Πόσο ανόητο...

Να πιστεύεις οτι μπορείς να ξεφύγεις από τα σκοτάδια σου.

Πόσο μάταιο να το προσπαθείς.
Θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένουν, να σε σφιχταγκαλιάζουν, να σου κάνουν τις νύχτες σου εφιαλτικές, να μην σε αφήνουν να ξεχάσεις.

Πόνος χωρίς δάκρυα ή με ποταμούς δακρύων χωρίς αίτιο, θλίψη, κενό, σκοτάδι, μάταια όλα.

Και εκεί που έφτασες να λες ευχαριστώ που ζω αναρωτιέσαι ξανά ποιος ο λόγος να υπάρχω????

Απάντηση δεν υπάρχει, αύριο ίσως πάλι μετανιώνω που σκέφτομαι έτσι αλλά μέχρι να φτάσει αυτό το αύριο που θα έχει μια τόση δα ακτίδα φωτός δεν ξέρω πόσα αύριο θα περάσουν...

Πόσα πρωινά με το που θα ανοίξω τα μάτια θα σκεφτώ πάλι ξύπνησα, πάλι πρέπει να ζήσω , πάλι πρέπει να υποκριθώ , πάλι πρέπει να αντέξω...και το κενό να απλώνεται παντού.
Να φτιάχνω τον καφέ μου κ να μην βρίσκω τον λόγο που το κάνω, μια συνήθεια.

Ζω από συνήθεια γιατί δεν έχω την δύναμη να σταματήσω αυτό το νήμα, δεν έχω το δικαίωμα.
Αν μπορούσα θα σταμάταγα αυτή την ανοησία που λέγεται ζωή (πάλι θα μετανιώνω και θα κλαίω αύριο που σκέφτομαι έτσι).

Δεν ξεφεύγει κανείς από τους δαίμονες που κουβαλάει μέσα του, όσες φωτιές και να ανάψει, όσα ψηλά και να σηκώσει το κάστρο του.

Ταχυπαλμίες, η καρδιά μου νομίζω θα πεταχτεί από τον λαιμό μου...

Μοναξιά, δεν αντέχω να μιλάω με τους ανθρώπους,με έκαναν όλοι στην άκρη γιατί εγώ τους άφησα.

Θλίψη, μαύρη και σκοτεινή, ένα τίποτα, ένα τεράστιο τίποτα, αυτό νιώθω, αυτό είμαι.

Λένε οι άνθρωποι είναι οι επιλογές τους.Μάλλον είμαι κ ένα τεράστιο λάθος αφού μόνο λάθη έχω κάνει σε αυτή την διαδρομή, δεν μπορώ να την αποκαλέσω ζωή, δεν μπορεί να είναι έτσι η ζωή...

Αλάξα ακόμα και το όνομα εδώ και το έκανα χειρότερο, πριν ήμουν κάτι που όρισες εσύ και που πια δεν υπάρχει παρά μόνο μέσα μου.
Τεράστια αλλαγή, το έκανα κάτι που δεν  υπάρχει αλλά που ονειρεύομαι τις στιγμές της διαύγειάς μου ή μήπως της απόλυτης απόγνωσής μου???