχρι την πιο βαθιά εσοχή του νου σου και μ’ ένα πανί να σφουγγίσω τα νερά της θλίψης.
Θέλω να κάνω τατουάζ την ημερομηνία της γνωριμίας μας παντού στο σώμα μου, ώσπου να γίνω άνθρωπος-ημέρα, κινητή εορτή του έρωτά μας.
Θέλω να γεράσουμε μαζί πάση θυσία, γιατί είναι αδιανόητος ένας κόσμος χωρίς εσένα μέσα του, θα καταρρεύσει απ’ την οδύνη και είναι κρίμα να χαθούν τόσοι άνθρωποι επειδή δεν σου χαλάλισε η φύση την αθανασία που σου πρέπει.
Θέλω να διαβάσεις αυτές τις αράδες και να τις βρεις κοινότοπες και μελοδραματικές και να βάλεις τα γέλια από ντροπή που πάλι σε εξέθεσα, μα κάτι εντός σου να φτερουγίζει ό,τι κι αν λες.
Θέλω να μυρίζω πάντα το κεφάλι σου, τα μαλλάκια σου, την ευωδιά απ’ το δέρμα σου το καπνισμένο απ’ τα τσιγάρα, και να σε φιλώ εκεί στην κορυφή της κεφαλής σαν παιδάκι μια σταλιά.
Θέλω, αν ξεμωραθώ, να με λυπηθείς, και να μ’ αφήσεις να φύγω οικειοθελώς προτού χάσω κάθε ανάμνηση που σε περιέχει και σε καλημερίζω σαν ξένο κάθε μέρα, γιατί αυτό, αγάπη μου γλυκιά, θα ’ταν χειρότερο κι από χίλιους θανάτους.
Θέλω να ταξιδέψουμε κι άλλο, πολύ, παντού, κι ας είναι μερικές φορές χωρίς να δρασκελίσουμε καν την πόρτα του σπιτιού μας.
Θέλω πολλά και το ξέρω. Μα κακόμαθα μαζι σου και δεν μπορώ πια στα λίγα.
Γι’ αυτό θέλω να γίνω διάφανη. Για να στέκομαι πλάι σου και να κοιτώ τον καθρέφτη και το είδωλό μου να είσαι εσύ.
Κι έπειτα να γίνω μουσική που πάντα θα ιστορεί τον έρωτά μας.
Παραμύθι για ταλαιπωρημένες καρδιές.
Το γλυκό που δε γνωρίζει τι θα πει πίκρα.
Είδες; Ό,τι και να πω σε περιγράφει
. Είσαι η λατρεμένη μου απεραντοσύνη.
Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013
Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013
Εγραφες.......
στο fb
η σωστότερη κουβέντα που μου είπες στην 6ετία τελικά δεν ήταν το "άνοιξε τα κωλομάτια σου "
13 Σεπτεμβρίου 2010
Με τη σιωπή μου σου 'δειξα το πόσο σ' αγαπάω.....
ελπίζω λοιπόν τώρα με την σιωπή μου να καταλαβαίνεις όλα όσα θέλω να σου πω....
έχω τώρα 3~4 μέρες που το ακούω ξανά και ξανά.....
η ποιά?????
γιατί???
why?????????
η σωστότερη κουβέντα που μου είπες στην 6ετία τελικά δεν ήταν το "άνοιξε τα κωλομάτια σου "
αλλά το "είσαι τρομερά ηλίθια".....
και μην νομίζεις ότι έχω αντιληφθεί το πλήρες μέγεθος της ηλιθιότητας μου.....
μπααααα.......
άλλωστε εγώ δεν είμαι Σπίλμπερκ ούτε βλέπω ταινίες......
ζω στην κοσμάρα μου......είμαι μια ηλίθια!
καληνύχτα μάτια μου.......
μου λείπεις τόσο μα τόσο πολύ......
ελπίζω να έρθεις τουλάχιστον στο ονειρό μου...
με κούρασαν οι εφιάλτες μου φοβάμαι να κλείσω τα μάτια μου
ελπίζω να έρθεις τουλάχιστον στο ονειρό μου...
με κούρασαν οι εφιάλτες μου φοβάμαι να κλείσω τα μάτια μου
Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013
Λυπάμαι .........
έγραψες
και εξαφανίστηκες.....
εγώ να δείς πόσο λυπάμαι και για πόσα πολλά....
δεν φαντάζεσαι για πόσα....
Λυπάμαι.......
και εξαφανίστηκες.....
εγώ να δείς πόσο λυπάμαι και για πόσα πολλά....
δεν φαντάζεσαι για πόσα....
Λυπάμαι.......
Σάββατο 27 Ιουλίου 2013
το παρελθόν μου
υπάρχει στο μυαλό μου σαν θηλιά που στρίβει το λαρύγγι
στερώντας μου την δύναμη να αντικρύσω το παρόν.....
Το παρελθόν είναι μια θολή εικόνα μόνο για εκείνους που δεν το έχουν ζήσει....
Το παρελθόν και το μέλλον δεν είναι παρα εφήμερες αυταπάτες...
Πρέπει να απαλλαγώ από το χρόνο και να ζήσω στο παρόν....
Ακόμα ένα πρέπει που όμως πρέπει να το κάνω.....
Μα έλα που είμαι όμηρος του ίδιου μου του εαυτού.......
στερώντας μου την δύναμη να αντικρύσω το παρόν.....
Το παρελθόν είναι μια θολή εικόνα μόνο για εκείνους που δεν το έχουν ζήσει....
Το παρελθόν και το μέλλον δεν είναι παρα εφήμερες αυταπάτες...
Πρέπει να απαλλαγώ από το χρόνο και να ζήσω στο παρόν....
Ακόμα ένα πρέπει που όμως πρέπει να το κάνω.....
Μα έλα που είμαι όμηρος του ίδιου μου του εαυτού.......
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)