Μια μέρα θα σε ρωτήσει κάποιος ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα που έχεις κάνει ποτέ στη ζωή σου.
" - Αγάπησα " - Θα φωνάξω.
Και ποιο ήταν το χειρότερο;
" - Αγάπησα " - θα ψιθυρίσω.
Ένας λόγος που ακόμη υπάρχω στον κόσμο που σε γνώρισα είναι επειδή δεν θέλω να πεθάνει μαζί μου αυτό που νιώθω για σένα και χαθείς και εσύ....
Μια μέρα θα σε ρωτήσει κάποιος ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα που έχεις κάνει ποτέ στη ζωή σου.
" - Αγάπησα " - Θα φωνάξω.
Και ποιο ήταν το χειρότερο;
" - Αγάπησα " - θα ψιθυρίσω.
Έχει κανείς δικαίωμα , μιλώντας για τον εαυτό του, να παραλείψει κάτι που επηρέασε ολόκληρη την ύπαρξη του και που το έφερνε στο νου του κάθε μέρα της ζωής του;
Μπορεί το κάθε μέρα να είναι υπερβολή, αν και όχι μεγάλη.
Δεν έχω ανάγκη να "ανακαλώ" εσένα , είσαι πάντα παρών.
Είσαι το τέλος μου και η αρχή μου, είσαι το άλφα και το ωμέγα.
Χθες έκανα την ανοησία να ανοίξω τα mail
από το 2007.
Όπως ξέρεις έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε εκείνο με τίτλο " μυνηματακι προ συναντήσεως"
Διάβαζα και ένιωθα λες και έπεφτα μέσα σε σκουλικότρυπα. Περισσότερο από μια ώρα έμεινα να διαβάζω εκείνα τα δύο μυνήματα μας και να αναρωτιέμαι αν ήξερα εκείνη τη μέρα του 2007 τι θα ακολουθούσε θα σε συναντούσα;
Η απάντηση σε κάθε περίπτωση ήταν ναι. Πάντα θα είναι ναι! Όσο θα ζω θα είναι ναι. Θα ήταν τόσο πιο "λίγη" η ζωή μου χωρίς εσένα, χωρίς εσάς.
Άνοστη. Ναι . Αυτό ακριβώς. Και σκοτεινή. Αν και το σκοτάδι που έζησα μετά όταν το σκέφτομαι με τρομάζει. Αυτό δεν θα ήθελα να το ζήσω ξανά αλλά ήταν κομμάτι της ιστορίας κατά πώς φαίνεται.
Και εκείνος ο έρμος ο Τάκης. Πρέπει να έκοβε τις φλέβες του κάθε φορά που θα διάβαζε κάτι από εμένα. Ήμουν το λιγότερο γελοία. Και επιεικής είμαι δλδ με αυτόν το χαρακτηρισμό. Πώς μπορούσε να μιλάει ο άνθρωπος με μια αμοιβάδα;
Με διάβαζα και με μουτζωνα. Τι σκαρφίζεται το μυαλό του ανθρώπου για να τραβήξει την προσοχή. Δεν με αναγνώριζα σε σχέση με σήμερα. Και σε πέντε χρόνια δεν θα με αναγνωρίζω σε σχέση με σήμερα.
Θα σταθώ στο ότι βελτιωθηκα ( Τάκη μην με βρίζεις 😞) έχω προσπαθήσει πολύ και πραγματικά νομίζω ότι είμαι μια καλύτερη έκδοση μου ( αλήθεια λέω , δεν μου χαϊδεύω τα αφτιά Τάκη μου).
Επιπλέον σου αναγνωρίζω ότι είχες δίκιο στο 99% όσων μου έλεγες. Όμως τότε δεν μπορούσα να το αντιληφθώ. Ίσως έπρεπε να είχα ρισκάρει ακόμα περισσότερο. Ίσως έπρεπε να είχα κάνει αυτό που μου είχες πει την άνοιξη του 2008 . Όμως οι πληροφορίες ήταν τόσες πολλές που με είχαν συντρίψει. Τα συναισθήματα μου ήταν ανεξέλεγκτα καθώς και οι ενοχές μου που με έπνιγαν και έκλεβαν τις στιγμές μου.
