Αγάπη είναι........

-Σε αγαπώ
-Κι εγώ
-Μα ήρθε ο χειμώνας και θα χαθώ
-Δε θα σε αφήσω
-Δεν μπορείς
-Μπορώ. Είμαι το σύννεφο....εγώ θα σε ποτίζω κάθε μέρα. Θα σε προσέχω
-Δε θα αντέξω το κρύο .
-Σε παρακαλώ, μην κλαις.
-Είμαι στη γη...κι εσύ στον ουρανό
-Η αγάπη δεν έχει όρια
-Μα είσαι τόσο μακριά
-Γι αυτό σε αγαπώ πιο πολύ...είσαι το λουλούδι μου.
-Υπόσχομαι να ξαναγυρίσω
- Δε θα σε αφήσω να μαραθείς.
-Δεν μπορείς...αέρας παγωμένος θα φυσήξει και δε θα αντέξω.
-Θα παλέψω μαζί του
-Μα είναι φίλος μου...
-Θα παλέψω και με τον αγέρα και με το κρύο και με ό,τι σε τρομάζει...δε θα σ αφήσω
Φούσκωσε το πνευμόνια του ο αγέρας...πέταξε το πέταλο ψηλά...το έκλεισε στην αγκαλιά του το σύννεφο.
Πέρασαν οι μήνες.
Ήρθε η Άνοιξη .
Και το λουλούδι άρχισε ξανά να μεγαλώνει και να γεμίζει με λαχτάρα και χρώματα τη καρδιά του σύννεφου που τόσο καιρό το περίμενε...Κι εκείνο το κοιτούσε και το πότιζε κάθε μέρα με τα δάκρυά του. Ήθελε τόσο να το αγκαλιάσει. Λυπήθηκε ο αγέρας το σύννεφο και φύσηξε δυνατά να στείλει ψηλά το λουλούδι στην αγκαλιά που ανήκε
-Θα πεθάνω χωρίς χώμα
-Θα γίνω εγώ το χώμα σου
-Μπορείς;
-Βαμβάκι θα γίνω να ριζώσεις
-Μπορείς;
- Ναι. Η αγάπη μπορεί.
Ρίζωσε το λουλούδι στο σύννεφο και δεν ξαναχώρισαν ποτέ.
Γη και ουρανός ένα..
Αγάπη τους ένωσε
-Κρυώνω
-Σε παρακαλώ....άντεξε!
-Συγνώμη...
-Πάρε τις στάλες μου και πιες ...πιες
-Κρυώνω τόσο πολύ...
-Μη....
-Ένα πέταλο...Φύσηξε φίλε μου αγέρα να το στείλεις ψηλά. Φύσηξε να φτάσει το δικό μου σύννεφο, φυλαχτό να το κρατήσει.
-ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ, ΕΙΣΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ...
-Υπόσχομαι ....θα γυρίσω ...

TI EINAI ΠΑΛΙ ΑΥΤΟ????????

Όλα πάνε στραβά, απο το πρωί τα ακούω χωρίς να έχω κάνει τίποτα

αλλά ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ.......

Υποπτο σύμπτωμα αυτό.......

ή που είμαι άρρωστη ή που έχω σαλέψει εντελώς......

.....

ή μπας και είναι αναλαμπή?/.

κάτι σαν το κύκνιο άσμα????????

Αδιάφορο μου είναι ειλικρινά ότι και αν είναι όσο και αν κρατήσει ακόμα και αν τα επόμενα 5 λεπτά πέσω πάλι στο πάτωμα κλαίγοντας από πόνο.....

ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ χωρίς λόγο και νιώθω καλά μετἀ από πολύυυυυυυυυυ καιρό.

Ένα χαμόγελο στον τοίχο κολλημένο

θα 'θελα μέσα μου να το 'χα, να μου μοιάζει

πάνω στα χείλη μου να το 'χα φορεμένο

μέσα στα μάτια μου σαν ήλιος να χαράζει.

Εσείς μου λέτε το πολύ διάβασμα κάνει κακό μα........

