11/11/20

 

Εδώ και πολύ καιρό, κάθε συνάντηση με έναν άλλον άνθρωπο έχει υπάρξει μια πρόσκρουση.

Νιώθω υπερβολικά,

αισθάνομαι υπερβολικά,

είμαι εξουθενωμένη από τον απόηχο ακόμη και της πιο σύντομης συζητήσης.

Όμως η πιο ισχυρή σύγκρουση ήταν και είναι με τον αδιάλλακτο, βασανιστικό και βασανιζόμενο εαυτό μου.

Αισθάνομαι σαν ένα ανεπαρκές μηχάνημα,

ένα μηχάνημα που χαλάει την κρισιμότερη στιγμή,

που φθείρεται μέχρι καταστροφής,

που "δεν παίρνει μπρος",

ή, ακόμα χειρότερα,

εκρήγνυται στο πρόσωπο ενός αθώου ανθρώπου."  

Διάθεση άθλια...

Δεν ξέρω πραγματικά
από ποιον εχθρό να φυλάγομαι.
Εκείνο που ξέρω
είναι πως έμαθα να ζω
με αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα.
Να πορεύομαι με συναισθήματα,
όνειρα και προσδοκίες.
Να έχω τις δικές μου
ηλίθιες εξαρτήσεις του μυαλού
και να γουστάρω.
Ελευθερία να σκέφτομαι και να πράττω
σύμφωνα με τις επιλογές μου.
Μαζί με δικούς μου ανθρώπους,
να μοιράζομαι στιγμές
γεμάτες με γέλια,  χαρές,
ακόμα και κλάματα.
Τρομάζω στην αβεβαιότητα.
Φοβάμαι το χάος, την χειραγώγηση,
την τρέλα του μυαλού.
Πιστεύω πως οι ανθρώπινες σχέσεις
ενισχύονται κατά κόρων με επαφές.
Στα σ΄ αγαπώ ημερεύουν οι άνθρωποι,
μα πρέπει να λέγονται από κοντά.
Με αγγίγματα, με χάδια,
με αγκαλιές, με φιλιά,
με έρωτα.
Ο φόβος για τον άγνωστο εχθρό
κάνει τους ανθρώπους απάνθρωπους.
Δεν θέλω να ζω στο φόβο
για το αύριο και στις σκιές του θανάτου.
Οι μέρες που περνούν
μοιάζουν με καζάνι που βράζει σιωπηλά
κι εγώ πασχίζω να ξυπνήσω
από τον αδυσώπητο εφιάλτη.
#agigmatrelas 25/3/20

Η πρώτη σκέψη μου

Ήσουν εσύ
Και σίγουρα θα είσαι και η τελευταία όταν θα καταφέρω να κοιμηθώ.
Ήθελα τόσο να σου μιλήσω
Να σου πω ότι σήμερα με πονούσε το σώμα μου από την έλλειψη σου
Αλλά πλέον δεν τολμώ να γράψω μισή λέξη
Δεν έχω δικαίωμα να σε αναστατώνω
Ίσως πια δεν σε αφορά το νιώθω
Θέλω μόνο να είσαι καλά
Να γελάς και να λες το ανέκδοτο με την κουτση πουτάνα
Αλλά μου λείπεις
Πολύ



Αν δε σε ξαναδώ ποτέ
θα σε κουβαλώ πάντα
μέσα μου
- κι έξω -
στα ακροδάχτυλά μου
και τις γωνίες του μυαλού μου
και στο κέντρο
- κεντρικά
του τι είμαι και τι απέμεινε.

— Charles Bukowski

Οι λύκοι είναι εδώ

Σαν "ερωμένη" του ... (απέχθεια μου προκαλεί αυτή η λέξη γιατί δεν υπήρξα ποτέ ερωμένη κανενός  με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) ήμουν λιγότερο χαζή από κάθε άλλη φορά
(πρεπεινααλλλαξωβιβλιατομυαλομουειναιμιξερκαιδεντηνπαλευωετσιαλλαανστογραψωθασκεφτειςοτιλειτουργωχειριστικαοποτεγαματοφιλεμου)
Δεν είναι δυνατόν να δεις κάτι καθαρά
όσο τα μάτια σου είναι θαμπωμένα
από τα δάκρυα
Έπρεπε να περάσουν χρόνια
Άραγε βλέπω τώρα;

