Θέλω να κοιμηθώ....

Βαθιά, λυτρωτικά
Σαν να έχω πεθάνει
Μόνο κενό, τίποτα, σκοτάδι
Έχω ανάγκη να σταματήσεις λίγο μυαλό.
Δεν μπορώ άλλο.

Τι ωραία να ονειρεύεσαι....

Γιατί είναι Αύγουστος κι όλα μπορούν να συμβούν.

Έλα να ανέβουμε σε μια ταράτσα με θέα τη θάλασσα και να ψήσουμε τη δειλία μας να κάνει βουτιά από ψηλά. Να πηδήξουν οι ανασφάλειές μας πιασμένες χέρι-χέρι και να πάρουν μαζί τους κι αυτούς τους ηλίθιους φόβους έκθεσης που δε μας αφήνουν να το ζήσουμε όπως γουστάρουμε κι όπως μας αξίζει. Να ερωτευτούμε απ’ την αρχή, με τη λαχτάρα ενός παιδιού που ζητάει χωνάκι παγωτό ένα καλοκαιρινό μεσημέρι.

Να πάρουμε μαζί μας παγωμένες μπίρες και να πνίξουμε εκεί όλα τα «πρέπει», τους κανόνες τους και τις χαζές θεωρίες περί εγωισμού κι αξιοπρέπειας που κρατάνε τους ανθρώπους μακριά για να μη θεωρηθούν δεδομένοι, όπως λένε, κι ας καταλήγουν να θεωρούνται αδιάφοροι.


Να μου πεις πως φοβάσαι μη με χάσεις και να σου πω πως δε γελάω πολύ μακριά σου γιατί ο κόσμος με κουράζει και τον βαριέμαι. Να παραδεχτώ πως μου λείπεις τα πρωινά που ξυπνάω χώρια σου και να μου ψιθυρίσεις στ’ αυτί πως μ’ αγαπάς -κι ας το ξέρω ήδη.

Μια ταράτσα, εσύ, εγώ και τα άστρα. Να κοιτάμε τον κόσμο από ψηλά και να μας φαίνεται μικρός κι ανήμπορος να μας χαλάσει. Να ακούγονται μουσικές από κάπου μακριά κι εμείς να κάνουμε πως χορεύουμε σε μια προσπάθεια να συμμαζέψουμε την αγαρμποσύνη μας. Να ζήσουμε μια νύχτα βγαλμένη από κινηματογραφικά ρομάντζα. Ξέρεις, εκείνα που σνομπάρουμε γιατί είναι, τάχα μου, μελοδραματικά μα κατά βάθος ψοφάμε να τα ζήσουμε.

Να μιλάμε ώρες για χιλιάδες ανούσια πράγματα που δε θα βγάζουν και πολύ νόημα αλλά για μας θα σημαίνουν τα πάντα. Να κάνουμε σχέδια τόσο κοντινά όπως τι θα φάμε μετά κι όνειρα μακρινά για ταξίδια υπερατλαντικά. Να χαζέψουμε το αεροπλάνο που θα περνά πάνω απ’ τα κεφάλια μας και για πρώτη φορά να μη νιώσω τάσεις φυγής, γιατί θα είμαι ακριβώς εκεί που θέλω κι αυτό το «εκεί» έχει το χαμόγελό σου.

Να φιληθούμε μέχρι να πρηστούν τα χείλη μας, να θυμηθούμε όσα μας ενώνουν και να ξεχάσουμε ό,τι μας χωρίζει. Να μείνουμε εκεί ως το ξημέρωμα, μέχρι να μας πιάσουν ανατριχίλες και να μην ξέρουμε αν είναι απ’ τα μελτέμια ή από έρωτα.

Να ζήσουμε σε μία νύχτα έναν ολόκληρο Αύγουστο∙ με όλα τα χρώματα του ουρανού, φεγγάρια και πρωινές ηλιαχτίδες, με αρώματα θαλασσινά κι αναμνήσεις από καλοκαίρια που δεν τελειώνουν ποτέ.

Ένα καλοκαιρινό βράδυ με σφιχτές αγκαλιές, παθιασμένα φιλιά και χαχανητά, να φωνάζει έρωτα τις μουντές χειμωνιάτικες νύχτες που θα το ξεχνάμε, οι βλάκες, μέσα σε καβγάδες, μούτρα και φωνές.

Γιατί ό,τι κι αν γίνει, μωρό μου, για μία νύχτα στη ζωή μας τα είχαμε όλα κι ήταν Αύγουστος -το καλύτερο άλλοθι.

Να ξέρεις...

Σε είδα στον ύπνο μου

Ακόμα να ξυπνήσω


(Μην με μαλώσεις πολύ)

Έτσι απλά...

Ένα κενό..........

άδειο κενό υπάρχει???
πρέπει να υπάρχει γιατί αλλιώς πως νιώθω τόσο άδειο το δικό μου κενό??
έπεσα μέσα του?????
με κατάπιε?????
ξανα-χάνομαι...
τι περίεργο.....

το ονειρό μου έχει καεί μες στη φωτιά....

Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο.......

The 
heart
knows 
...no distance

γι'αυτό υπάρχουν τα όνειρα....πας όπου θέλεις ,

όσο θέλεις

με όποιον θέλεις

και ΖΕΙΣ.......

όνειρο ήτανε......

και δεν τελείωσε..

ζεί μέσα μου.

ΛΙΝΑ και ΟΖΑΛ.......

Ήταν κάποτε η ΛΙΝΑ και ο ΟΖΑΛ......

Ξεκίνησαν την κοινή ζωή τους με ένα υπέροχο,μαγικό όνειρο.

Να κοιμούνται αγκαλιά.....

ΌΜΩΣ όπως όλα τα όμορφα δεν κράτησε πολύ το όνειρό τους......

Μήτε και η ζωή τους.......

κανείς δεν ξέρει που βρίσκονται.....

η αγάπη όμως δεν τελείωσε....

περιμένει .........

ΔΙΚΟ ΣΑΣ...

γιατί απλά έτσι είναι....

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
και συ να λείπεις,

να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,
και συ να λείπεις,
να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,

οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
και συ να λείπεις,

Ενα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
και συ να λείπεις,

Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει
η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,
και συ να λείπεις,

Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,
και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται,
και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου ν' αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ' το χώμα,
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει

Οταν η καρδιά σου,
που τόσο αγάπησε τον κόσμο,
θα 'χει λιώσει.

Να λείπεις- δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο...


Γιάννης Ρίτσος-Kι εσύ να λείπεις...