Ένας πολύ πιστός άνθρωπος ένοιωθε πως ήταν πολύ κοντά στο να λάβει τη φώτιση για το πως να συνεχίσει τον δρόμο του. Κάθε νύχτα, πριν πέσει να κοιμηθεί, παρακαλούσε το Θεό να του στείλει ένα σημάδι για το πως θα έπρεπε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του. Πέρασε έτσι δυο-τρεις εβδομάδες σε μια κατάσταση σχεδόν μυστικιστική, περιμένοντας να λάβει ένα θεϊκό σημάδι.

Ώσπου μια μέρα, περνώντας μέσα από το δάσος, βλέπει ένα ελαφάκι ξαπλωμένο στο έδαφος, πληγωμένο, με το ένα πόδι μισοσπασμένο. Μένει να το κοιτάζει και ξαφνικά…εμφανίζεται ένα πούμα. Στη θέα του αισθάνεται να παγώνει. το πούμα, εκμεταλλευόμενο την κατάσταση, είναι έτοιμο να κατασπαράξει το ελαφάκι. Άφωνος και παράλυτος από φόβο, μένει να κοιτάζει τη σκηνή, τρέμοντας στην ιδέα ότι το πούμα δεν θα ικανοποιηθεί μόνο με το ελαφάκι αλλά μετά θα επιτεθεί και στον ίδιο. Ξαφνικά, βλέπει το πούμα να πλησιάζει το ελαφάκι. Και τότε, συμβαίνει κάτι ανέλπιστο: αντί να το κατασπαράξει, το πούμα αρχίζει να του γλείφει τις πληγές.

Μετά φεύγει και γυρίζει με μερικά βρεγμένα κλαδιά που τα σπρώχνει με το πόδι του κοντά στο ελαφάκι για να μπορέσει εκείνο, όπως είναι ξαπλωμένο, να πιεί λίγο νερό. Κατόπιν, πάει και φέρνει λίγη υγρή χλόη και τη σπρώχνει κι αυτήν κοντά στο ελαφάκι για να φάει. Απίστευτο!!!

Την άλλη μέρα, ο άντρας επιστρέφει σ΄εκείνο το μέρος και βλέπει το ελαφάκι να είναι ακόμα ξαπλωμένο εκεί, και το πούμα να έρχεται ξανά για να το ταϊσει, να του γλείψει τις πληγές και να του δώσει να πιεί. Τότε, σκέφτεται ο άντρας: “Αυτό είναι το σημάδι που έψαχνα, είναι προφανές. Ο Θεός σου προμηθεύει αυτό που έχεις ανάγκη. Το μόνο που δεν πρέπει να κάνεις εσύ είναι να αγχώνεσαι και να τρέχεις απελπισμένος πίσω από τα πράγματα”. Παίρνει λοιπόν το μπογαλάκι του, κάθεται στην πόρτα του σπιτιού του και περιμένει να του φέρει κάποιος να φάει και να πιεί. Περνάνε δυό ώρες, περνάνε τρεις, έξι ώρες, μια μέρα, δυό μέρες, τρεις μέρες…κανένας όμως δεν του δίνει τίποτε. Όσοι περνάνε από μπροστά του τον κοιτάνε, κι αυτός παίρνει ύφος κακομοίρη, μιμούμενος το τραυματισμένο ελαφάκι. Παρ΄όλα αυτά, όμως, δεν του δίνουν τίποτα. Ώσπου μια μέρα περνάει κάποιος πολύ σοφός που ζούσε στο χωριό, κι ο καημένος άνθρωπος, που τώρα πια αισθάνεται μεγάλη αγωνία, του λέει:

“Ο Θεός με ξεγέλασε. Μου έστειλε ένα λάθος σημάδι για να με κάνει να πιστέψω ότι τα πράγματα ήταν με τον άλφα τρόπο ενώ ήταν με τον βήτα. γιατί μου το ΄κανε αυτό; Εγώ είμαι ένας άνθρωπος πιστός…”

Και του διηγείται τι είδε στο δάσος….

Ο σοφός τον ακούει και ύστερα του λέει:

“Θέλω να ξέρεις κάτι. Είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος πολύ πιστός. Ο Θεός δεν στέλνει σημάδια χωρίς λόγο, ο Θεός σου έστειλε αυτό το σημάδι για να μάθεις.”

