Mου λείπεις.......

χάλια γμτ μου χάλια....


βυθίζομαι
τα δάκρυα μέσα στο βυθό

δεν έχουν νόημα

κλείνω τα μάτια να σε δω....

......και πνίγομαι.........


ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ

7

 σήμερα...
σαν πριν 7 λεπτά...
και όμως είναι 7 χρόνια...
να ερχόσασταν πάλι...
σήμερα...
κ όταν θα μου έδινε το όπλο στα χέρια μου θα πυροβολούσα την καρδιά μου...
να πέθαινα στα χέρια σου...
ο ιδανικός θάνατος...
θα έφευγα χαμογελαστή...


είναι εσύ...

σταματάω εδώ...

μόνο κάτι τελευταίο.
Ευχαριστώ το Θεό που σας έστειλε στο δρόμο μου 7 χρόνια πριν...
 Σας ευχαριστώ κ εσάς...που με κάνατε αυτό που είμαι σήμερα....

                                                                                                                                                                     Ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσετε.

Αρχισα να καταλαβαίνω

γιατί όταν έλεγα δεν σας καταλαβαίνω, δεν καταλαβαίνατε γιατί δεν καταλάβαινα αυτό που πιστεύατε οτι επιδεί το καταλαβαίνατε εσείς έπρεπε να το καταλάβω κ εγώ......
εσείς καταλαβαίνετε τώρα γιατί εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα?????

Αμνησία....

Έχω πιάσει τον εαυτό μου να ζηλεύει τους ανθρώπους που έχουν αμνησία ή Αλτσχάιμερ. Φαίνονται τόσο ήρεμοι… Γαλήνιοι… Και αναρωτήθηκα γιατί. Γιατί απ’ όλους τους ανθρώπους του κόσμου εγώ να ζηλεύω αυτούς; 

Ύπουλο πράγμα η νοσταλγία. Σε κρατάει αιχμάλωτο σε μια πραγματικότητα που δε σου ανήκει πια. Ανήκει σε αυτό που ήσουν τότε, κάποτε, όχι σε αυτό που είσαι τώρα. Και αν ένα πράγμα έμαθα είναι ότι το κάποτε δε γυρίζει, δε το αγγίζεις. Μπορείς να φτιάξεις όσες κάλπικες παραστάσεις θές, νοητές και ουτοπικές απάτες για να ξαναζήσεις αυτό που νόμιζες ότι είχε χαθεί, να γλύψεις τις ανοιχτές πληγές που σου άφησε ο χρόνος, να παρηγορήσεις τον ανολοκλήρωτο εαυτό σου… Να ονειρευτείς όλα τα “Τολμώ” που υποσχέθηκες στον εαυτό σου να μη μείνουν “Τι θα γινόταν αν…;”, όλα τα “Μπορώ” που χρωστούσες στον εαυτό σου να μη γίνουν “Έπρεπε να το ‘χα κάνει”. Όλα τα “Αγαπώ” που ξέχασες ή αρνήθηκες να πεις και κατέληξαν απρόσωπα “Χάρηκα για τη γνωριμία”.

Όταν όμως έρθει η ώρα να πέσει η αυλαία, ένα πράγμα ξέρεις καλά… Όταν πέσουν οι μάσκες, ξέρεις. Προχωράς...τάχα μου, δήθεν.

Τι? Εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω? Για να μπορέσεις να τα ξαναζήσεις ή να τα αλλάξεις? Και μετά τι? Πάλι στο σκοτάδι; Λένε ότι τα χειρότερα απωθημένα δεν είναι αυτά που δεν άγγιξες ποτέ αλλά αυτά που πήρες μια μικρή μόνο γεύση. Αυτό ίσως είναι οι αναμνήσεις: απωθημένα μασκαρεμένα με μια ρομαντική ταμπέλα. Τη στιγμή που ζείς κάτι που σου “σφραγίζει” τη ζωή, παγιδεύεσαι εκεί, μέσα του. Κάθε εικόνα, κάθε ήχος, κάθε μυρωδιά, κάθε άγγιγμα, κάθε συναίσθημα που έζησες και κάνει αυτή τη στιγμή “ανάμνηση” και όχι απλό “γεγονός”, θα σε στοιχειώνουν. Δε θα σε αφήσουν να επιστρέψεις στη ζωή σου την πεζή, την απλή, την καθημερινή. Θα σε ακολουθούν σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου σκέψη να σου θυμίζουν ό, τι πιο όμορφο έζησες και όμως το άφησες να φύγει, το απέρριψες ή το εγκατέλειψες, το έσβησες, το ξέχασες. Είτε γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, είτε γιατί έτυχε, είτε γιατί δε μπορούσε να γίνει κάτι άλλο, είτε γιατί έτσι ήθελες… Έχει σημασία;

