Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα σκέψεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα σκέψεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2024

Διαβάζω

 Και όσο το διαβάζω γελάω και κλαίω μαζί

Γιατί πραγματικά είναι οι σκέψεις μου προηγούμενων χρόνων αποτυπωμένες από κάποιον άγνωστο

Ίσως με κάποιο τρόπο όλοι έχουμε βρεθεί στην ίδια θέση




Τρίτη 13 Ιουλίου 2021

Διαβάζω



"Και το ήθελα, ήθελα το βλέμμα του, για να με στερεώσει μέσα στον κόσμο όπου ποτέ δεν ένιωσα να ανήκω απόλυτα"



Ocean Vuong, "Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι", σελ. 141

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2021

Εμμονές.


 Και εγώ να θέλω να στα δώσω όλα

Και να καπνίζουμε μισό μισό το τσιγάρο εγώ την πρώτη τζούρα και εσύ την τελευταία

Και να ζηλεύω όσες σε γουστάρουν

Και να παίρνω τις μετρητοίς όσα μου λες ακόμα και αν κατά βάθος δεν κάνει να πιστεύουμε στους ανθρώπους

Και να σου δίνω ό, τι έχω και δεν έχω και να θέλω να σου δώσω κι’ άλλα

Και όταν βγάζεις τα γυαλιά να είσαι σαν το παιδί της φωτογραφίας με το παγωτό

Και όταν οδηγάς να σε κοιτάζω γιατί ισοδυναμείς με την Αθήνα

Και να ονειρεύομαι για ‘μας

Και να θέλω να συνεχίσω να παλεύω για την κοινωνία γιατί υπάρχεις εσύ μέσα σ ΄αυτή

Και να θέλω να ζήσω μαζί σου

Και να θέλεις να με αγαπήσεις

Και επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται

Αλλά πάντα ξέρεις τι νιώθεις

Και επειδή οι αληθινοί άνθρωποι κρατάνε το λόγο τους

«Εμείς οι δυο δεν πρόκειται ποτέ να ξεκολλήσουμε»


Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020

Κυριακή...



"Οι σκέψεις μου ανήκουν σε εμένα μόνο, μπορώ να σκέφτομαι ό, τι θέλω. Όμως δε θα μιλήσω. Όλοι αυτοί που θα μπορούσα να τους πω τις κρυφές μου σκέψεις [...] δεν θα μάθουν ποιος πραγματικά είμαι."











Δευτέρα 31 Αυγούστου 2020

Το δωμάτιο του Τζιοβάνι

 


 χρειάζεται δύναμη για να θυμάσαι, χρειάζεται μια άλλου είδους δύναμη για να ξεχάσεις, πρέπει να είναι κανείς ήρωας για να τα κάνει και τα δύο. Οι άνθρωποι που θυμούνται τρελαίνονται από τον πόνο, τον πόνο να αναβιώνουν αιωνίως το θάνατο της αθωότητας τους. Οι άνθρωποι που ξεχνούν παθαίνουν μια άλλου είδους τρέλα, την τρέλα της άρνησης του πόνου και του μίσους της αθωότητας. Κι ο κόσμος είναι κατά κανόνα χωρισμένος ανάμεσα σε τρελούς που θυμούνται και τρελούς που ξεχνούν. Οι ήρωες είναι σπάνιοι. 






Τρίτη 12 Μαΐου 2020

Σήμερα

 σκέφτηκα ότι έχω να σε δω πολύ καιρό.
Άραγε σε είδα και ποτέ;
Τι έβλεπαν τα μάτια μου;
Αναρωτιέμαι
Πώς να τα πιστέψω;
Ποιος είσαι;
Αυτός που είδα ή αυτός που δεν κοίταξα ποτέ;



Πέμπτη 26 Μαρτίου 2020

Διάθεση άθλια...

Δεν ξέρω πραγματικά
από ποιον εχθρό να φυλάγομαι.
Εκείνο που ξέρω
είναι πως έμαθα να ζω
με αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα.
Να πορεύομαι με συναισθήματα,
όνειρα και προσδοκίες.
Να έχω τις δικές μου
ηλίθιες εξαρτήσεις του μυαλού
και να γουστάρω.
Ελευθερία να σκέφτομαι και να πράττω
σύμφωνα με τις επιλογές μου.
Μαζί με δικούς μου ανθρώπους,
να μοιράζομαι στιγμές
γεμάτες με γέλια,  χαρές,
ακόμα και κλάματα.
Τρομάζω στην αβεβαιότητα.
Φοβάμαι το χάος, την χειραγώγηση,
την τρέλα του μυαλού.
Πιστεύω πως οι ανθρώπινες σχέσεις
ενισχύονται κατά κόρων με επαφές.
Στα σ΄ αγαπώ ημερεύουν οι άνθρωποι,
μα πρέπει να λέγονται από κοντά.
Με αγγίγματα, με χάδια,
με αγκαλιές, με φιλιά,
με έρωτα.
Ο φόβος για τον άγνωστο εχθρό
κάνει τους ανθρώπους απάνθρωπους.
Δεν θέλω να ζω στο φόβο
για το αύριο και στις σκιές του θανάτου.
Οι μέρες που περνούν
μοιάζουν με καζάνι που βράζει σιωπηλά
κι εγώ πασχίζω να ξυπνήσω
από τον αδυσώπητο εφιάλτη.
#agigmatrelas 25/3/20







Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2020

Επικίνδυνη μοναξιά..

Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.
Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».
καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.

Ἐπικίνδυνη Μοναξιά, Ντίνος Χριστιανόπουλος






Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2020

Μαραμπού

Το ποίημα δεν συμπεριλαμβάνεται σε καμία από τις 3 Ποιητικές συλλογές του Καββαδία και το έγραψε όταν ήταν 19 ετών.
Το Μαραμπου εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1933 σε 245!!! αντίτυπα με έξοδα του ποιητή..

Αγαπαω

Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο

Τα θολά ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,

τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,

τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι

για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,

τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,

τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν

τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,

να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.

Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους

Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια

και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα ‘ρθουν πίσω

αγαπάω, και θάθελα μαζί τους να πάω

κι ούτε πια να γυρίσω.

Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες

που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα…

αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό, τι κλαίει

γιατί μοιάζει μ’ εμένα

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1910.


Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2020

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2019

Αγαπάω

 καλύτερη παροχή των υπηρεσιών του. Με τη χρήση αυτού του ιστότοπου, αποδέχεστε τη χρήση των cookie. Πατήστε "Συμφωνώ" για να μην εμφανίζεται αυτό το μήν

Νίκος Καββαδίας - «Αγαπάω»

    Νίκος Καββαδίας - «Αγαπάω»
    Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
    Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
    τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
    τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.
    Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι
    γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
    τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
    τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.
    Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν
    τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
    νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
    Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.
    Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούρια ταξίδια
    καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
    ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
    κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.
    Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες
    ποὺ κυττᾶνε μακριά, ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...
    ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
    γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.

    * Περιοδικὸ τῆς Μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐγκυκλοπαίδειας, τοῦ Παύλου Δρανδάκη, ἀρ. 173, 10 Μαρτίου 1929.

    Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2019

    Τόσα χρόνια μακριά σου...

    Σιγά σιγά ξεχνώ τη μυρωδιά σου,
    τον ήχο των βημάτων σου,
    τις κινήσεις των χεριών σου που κάνεις ενώ μιλάς
    Αλλά είμαι τόσο σίγουρη

    όταν σε δω ξανά
    θα τα αναγνωρίσω αμέσως
    και θα είναι σαν να έρχομαι σπίτι
    μετά από μια κουραστική μέρα.



    https://youtu.be/6QzyIA_pK5w

    Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2019

    Διαβάζοντας



    Την αλληλογραφία του Γιώργου Σεφέρη με τη Μαρώ
    Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τα χιλιάδες ηλεκτρονικά γράμματα που έχουμε ανταλλάξει τόσα χρόνια

    Και άνοιξα το mail θυσαυροφυλακιο
    Και κοίταξα κάποιες παλιές φωτογραφίες
    Άνοιξα μόνο ένα mail που έγραφες
    "Τίποτα και κανείς δεν θα μας χωρίσει"

    Πόσο λάθος και συνάμα πόσο σωστό

    Μαζί δεν ήμαστε
    Αλλά πάντα και παντού μαζί

    Άνοιξα ακόμα ένα στην τύχη

    Και ήταν θλιβερό και πονεμένο γεμάτο δάκρυα

    Και δεν το διάβασα όλο
    Δεν μπορώ να διαβάσω τα μύνηματα μας

    Ντρέπομαι και φοβάμαι για όσα έχω πει

    "Πόσα πράγματα μας εμποδίζουν να είμαστε απλοί"
     "Φοβουμαι μήπως έτσι συνηθίσω από μακριά να σ'αγαπώ"

    Να προσέχεις


    Τρίτη 25 Ιουνίου 2019

    Ακούς..

    Μπορείς να πάρεις και τα μάτια μου
    Να έχεις κάποιον να σε προσέχει
    Μην τα κοιτάς έτσι βουρκωμένα
    Άμα τα σκουπίσεις βλέπουν καθαρά
    Μόνο σε παρακαλώ
    Λύσε μου τα χέρια
    Να σε αγκαλιάσω πριν φύγεις…


