Κάποιος ξέρει πως νιώθω. ..

Δεν είναι που δεν με αγαπάς εσύ, είναι που εγώ πρέπει να μάθω να ζω με αυτό.
Είναι που πρέπει να μάθω να κοιμάμαι σαν Θεός για να σε ονειρεύομαι και να ξυπνώ σαν διάολος για να σε ξεριζώνω από το μυαλό μου.
Είναι που η άγνωστη ζωή σου δεν μπορεί να γίνει και δική μου και σαπίζω…

Είναι που κλείνω τα μάτια μου για να φανταστώ τα δικά σου, που με αγκαλιάζω για να σε νιώσω, γιατί σε κουβαλώ μέσα μου και όσο και να με πιέζω και να με τιμωρώ δεν μπορώ να σε σκοτώσω .
Είναι που όλος ο κόσμος έχει για μένα το όνομα σου, τα χέρια σου, το μυαλό σου και οτιδήποτε άλλο δεν περνάει καν μπροστά από το οπτικό μου πεδίο.
Και εσύ ξέρεις τον θάνατο που βιώνω….
Και η αδιαφορία σου με χτυπάει τόσο δυνατά που μελανιάζω παντού, ματώνω και ψάχνω να βρω τις πληγές , όμως δεν είναι ορατές . Βρίσκονται ενδόμυχα μέσα μου, τόσο βαθιά που όσο και να σκάψουν δεν θα τις βρουν. Τις φυλάω μόνο για μένα , είναι το μόνο που μου έμεινε από σένα.
Γονατίζω κάτω, κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να φέρω την φωνή σου στα αυτιά μου.
Προσπαθώ να σε ζωντανέψω μόνο για εμένα…
Και δεν είναι που δεν έρχεσαι ποτέ, είναι που ακόμα ελπίζω.
Είναι που ακόμα προσπαθώ να κοιμάμαι με εσένα κάθε βράδυ, μέσα από εμένα.
Είναι που υπάρχεις … αλλά όχι για εμένα.
Είναι που σε σκέφτομαι, χωρίς να ορίζω πια εγώ το μυαλό μου.
Είναι που γεννήθηκα για τον δικό σου κόσμο και κάποιος με κρατά με το ζόρι στον δικό μου.
Eίναι που στάζουν οι φλέβες μου κάτω και νιώθω πως φεύγεις σταγόνα – σταγόνα…
Είναι τόσα πολλά και παρόλα αυτά εσύ είσαι τόσο μακριά.