Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα λείπω. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα λείπω. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2019

Συνειδητοποίησα...

Ότι κάθε φορά που ο πατέρας μου
Με λέει

 "παιδί μου"

Κάτι τσακίζει μέσα μου

Και θέλω να κλαίω

Έπρεπε να περάσουν 44 χρόνια

Για να νιώσω ότι είμαι
Παιδί ΤΟΥ
Αν και έγινα παιδί του γιατί
Γνώρισε το παιδί μου
Και το άλλο μου παιδί
Και κατάλαβε ότι ίσως κάτι κάνω καλά
Ότι δεν είμαι χαμένο κορμί
Όπως ίσως πίστευε
Αυτή η έλλειψη αποδοχής
Η έλλειψη αγάπης
Είναι μια τεράστια πληγή μέσα μου
Που δεν ξέρω αν ποτέ θα κλείσει
Όσους αγαπώ πολύ
Όσο και αν προσπαθώ
Πάντα νιώθω λίγη
Τόσο λίγη που δεν το αντέχω
Και αποσύρομαι στα όμορφα σκοτάδια μου
Και είναι και αυτές οι φωτεινές μέρες
Που μου πληγώνουν τα μάτια
Και είναι και η ψυχή μου
Που όλο κλαίει
Και όλο ψάχνει που έκανε το λάθος
Άντρες... Πληγή...
Δεν μπορώ να το νιώσω αλλιώς
Άντρες... Πόνος...
Ψυχικός και σωματικός
Άντρες... φόβος...
Τόσο που να μην παίρνεις ανάσα για να μην ενοχλήσεις
Άντρες... Σεξ...
Αηδία και μόνο .
Βγαίνεις από το κορμί σου
Πατάς όλα τα κουμπάκια του μυαλού
Δεν νιώθεις
Φεύγεις
Λείπεις
Είσαι αντικείμενο
Δεν είσαι εσύ
Δεν μπορεί κανείς να κάνει κακό στην ψυχή σου
Λείπω
Δεν θέλω να με βρει κανείς


Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2017

Καλό μήνα

Θα είναι???
Πάλι στην αναμονή για αποτελέσματα...
Κρίσιμη εξέταση...
Έχω καρκίνο τελικά?
Είναι σωστά τα πρώτα αποτελέσματα?
Αγωνία
Αυτό νιώθω
Δεν φοβάμαι
Θα κάνω οτι προβλέπεται με ψυχραιμία
Το μόνο που δεν θέλω είναι να με δουν οι ψυχές μου να καταρρέω κ να αποσυντίθεμαι
Να μην με δουν να κλαίω από φόβο
Να μην με δουν να σπάω






Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Είναι

Τόσο κουραστικό να υποκρίνεσαι οτι ζεις και οτι ξέχασες...
Η ματωμένη ψυχή μου ξέρει μόνο που δεν μπορεί να βρει ησυχία πουθενά.
Θέλω απελπισμένα να κοιμηθώ και ο ύπνος ξεχασε να έρθει...
Θέλω να κοιμηθώ έστω μια μέρα.
Νιώθω τόσο κουρασμένη που πονάνε τα πλευρά μου όταν ανασαίνω.
Τόσο ανήσυχη
Τόσο απελπισμένη


Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Είναι νύχτα εδὠ........

και εγώ δεν ξέρω που να πάω.....





και πάλι περισσεύω....
και πάλι στο καλάθι των αχρήστων...
και πάλι λείπω....

Λείπω από εμένα και τη ζωή μου.
την ανύπαρκτη....


p.s.σήμερα μετά απο 2.5 χρόνια συναντήθηκα με τα φιλαράκια μου στο ασπρομπλέ κουτάκι...
          σε ευχαριστώ που τα έβαλες και πάλι στη ζωή μου.