    Παρασκευή 14 Ιουνίου 2019

    Έβαλα φωτιά

    Και έκαψα το τετράδιο που έγραφα
    Όταν δεν άντεχα άλλο  πόνο
    Μαζί με την δουλειά μου έχασα
    Τον χώρο που είχα φυλάξει πολύτιμα
    Μοναδικά αντικείμενα και αναμνήσεις
    Που δεν ήθελα να δει ανθρώπου μάτι
    Όσο ζω.
    Και έτσι το έκαψα
    Κράτησα τον απόλυτο πόνο
    Αν κλείσω τα μάτια μπορώ να τα ξαναζήσω όλα λεπτό προς λεπτό
    Και να ακούω χιλιάδες φορές στα αυτιά μου
    Τη φράση σου που έμελλε να καθορίσει
    Όλη μου τη ζωή από εκείνη τη νύχτα και μετά
    Και που μόνο εσύ ίσως μπορείς
    Να ξεκλειδώσεις το κελί που άθελά σου με κλειδωσες
    Και σκέφτηκα να τα αφήσω εδώ
    Όμως δεν άντεξα να εκθέσω την ψυχή μου ούτε καν στα μάτια μου
    Και τα έκρυψα βαθιά
    Εκεί που μόνο ένας εκλεκτός μπορεί να δει
    Νιώθω βαθιά θλιμμένη
    Έχω απίστευτα κακή διάθεση
    Και μια ασήκωτη στενοχώρια
    Θέλω να μιλήσω αλλά κανείς δεν θα με καταλάβει
    Μόνο κατηγορίες ή ειρωνεία θα πάρω πίσω
    Το καλοκαίρι με πληγώνει
    Κάθε μέρα με λαμπερό ήλιο είναι μια δοκιμασία που πρέπει να την αντέξω
    Και αν κάποιος με κοιτάζει από μακριά θα λέει τι υπεργαματα ευτυχισμένη είναι και τάχα κλαίγεται
    Είμαι ειδικός στις ψεύτικες βιτρίνες
    Από μέσα μόνο κάτι κλεφτές ματιές έριξαν
    Και τρόμαξαν και το έβαλαν στα πόδια βρίσκοντας αλλού παρηγοριά σε αγκαλιά με φώς...
    Χειριστικη και ηλίθια με αποκαλεσατε. Ότι απλά εκμεταλευομουν την κατάσταση για να έχω οικονομικό όφελος. Είπατε τόσα... Κάνατε πολύ περισσότερα.
    Έτσι πιστεύατε ότι είναι το σωστό
    Ήσασταν άτυχοι
    Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός
    Και εγώ είμαι ένας απλός κλόουν
    Τις νύχτες που έτρεμα από φόβο ήμουν μόνη
    Κανείς δεν ήξερε
    Κανείς δεν έμαθε
    Κανείς δεν υποψιάστηκε καν
    Why?
    Το έγραψα πάνω μου
    Απάντηση δεν θα πάρω
    Νιώθω λίγη
    Νιώθω μόνη
    Μου λείπω

















    Κυριακή 19 Μαΐου 2019

    Όταν αργείς

    Αλλά καταλαβαίνεις τι εννοούσες
    Ας πέρασαν χρόνια
    Μπορείς να το πεις και εξέλιξη
    Αλλά μπορείς και να δεις
    Το απόλυτο λούκι
    Και τον ψυχικό θάνατο
    Που χρόνια σε κρατά
    Βυθισμένο σε μαύρη πίσσα
    Στον πόνο
    Στο κενό
    Στο σκοτάδι
    Στο παντοτινό έλλειμμα
    Μόνο που τώρα ξέρω τι με εξουσιάζει
    Και ποιος είναι η απόλυτη εξάρτηση μου
    Και δεν είναι καν σκιά
    Δεν υπάρχει
    Είναι η απόλυτη προβολή που θα μπορούσα να κάνω
    Και μου αρέσει όσο και αν πονάω
    Μαζοχισμός;
    Ούτε καν



    Πέμπτη 4 Απριλίου 2019

    Πονάει ο πόνος μάτια μου;

    " Ο πόνος έχει τη δική του ματαιοδοξία. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι υποφέρουμε περισσότερο από όλους τους άλλους."

    Anne Barattin



    Πέμπτη 21 Μαρτίου 2019

    Γεννέθλια...

    43....απίστευτο  μου μοιάζει...



    Όπως και αν έρθουν τα πράγματα
    όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες
    πάντα μπορεί κανείς να ερωτεύεται.
    Το δύσκολο είναι ν’ αγαπάς.

    Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις
    δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις
    Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -
    τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες
    πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις
    γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.
    Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα -
    μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
    Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-
    γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.
    Μη με γυρέψεις αλλού
    μονάχα εδώ να με γυρέψεις
    μόνο σε μένα.


    Το αύριο είναι από μόνο του καλύτερο, είναι το κέρδος μιας ακόμα μέρας..

    Σκέψου να μην πρόφταινα κι αυτό το καλοκαίρι
    να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό
    να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου
    να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές
    να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις
    να ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας
    να καταλαβαίνω τους δικούς μου που αγαπώ
    να μην αδημονώ μ’ αυτούς που με στηρίζουν
    να αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου..

    Τίτος Πατρίκιος


    https://www.youtube.com/watch?v=zvs2tRIqjnw