Σήμερα ξύπνησα και ένιωθα πάλι σαν να έχω μια τρύπα στο στήθος και ότι αν κάποιος με κοίταζε τα έβλεπε μέσα από εμένα. Ξανά η ίδια ματαίωση, η θλίψη, η έλλειψη, τα τόσα αναπάντητα ερωτήματα, η αγωνία.
Δεν έπρεπε να σκαλίσω την πληγή μου. Νιώθω τον ίδιο πόνο. Δεν έπρεπε να γελάσω με όσα μου γράφατε ούτε να κλάψω με όσα σας έλεγα.Μου είχε λείψει η φωνή σας όμως... Και όλα σας μου έχουν λείψει. Όλα.
Υπάρχουν άνθρωποι,
που αλλάζουν ανθρώπους
Αλλάζουν αγάπες, αλλάζουν χώρα
Εγώ δεν μπόρεσα, χαμένος ο κόπος,
Ο μόνος μου τόπος,
για μένα είσαι εσύ.
Μου λείπεις
Το ξέρεις;
"Σου είχα στείλει κάποτε
μια φρεσκοκομμένη φλούδα πεύκου
να σου θυμίσω τη ζωή το δάσος και τη νύχτα κάτω από τα δέντρα.
Ήτανε κι αυτό μια αδυναμία μου.
Με λέξεις τριμμένες με παρομοιώσεις μεταφορές κι αναλογίες
πασχίζω να μιλήσω
σαν τον μουγγό που θέλει να σου δείξει πως πονάει
και μπήγει το καρφί μέσα στο μήλο.
| Συνομιλώ άρα υπάρχω (Ευθύτης οδών) | Ποιήματα (1941 - 1974) | εκδόσεις Ύψιλον |
Έχει ασύλληπτη δύναμη και σε μεταφέρει με τρομακτική ταχύτητα εκεί που θα ήθελες να είσαι...
Βγήκα να περπατήσω
Και ξέρεις πως όταν περπατάω αποσυνδεομαι από την πραγματικότητα, δεν ακούω και δεν βλέπω κανέναν.
Μου αρκεί η μουσική στα ακουστικά, τα δέντρα, τα πουλιά και τα σύννεφα.
Και εκεί που περπατούσα στα ατέρμονα μονοπάτια του μυαλού μου έφθασε στα ρουθούνια μου από κάποιον πιο μπροστά το άρωμα που φορούσες .
Σε δευτερόλεπτο ήμουν στην αγκαλιά σου, μύριζα τον λαιμό σου, ήμουν επιτέλους σπίτι. Δεν μπόρεσα να σταθώ άλλο όρθια και κάθησα στην άκρη στο πεζοδρόμιο και έκλαψα όπως δεν είχα κλάψει καιρό. Μου έλειψες τόσο που ένιωσα σωματικό πόνο, πόνεσα τόσο που δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Άδικα, άδικα προσπαθώ να με πείσω ότι πλέον δεν πονάω. Μια μυρωδιά ήταν αρκετή να με βάλει κάτω. Ίσως κάποτε μπορέσω να σε αγκαλιάσω ξανά, ίσως όχι. Ομως όσο ζω θα ζεις μέσα μου ήσυχα σαν σκιά που με ακολουθεί κάθε στιγμή. Μην με αφήσεις μόνη μου. Μην με αφήνεις να χάνομαι. Δώσε μου λίγο δύναμη, πρέπει να σταθώ όρθια . Ίσως αυτή η ευλογημένη στιγμή να μυρίσω το άρωμα σου ήταν ένα συμπαντικό μύνημα ότι ξέρεις ήδη, ότι θα φροντίσεις να τα καταφέρω.