Ότι αγάπησες δεν είναι πια εδώ σκέφτομαι
Φαντάσματα μόνο

Νιώθω την απουσία σου να μεγαλώνει μέσα μου σαν ένα τεράστιο απόστημα και παρακαλάω με αγωνία να εμφανιστείς με το πιο αιχμηρό νυστέρι σου να με ανακουφίσεις

Ακους τις σκέψεις μου που σου ουρλιάζουν;

Θυμώνω με εμένα που νιώθω έτσι
Ψάχνω να καταλάβω γιατί τέτοια εμμονή
Τι είσαι για εμένα;
Γιατί μια και μόνη λέξη σου έχει την απίστευτη δύναμη να με κάνει ξανά να μην πονάω , να μην ασφυκτιώ μέσα μου;


Ολοι θα έπρεπε να έχουμε  μια καθημερινή δόση από αυτόν που μας λείπει
Άλλωστε σε όλους λείπει κάτι
 Άραγε σου λείπω;


"Θα ήθελα να είμαι ο αέρας που ζει μέσα σου για μια στιγμή. Θα ήθελα να είμαι τόσο απαρατήρητος και απαραίτητος."

- Margarita Atwood

Τσακώθηκα

Μόλις ένα μήνα στη δουλειά
Και με εκνεύρισε η αναισθησία σε ένα χώρο (υποτίθετα)ι με κυρίαρχη την ενσυναίσθηση
Και ακόμα περισσότερο εκνευρίστηκα
Που νομίζουν ότι είμαι ηλίθια
Ή ότι η επαγγελματική μου πορεία
Ξεκίνησε όταν εμφανίστηκα εδώ

Άλλωστε η πρώτη επίθεση μου έγινε όταν μου είπαν ότι είμαι βαθιά νυχτωμένη
Όσον αφορά τη δουλειά

Και ήμουν τόσο θλιμμένη όταν ήρθα
Επιρεαστηκα τόσο πολύ από τις αυτοκτονίες
Και νιώθω μια απροσδιόριστη θλίψη

Και θυμήθηκα όλα όσα έκανα χρόνια πριν
Και χάθηκε από μέσα μου κάθε διάθεση
Και πονούσε η ψυχή μου
Και ήρθα και ξέσπασα
Γιατί κουράστηκα να με θεωρούν χαζή

Και γιατί θέλω να κλάψω μεχρι να πνιγώ
Απο τα δάκρυα μου
Και δεν θέλω να πω σε κανένα όσα νιώθω
Και ταυτίστηκα με όλες τις γυναίκες που χθες έδωσαν τέρμα στον πόνο της ψυχής τους και κανείς δεν ήξερε τι τους συνέβαινε όσο ζούσαν
Γιατί τελικά κανείς μα κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει
Να δει το μεσα σου το σκοτάδι
Όσο και αν σε αγαπάει
Μόνος μια ζωή
Και αν έχεις την τύχη να βρεθεί ένας άνθρωπος να ακουμπήσει το πιο βαθύ σημείο σου και μετά το χάσεις η πληγή σου θα είναι πάντα ανοιχτή και θα κακοφορμίζει συνεχώς
Και η μοναξιά σου μερικές φορές θα είναι αβάσταχτη και δυσθεώρητη
Πονάω σήμερα
Ακούς;

Ανείπωτη θλίψη

https://youtu.be/9h0Arg_-380

Φοβάμαι

Είμαι μπερδεμένη
Δεν ξέρω τι να κάμω

Νιώθω μαύρο σκοτάδι να με κυκλώνει

Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν

Από φόβο

Κάνεις δεν θα με καταλάβει
Ζήτησα βοήθεια

Ανόητη όπως πάντα
Ακόμα να καταλάβω

Με σιχαίνομαι που νιώθω έτσι

Και είμαι θυμωμένη.


Πολύ

Αϋπνία. ..

Με έχει εξαντλήσει
Κοιμάμαι 2 ώρες και μετά υποφέρω
Δεν το αντέχω
Η τελευταία προδοσία σου
Έφερε και τον θάνατο ,
Τον θάνατο που μόνο εσύ μπορούσες να μου στείλεις
Αντίο άγνωστε.