Δε προσπαθώ να μιλήσω για την μεταμέλεια. Μη μπερδεύεσαι. Για τη νοσταλγία προσπαθώ να μιλήσω. Για όλα αυτά που μας λείπουν. Γι’ αυτό που τραγουδάνε οι Πυξ Λαξ: “Όσο αγαπάω μένω πίσω, και όλο μ’ αφήνεις να σ’ αφήσω”. Αυτό προσπαθώ να περιγράψω. Πώς είναι να σου λείπουν πρόσωπα που έφυγαν, πρόσωπα που άλλαξαν, μέρη, καταστάσεις… Να σου λείπει η ζωή σου…

Προχωράς. Αυτή είναι η πραγματικότητά σου πια. Μη με ρωτήσεις πώς. Δεν έχω την απάντηση που θέλεις τόσο απεγνωσμένα να ακούσεις. Φαντάζομαι πως απλά βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και δίνεις λίγη δύναμη για να ξεκινήσεις να περπατάς. Φαντάζομαι έτσι “προχωράς”. Δε το ‘χω καταφέρει και γω αυτό…

Είμαι και γω σαν και εσένα…

…Χαμένη

Να μην σ'αγαπάω πια.......

Κάτι ώρες...

Γιατί είναι και αυτές οι ώρες που απλά θες να ανοίξεις το ψυγείο να πάρεις μια μπύρα, να βάλεις την playlistνα παίζει και να χωθείς στο κρεβάτι σου και απλά να κοιτάς το ταβάνι. Ποιο το πρόβλημα; Το ότι πίνεις μόνος; Στεναχωριέσαι; Πονάς; Ή το ότι δεν είσαι ικανός να μισήσεις και να θυμώσεις; Πώς να νιώθουν άραγε οι άνθρωποι όταν τους σκεφτόμαστε και πονάμε γι αυτούς; Είναι καλά, όταν κλαίμε;

Μαυρισμένοι ουρανοί, σύννεφα γεμάτα δάκρυα και σπασμένες λέξεις. Τι ακριβώς γίνεται; Ανοίγεις την μπύρα, ρουφάς την πρώτη γουλιά. Την δεύτερη, την τρίτη-δε σε ζαλίζει. «Μονορούφι, μονορούφι» φωνάζει το μυαλό. Μπα! Ούτε αυτό πιάνει. Ανοίγεις και δεύτερη, τρίτη. Στην τέταρτη σταματάς. Κοιτάς γύρω σου. Προσπαθείς να σκεφτείς.
Κακό. Πολύ κακό. Πολλές σκέψεις. Πολλές επιθυμίες και αυτό που έχεις είναι ένα τίποτα. Κάθε στίχος από τα τραγούδια που παίζουν χτυπά μέσα σου… «And I want you in my life, and I need you..» Κουνάς το κεφάλι, βαριανασαίνεις και πίνεις άλλη μια γουλιά. Θες να διαβάσεις μηνύματα, να πάρεις τηλέφωνα αλλά το μόνο που κάνεις είναι να δακρύζεις.

«Που είσαι; Αφού μου έχεις τάξει μια εκδρομή. Γιατί λείπεις;» Τελικά τίποτα δεν μένει. Μονάχα εσύ να περιμένεις στη γραμμή και από γύρω σου να ουρλιάζουν οι σκέψεις. «Σταματήστε! Σταματήστε..» ξεφωνίζεις. Σφαδάζεις από τον πόνο και αυτές σε κοροϊδεύουν, σε περιγελούν και σου μπερδεύουν τη πραγματικότητα, τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις. «Τι στην ευχή θες; Τι πρέπει να διαλέξεις; Ποιος άνθρωπος σε κάνει ευτυχισμένο;» Κουταμάρες! Ανοησίες και λίγα λέμε…πάλι λάθος κάνω...

Ενα "ακόμα" εἰναι......

Δεν είναι που μου λείπεις....
ούτε που σε αγαπάω ΑΚΟΜΑ....
ένα ΑΚΟΜΑ  είναι αλλά όχι αυτό.....
το ξέρεις.

Οτι κ να κάνεις το μέσα μου δεν το αλλάζεις.....

                που να σε βρώ??