Αγκαλιά.
Και φιλί.
"Και το ήθελα, ήθελα το βλέμμα του, για να με στερεώσει μέσα στον κόσμο όπου ποτέ δεν ένιωσα να ανήκω απόλυτα"
Ocean Vuong, "Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι", σελ. 141
Και να καπνίζουμε μισό μισό το τσιγάρο εγώ την πρώτη τζούρα και εσύ την τελευταία
Και να ζηλεύω όσες σε γουστάρουν
Και να παίρνω τις μετρητοίς όσα μου λες ακόμα και αν κατά βάθος δεν κάνει να πιστεύουμε στους ανθρώπους
Και να σου δίνω ό, τι έχω και δεν έχω και να θέλω να σου δώσω κι’ άλλα
Και όταν βγάζεις τα γυαλιά να είσαι σαν το παιδί της φωτογραφίας με το παγωτό
Και όταν οδηγάς να σε κοιτάζω γιατί ισοδυναμείς με την Αθήνα
Και να ονειρεύομαι για ‘μας
Και να θέλω να συνεχίσω να παλεύω για την κοινωνία γιατί υπάρχεις εσύ μέσα σ ΄αυτή
Και να θέλω να ζήσω μαζί σου
Και να θέλεις να με αγαπήσεις
Και επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται
Αλλά πάντα ξέρεις τι νιώθεις
Και επειδή οι αληθινοί άνθρωποι κρατάνε το λόγο τους
«Εμείς οι δυο δεν πρόκειται ποτέ να ξεκολλήσουμε»
Οδυσσέας Ελύτης - "Το Μονόγραμμα"
Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς;
Είμ' εγώ, μ' ακούς;
Σ' αγαπώ, μ' ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς;
Δεν είναι ο πόνος.
Αυτός συνηθίζεται.
Δεν σταματαει.
Απλά γλυκαινει.
Ξεχνιέται κάτω απ' τη σκόνη που ρίχνει πανω του ο χρόνος.
Δεν είναι η μοναξιά.
Αυτή γινεται φίλη σου.
Μαθαίνεις να ζεις μαζί της.
Την αγκαλιάζεις και μαζί με αυτήν αγκαλιάζεις και τον εαυτό σου.
Αν είσαι τυχερός.
Δεν είναι η αυτοκριτική.
Αυτή είναι δασκάλα.
Σκληρή και αδίστακτη.
Αλλά σου μαθαίνει.
Πώς αυτός που δεν μπορεί να μένει μόνος του από εξάρτηση μένει με τον άλλο.
Το χειρότερο είναι πως
φτιάχνουν ακόμα το άρωμα σου.
Κι όπου το μυρίσω ανοίγουνε πληγές.
Η ζωή σου δίνει τους ανθρώπους που αξίζεις.
Μερικές φορές σου δίνει ακόμα και αυτούς που δεν αξίζεις, αλλά μόνο και μόνο για να καταλάβεις ποια είναι η διαφορά.
Αν την καταλάβεις...
Αν μπορείς να δεις πέρα από τον μικρούτσικο εαυτό σου...
Δε μπόρεσα
να σ' αντικαταστήσω
με κανέναν
όχι γιατί ήσουν αναντικατάστατος
απλώς γιατί από έρωτα σε έρωτα
πάντα μεσολαβεί λίγο κενό
Ντίνος Χριστιανόπουλος-
Μικρά ποιήματα
Εκδόσεις: Ιανός
(Μια ζωή, μια αιωνιότητα, ένα μικρό κενό)
Έχω μια τσαλακωμένη φωτογραφία σου.
Την τρίβω στο σώμα μου.
Σαπούνι και με καθαρίζει,
νερό και με ξεπλένει,
κάρβουνο και με ζεσταίνει.
| Γιάννης Κοντός | Η υποτείνουσα της Σελήνης | εκδόσεις Κέδρος |