:'(

γεννήθηκα λοιπόν.........

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ [ XV-ΧΧΙ]

XV

Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο
για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανε-
παίσθητους συριγμούς, ν' ακριβολογώ μες στα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και
άλλο πράγμα ο έρωτας· άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα· άλλο η
πίκρα και άλλο το μαράζι· άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με
καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που -αλίμονο- τους αντιλαμβάνον-
ται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνον-
ται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφο-
μοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κά-
θε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.

Θέλουμε δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας
αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ' αυτό που μας συντηρεί και σ' αυτό
που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο που δίνουμε, για να
μας αποδοθεί λευκό· το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας. (Ο.Ε)

Σκέφτομαι.......

(ναι το κάνω καμιά φορά και αυτό, μην γελάς)

τι να σκέφτεσαι άραγε τώρα πια?
άραγε να νιώθεις δικαιωμένος για τις¨"προβέψεις" σου?
"σου το έλεγα μάτια μου κάποια στιγμή θα με ξεχάσεις και δεν θα μου γράφεις πια...όλα θα γίνουν παρελθόν και εγώ δεν θα υπάρχω πουθενά"
άραγε να νιώθεις ικανοποιημένος με τον εαυτό σου που τα κατάφερες?
"τόσα έκανα και τόσα είπα για να σε κάνω να φύγεις...επιτέλους τα κατάφερα ο π@υστης...μπορεί να μου πήρε κοντά 2 χρόνια αλλά να ........δεν μου γράφεις πια."
άραγε να σου λείπω?
"χαθήκαμε.....ούτε ένα μύνημα? τόση λοιπόν ήταν η αγάπη σου που δεν σε νοιάζει να μου γράψεις ούτε ένα γειά?και τι που σου είπα δεν θέλω να μου γράφεις?τόσες φορές στο έχω πει και εσύ πάντα μου έγρφες δυο λέξεις....τώρα γιατι χάθηκες?σε λατρεύω....."

μπορεί και να μην σκέφτεσαι τίποτα από όλα αυτά ή να σκέφτεσαι εντελώς διαφορετικά......
υποθέσεις κάνω και μάλλον πέφτω έξω....
μπορει να μην σου γράφω εκεί που πάντα έγραφα γιατί κάθε φορά που πάω να το κάνω μου έρχεται στο μυαλό αυτό που μου είπες
" ΚΑΙΡΌΣ να ζήσουμε λίγο νορμάλ δεν το αντέχω άλλο να βρίσκομαι πάνω απο το κινητό μήπως έχει συμβεί κάτι "

αλλά σου γράφω εδώ και αλλού...
δεν σταμάτησα ούτε μια μέρα....
ίσως κάποια στιγμή να σταματήσω...
αυτό δεν μπορώ να το ξέρω...
αλλά ίσως κάποια στιγμή και να μην υπάρχω....
αυτό σίγουρα το ξέρω....
άλλωστε όλα κάποτε τελειώνουν και οι άνθρωποι παύουν να υπάρχουν φυσικά και ουσιαστικά...
έχω κολλήσει με αυτο το τραγούδι.......
το έχεις ακούσει? 

Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν'αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά...........

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ [ XV-ΧΧΙ]

                                                  XV

Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο
για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανε-
παίσθητους συριγμούς, ν' ακριβολογώ μες στα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και
άλλο πράγμα ο έρωτας· άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα· άλλο η
πίκρα και άλλο το μαράζι· άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με
καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που -αλίμονο- τους αντιλαμβάνον-
ται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνον-
ται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφο-
μοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κά-
θε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.

Θέλουμε δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας
αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ' αυτό που μας συντηρεί και σ' αυτό
που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο που δίνουμε, για να
μας αποδοθεί λευκό·  το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.

Ο.ΕΛΥΤΗΣ(μικρός ναυτίλος)

γιατί????????????????????/

Αλλού...

Πολύ απομακρύνθηκα που να με πάρει ο διάβολος. Πολύ!
Πέρασα στην απέναντι όχθη κι όλα νομίζω τώρα ότι γίνονται αλλού.
Κατάντησα τελικά αυτό που δεν ήθελα.
Το αρνητικό του εαυτού μου.
Λέρωσε και το βλέμμα μου.
Και το χειρότερο; Ξέχασα πια το pin της αθωότητάς μου.

A. Παπαδάκη

Η μέθοδος της Ορλεάνης

Πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή. Άλλα λογαριάζεις, άλλα ονειρεύεσαι και συμβαίνει κάτι απρόσμενο που τα ανατρέπει όλα. Σέρνεσαι πίσω από τα γεγονότα και τα ακολουθείς, χωρίς να μπορείς να τα κάνεις ν' ακολουθούν αυτά εσένα. Κι έτσι μπορεί να κυλήσουν χρόνια πολλά ερήμην σου, με τις επιθυμίες βαθιά καταχωνιασμένες, ανίκανες να βγούν στην επιφάνεια, να κάνουν μια ωραία τρικυμία και να σαρώσουν όλα τα ανεπιθύμητα.

Ευγενία Φακίνου 

Έρωτας και Θάνατος

Αποσπασμα απο την ΓΚΕΜΜΑ (1963)

ΕΡΩΤΑΣ είναι η τεχνη του να φεύγεις.

Να φεύγεις αλλα πώς να φεύγεις ! Το πραγμα θέλει μεγάλη προσοχή. !! Το πραγμα θέλει μεγάλη προσοχή.

Γιατι ο ορισμος είναι τορπίλη που την παίζει στα χέρια του μικρό παιδί.Την παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι.
Ερωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρείς, εσύ να πονέσεις εννιά.

Εδώ σε θέλω καβουρα, που λενε , να περπατάς στα κάρβουνα. Χορεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη , χωρίς να εισαι αναστενάρης;;;

Ο ερωτας είναι γνώση.Ο ερωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.

Είναι το μειδιαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Ασωτου.

Πως η φύση οριζει το αρσενικό να γινεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στερηση για το θηλυκό.

Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του.

ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ για το ΘΗΛΥΚΟ.

Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου.

Πάντα σου μελαγχολικος και ακατάδεχτος…