ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ακομα ενα συννεφιασμενο μεσημερι.....
Μεσημερι Κυριακης...
Πριν λιγα χρονια ηταν η αγαπημενη μου ημερα.
Τωρα πια δεν θελω να ερχεται.
Ειναι η πιο μοναχικη κ κουραστικη μερα της εβδομαδας.
Ειναι η μερα που μενω μονη με τις σκεψεις μου,και ειναι τοσες πολλες
και μονο μια,μια μονο μου δινει δυναμη να συνεχιζω.








Δεν ξερω που παω,δεν ξερω ποια ειμαι,δεν ξερω τι θελω.
Ουτε κ ο οργανισμος μου ξερει......
Με προδιδει οπως τον προδιδω.
Βρισκεται κ αυτος σε πληρη αρνηση.
Μου ανταποδιδει τα ισα αφου του αρνουμαι τα αυτονοητα.
Εξι ολοκληρους μηνες ειμαι αρρωστη,βηχω,ποναω παντου,τα παντα μου εχουν αποδιοργανωθει.
Καθε μερα λεω απο αυριο ολα θα τα αλλαξω.















θα παψω να κλαιω για ανθρωπους που ηρθαν κ χαθηκαν,για τα ονειρα που εγιναν εφιαλτες,για τις αγαπες που εγιναν πληγες,για τους φιλους που εγιναν φιδια,για οσους αγαπησα κ δεν με αγαπησαν ποτε,για οσους με αγαπησαν κ ποτε δεν μπορεσα να τους κοιταξω στα ματια κ να τους πω ποσο τους αγαπησα κ εγω,για εκεινους που με εκαναν να κλαιω κ να γελαω την ιδια στιγμη,για οσους εκλαψαν μεσα τους μαζι μου για κοινες αγωνιες και φοβους,για ολα εκεινα τα κρυφα και ανομολογητα που εχουν γινει ανεξητηλα σημαδια μου.












Σε λιγο θα αρχισει να βρεχει.
Μερικες φορες θελω να βγω στη βροχη,να με ξεπλυνει,να διωξει απο πανω μου ολο εκεινο το φορτιο που με κανει να γονατιζω.













Στα χρονια που ζω εμαθα πως μπορω να κανω την απιστευτη υπομονη.
Ομως οταν αποφασισω να τα διαλυσω ολα τιποτα δεν με σταματα.
Εμαθα να αγαπω με καθε κυτταρο του κορμιου μου.
Αλλα οταν πονεσω ολα γινονται σφαιρες για εκεινον που μου προκαλεσε τον πονο.