Έχω πιάσει τον εαυτό μου να ζηλεύει τους ανθρώπους που έχουν αμνησία ή Αλτσχάιμερ. Φαίνονται τόσο ήρεμοι… Γαλήνιοι… Και αναρωτήθηκα γιατί. Γιατί απ’ όλους τους ανθρώπους του κόσμου εγώ να ζηλεύω αυτούς;
Ύπουλο πράγμα η νοσταλγία. Σε κρατάει αιχμάλωτο σε μια πραγματικότητα που δε σου ανήκει πια. Ανήκει σε αυτό που ήσουν τότε, κάποτε, όχι σε αυτό που είσαι τώρα. Και αν ένα πράγμα έμαθα είναι ότι το κάποτε δε γυρίζει, δε το αγγίζεις. Μπορείς να φτιάξεις όσες κάλπικες παραστάσεις θές, νοητές και ουτοπικές απάτες για να ξαναζήσεις αυτό που νόμιζες ότι είχε χαθεί, να γλύψεις τις ανοιχτές πληγές που σου άφησε ο χρόνος, να παρηγορήσεις τον ανολοκλήρωτο εαυτό σου… Να ονειρευτείς όλα τα “Τολμώ” που υποσχέθηκες στον εαυτό σου να μη μείνουν “Τι θα γινόταν αν…;”, όλα τα “Μπορώ” που χρωστούσες στον εαυτό σου να μη γίνουν “Έπρεπε να το ‘χα κάνει”. Όλα τα “Αγαπώ” που ξέχασες ή αρνήθηκες να πεις και κατέληξαν απρόσωπα “Χάρηκα για τη γνωριμία”.
Όταν όμως έρθει η ώρα να πέσει η αυλαία, ένα πράγμα ξέρεις καλά… Όταν πέσουν οι μάσκες, ξέρεις. Προχωράς...τάχα μου, δήθεν.
Τι? Εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω? Για να μπορέσεις να τα ξαναζήσεις ή να τα αλλάξεις? Και μετά τι? Πάλι στο σκοτάδι; Λένε ότι τα χειρότερα απωθημένα δεν είναι αυτά που δεν άγγιξες ποτέ αλλά αυτά που πήρες μια μικρή μόνο γεύση. Αυτό ίσως είναι οι αναμνήσεις: απωθημένα μασκαρεμένα με μια ρομαντική ταμπέλα. Τη στιγμή που ζείς κάτι που σου “σφραγίζει” τη ζωή, παγιδεύεσαι εκεί, μέσα του. Κάθε εικόνα, κάθε ήχος, κάθε μυρωδιά, κάθε άγγιγμα, κάθε συναίσθημα που έζησες και κάνει αυτή τη στιγμή “ανάμνηση” και όχι απλό “γεγονός”, θα σε στοιχειώνουν. Δε θα σε αφήσουν να επιστρέψεις στη ζωή σου την πεζή, την απλή, την καθημερινή. Θα σε ακολουθούν σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου σκέψη να σου θυμίζουν ό, τι πιο όμορφο έζησες και όμως το άφησες να φύγει, το απέρριψες ή το εγκατέλειψες, το έσβησες, το ξέχασες. Είτε γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, είτε γιατί έτυχε, είτε γιατί δε μπορούσε να γίνει κάτι άλλο, είτε γιατί έτσι ήθελες… Έχει σημασία;
Δε προσπαθώ να μιλήσω για την μεταμέλεια. Μη μπερδεύεσαι. Για τη νοσταλγία προσπαθώ να μιλήσω. Για όλα αυτά που μας λείπουν. Γι’ αυτό που τραγουδάνε οι Πυξ Λαξ: “Όσο αγαπάω μένω πίσω, και όλο μ’ αφήνεις να σ’ αφήσω”. Αυτό προσπαθώ να περιγράψω. Πώς είναι να σου λείπουν πρόσωπα που έφυγαν, πρόσωπα που άλλαξαν, μέρη, καταστάσεις… Να σου λείπει η ζωή σου…
Προχωράς. Αυτή είναι η πραγματικότητά σου πια. Μη με ρωτήσεις πώς. Δεν έχω την απάντηση που θέλεις τόσο απεγνωσμένα να ακούσεις. Φαντάζομαι πως απλά βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και δίνεις λίγη δύναμη για να ξεκινήσεις να περπατάς. Φαντάζομαι έτσι “προχωράς”. Δε το ‘χω καταφέρει και γω αυτό…
Είμαι και γω σαν και εσένα…
