Δευτέρα

Τρίτη εβδομάδα λοιπόν
Και ναι!!!!
ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΚΑΛΑ
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ

και πόσο ειρωνικό
Στον πλέον κατάλληλο χώρο
Με τους πλέον ειδικούς
Μέσα μου να κλαίω
Να θέλω να κρυφτω στο πιο σκοτεινό δωμάτιο
Να μην βλέπω ούτε την πιο μικρή αχτίδα
Και να κλαίω
Να κλαίω σπαραχτικά
Όλη νύχτα έβλεπα εφιάλτες
Ξύπνησα γιατί πάγωσα από τον ιδρώτα μου
Όταν βυθίζομαι έτσι υποφέρω
Μια τόσο φωτεινή ημέρα
Και εγώ αναζητώ το σκοτάδι
Δεν είμαι

καλά
Ακούς;

Αξιζε άραγε τέτοια θυσία???

 Άραγε ....ξέρεις οτι με κούρασες;
Ότι η τελευταία μαλακία της κόρης σου ξεχείλισε το ποτήρι του πόνου μου??
Εύχομαι να είστε πολύ χαρούμενοι και οι δυό σας ...
Αν και καταβάθος λυπάμαι που ζειτε μέσα σε τέτοια μίζερη δυσπιστία και προκειμένου να τονώσετε τον εγωισμό σας πληγώνεται χωρίς ενδοιασμούς.
Αλλά ακόμα περισσότερο λυπάμαι εμένα και το αδύναμο εθισμένο εαυτό μου.
Καραγκιοζάκος μια φορά , καραγκιοζάκος πάντα προς τέρψη και ευχαρίστηση των αγαπημένων μου που με ηλιθιώδη αφέλια εμπιστεύομαι...
Η μόνη υπεύθυνη εγώ.
Δεν έχω καν δικαίωμα να κρίνω γιατί με χρησημοποιήσατε πάλι.
Ας μην σας άφηνα το περιθώριο...

ΚΥΚΛΟΣ

- Φοβάσαι το τέλος;
- Εξαρτάται.
- Από τι;
- Αν αυτό που τελειώνει ήταν καλό ή άσχημο.
- Δεν έχει καμία σημασία. Ότι κι’ αν είναι. Είτε καλό, είτε άσχημο.
- Πως δεν έχει καμία σημασία. Αν ήταν άσχημο, καλώς τελειώνει. Αν ήταν καλό όμως, θα λυπηθώ και θα στεναχωρηθώ πολύ που τελειώνει.
- Δεν θα έπρεπε. Χωρίς να με θεωρήσεις υπέρ-αισιόδοξο, πιστεύω ότι κάθε τέλος κρύβει μία αρχή. Ή καλύτερα, κάθε τέλος είναι και μία αρχή.
- Δεν σε θεωρώ υπέρ-αισιόδοξο. Απλά, μου φαίνεται παράξενο. Δεν μπορώ να το δω έτσι.
- Άσε με να σου δώσω ένα παράδειγμα. Έστω, δύο άνθρωποι έχουν μία ερωτική σχέση. Όταν φτάνει στο τέλος της, πάει να πει ότι έχει κλείσει ο κύκλος της, ότι ήταν να δώσει στα μέλη της το έχει δώσει και αφήνει, τα μέλη της και πάλι, να τραβήξουν για άλλους δρόμους. Μπορεί εκείνη τη στιγμή, να στεναχωριούνται, αλλά σε βάθος χρόνου καταλαβαίνουν και συνειδητοποιούν ότι καλά έκαναν και χώρισαν. Έτσι δεν είναι;
- Εδώ παίζει ρόλο και ο χρόνος.
- Ο χρόνος βοηθάει να σκεφτείς και να συνειδητοποιήσεις. Και να βρεις κάτι καινούργιο. Ο άνθρωπος είναι που κάνει την διαφορά.
- Δηλαδή;
- Ο άνθρωπος έχει τη δύναμη μέσα του να ελπίζει και να προσπαθεί. Και, υποσυνείδητα, ξεπερνάει καταστάσεις και δεν πτοείται. Και το τέλος το αντιστρέφει και το κάνει αρχή. Και αυτό το κάνει σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη και στον θάνατο.
- Τι εννοείς;
- Αυτοί που όρισαν τα πιστεύω της θρησκείας μας, όρισαν και τον θάνατο σαν την αρχή της αιώνιας ζωής. Δηλαδή, ακόμη και στο πιο μεγάλο αδιέξοδο της ζωής μας, που είναι ο θάνατος, δώσαμε στους εαυτούς μας, στα μυαλά μας, μία εναλλακτική. Μία συνέχεια. Μία αρχή. Την αιώνια ζωή. Κάτι μη πεπερασμένο. Κάτι άπειρο.
- Μα, εγώ στεναχωριέμαι όταν τελειώνει κάτι που μου έκανε καλό, που μου άρεσε. Αυτό, δεν μπορεί να το αλλάξει καμία θεωρία.
- Άμυνα είναι. Άμυνα του εαυτού σου στο χρόνο που σπατάλησες, που πέρασες με αυτό που τελειώνει. Αν ήταν να ξεπερνάς κάτι χωρίς πόνο, δεν θα σου άφηνε κανένα αποτύπωμα, δεν θα είχες εμπειρίες, δεν θα σε έκανε σοφό. Και η σοφία, οι εμπειρίες, χρειάζονται. Σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
- Πρέπει να πονάω για να αποκτώ εμπειρίες; Έτσι, χωρίς πόνο, δεν γίνεται;
- Έχει το τίμημά του.
- Το οποίο, πληρώνω ανελλιπώς.
- Ναι, αλλά πάντα έχεις τη δύναμη να το πληρώνεις. Δεν παραιτήθηκες ποτέ. Πληρώνεις και συνεχίζεις. Κάνεις το τέλος αρχή, ακόμη και στον πόνο σου.
- Από δω το είχες, από εκεί το είχες, επιστρέψαμε στο ίδιο σημείο.
- Φέραμε το τέλος στην αρχή. Κλείσαμε κύκλο.
- Ωραίο σχήμα.
- Το τελειότερο.
- Πάλι τον αναφέρεις.
- Δεν το κάνω επίτηδες. Απλά, ορίζει την ζωή μας. Χωρίς προεξοχές, χωρίς γωνίες, χωρίς ανώμαλες ευθείες. Κλείνει προστατευτικά γύρω μας. Ενώνει τις άκρες μας. Αναβάλλει τις απαισιοδοξίες μας. Και δίνει συνέχεια στο ‘τέλος’ μας.

( Rachael Stroud)