Τον ρωτάει τότε ο άντρας:
“Γιατί με εγκατέλειψε;”

Και ο σοφός του απαντάει:

“Τι κάνεις εδώ εσύ, που είσαι ένα πούμα έξυπνο και δυνατό, ικανό να παλεύεις; Κάθεσαι και παριστάνεις το ελαφάκι; Η θέση σου είναι να ψάξεις να βρεις ένα ελαφάκι να βοηθήσεις. Να βρεις κάποιον που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, με τα δικά του μέσα….”

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ Ο Δρόμος της Συνάντησης Φύλλα Πορείας ΙΙ

Ανάσα μου ................

το άκουσα και σε θυμήθηκα.......

και μου έλειψες τόσο που έμεινα χωρίς ανάσα..........

πως???????????

Θλίψη....

Νιώθω τόσο μεγάλη θλίψη που έγινε πόνος στο στομάχι και πίκρα στο στόμα...

ένας κόμπος στο στήθος και δεν μπορω πάλι να πάρω ανάσα....

Αυτό το συναίσθημα με τσακίζει, πάντα ξεκινάει σιγα σιγά και στο τέλος με πνίγει.....

Και όταν δεν βρίσκει κάπου διέξοδο ακόμα και σαν κλάμμα με κάνει να πονάω στο σώμα..

Και κάθε φορά είναι και χειρότερο...

όσο μεγαλύτερη η συνηδειτοποίηση τόσο μεγαλύτερη η θλίψη και η λύπη....

Άθλια η κατάσταση μου...  νιώσε με σώσε με.........

τι χαρτί μου μου μοίρασες?????????

Οι πόνοι της Παναγιάς

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
Συ θάχεις μάτια γαλανά, θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.
Tη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι
Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Κ.Βάρναλης

νιωθω πως θα πνιγω

"εραστή μου" μην φύγεις ακόμα.....

Ο "εραστής" μου πεθαἰνει....
Είναι σε κώμα και αμφίβολο αν θα επιζήσει αυτη τη φορά...
Νιώθω οτι χάνω άνθρωπο και όχι απλά έναν υπολογιστή...
5 χρόνια τωρα ήταν η συντροφιά μου, η καλύτερη και μοναδική παρέα μου.
Γνώρισα τόσους ανθρώπους μαζί του, έκλαψα, γέλασα, πόνεσα, ερωτεύτηκα, θρήνησα, μέθυσα, τσακώθηκα, αγαπήθηκα.......
 5 χρόνια ατελείωτες ώρες  μπροστά στην οθόνη του ζούσα τις στιγμές μου κρεμασμένη στα πλήκτρα του, τα αγγιζα και με έφερναν κοντά σε ανθρώπους που αγαπούσα, που ήταν μακριά μου, σε ανθρώπους που δεν γνώρισα ποτέ και όμως σημάδεψαν την ψυχή μου και την ζωή μου.....
Τον έπαιρνα στο κρεβατι μου τα βράδυα και μαζι έπαιρνα όλους εκείνους που ήταν μέσα του.....άλλους τους άφηνα να χωθούν στην αγκαλιά μου, αλλους να  με αγκαλιάσουν και να με νανουρίσουν και άλλους απλα να βρίσκονται γύρω μου για να μην με πνίξει η μοναξιά..
Είναι μάλλον ηλίθιο να κλαίς για ένα αντικείμενο αλλα ο εραστής δεν ήταν απλά ένας υπολογιστής...ήταν η συνδεσή μου με την ζωή.......ο φίλος μου ο αγαπημένος, η μάνα και ο πατέρας μου, ο κολλητός μου, ο αγαπημένος μου......
τι κ αν πάρω αλλον??????εγώ αυτόν θέλω....αυτόν που με ξέρει και τον ξέρω.....που μέσα του έχει φυλαγμένα όλα μου τα μυστικά, τους φόβους, τους πόνους και τις αγωνίες μου......
κουτό να κλαίω γονατιστή από πάνω του ε?? δεν καταλαβαίνουν τα άψυχα.....μα του αξίζει ενας θρήνος......τόσο κλάψαμε μαζί αλλωστε.......

Καλο μηνα...

Σιγουρα δεν θα ειναι μα τι πειραζει να το πουμε?ας υποκριθουμε ακομα λιγο...