Καλό μήνα

Θα είναι???
Πάλι στην αναμονή για αποτελέσματα...
Κρίσιμη εξέταση...
Έχω καρκίνο τελικά?
Είναι σωστά τα πρώτα αποτελέσματα?
Αγωνία
Αυτό νιώθω
Δεν φοβάμαι
Θα κάνω οτι προβλέπεται με ψυχραιμία
Το μόνο που δεν θέλω είναι να με δουν οι ψυχές μου να καταρρέω κ να αποσυντίθεμαι
Να μην με δουν να κλαίω από φόβο
Να μην με δουν να σπάω

Άθλια

Εσωτερικό τρέμουλο...

Λες και όλα τα κυτταρά μου αγωνιούν
Θα μάθω σήμερα?
Θα μάθω αύριο?
11 Νοεμβρίου αύριο
Πριν 9 χρόνια σαν αύριο πέθανε το τοτέμ
Πριν 7 χρόνια σαν αύριο επιβίωσε μια καρδιά
Πριν 7 χρόνια μια ζωή ξεκίνησε
Αύριο λες να είναι η αρχή του τέλους μου???
Αύριο λες να με τραβήξει η μαύρη τρύπα στον πάτο της?
Φοβάμαι τις ημερομήνιες που σημαίνουν κάτι
Όλα συνδέονται με έναν μαγικό υπόγειο τρόπο
Φοβάμαι βρε παιδιάααααα
Αγωνιώ και το στομάχι μου έχει γίνει κόμπος
Που είσαι βρε άθλιε κολλητέ τώρα που σε χρειάζομαι???
Και εσύ γλυκούλη επαναπαύσε στις ειρωνίες σου ...
Και εγώ ....
P.s 12/11 ήταν ημέρα Τετάρτη ώρα 10.25 "το τοτέμ έφυγε"

12/11 ήταν ημέρα Σάββατο ώρα 12.30 "βρήκα τον κολητό σου και του έστειλα χαιρετίσματα"
12/11 είναι και έχω φρικάρει ώρα 13.02

Θα υπάρχεις...

Αιώνια εκκρεμότητα εντός μου...

Ήμουν ελεύθερη

Μαζί σου .
Πιο ελεύθερη απο κάθε άλλη φορα στη ζωή μου.
Ελεύθερη να κάνω τις επιλογές μου
Επέλεξα εγωιστικά και ανώριμα την αιώνια φυλακή μου
Όλα τα άλλα είναι φθηνές δικαιολογίες για τις φορές που θυμώνω με το σύμπαν
Πως να αντέξω να ζω με αυτή τη γνώση....

Είναι

Τόσο κουραστικό να υποκρίνεσαι οτι ζεις και οτι ξέχασες...
Η ματωμένη ψυχή μου ξέρει μόνο που δεν μπορεί να βρει ησυχία πουθενά.
Θέλω απελπισμένα να κοιμηθώ και ο ύπνος ξεχασε να έρθει...
Θέλω να κοιμηθώ έστω μια μέρα.
Νιώθω τόσο κουρασμένη που πονάνε τα πλευρά μου όταν ανασαίνω.
Τόσο ανήσυχη
Τόσο απελπισμένη

Προσπαθώ

να διαβάσω τον γαμημένο τον καρκίνο

και το μυαλό μου δεν μπορεί να ξεκολλήσει από εσένα...

Εσύ είσαι καλά, καμία σχέση με αυτόν τον καργιόλη, δεν τον ξέρεις, δεν έχετε συναντηθεί, δεν έχει ανασάνει στο πρόσωπό σου, δεν έχει αγγίξει το λατρεμένο σου σώμα, είναι μόνο λέξεις που εγώ πρέπει να διαβάσω και να μάθω και όταν κλείσω την εργασία μου δεν θα υπάρχει ούτε για εσένα ούτε για εμένα...

Και ασκώ ψυχολογική βια σε εμένα που ξέρω καλά από βια

προκειμένου να μην ενοχλήσω και ταράξω κανέναν, αρκεί η δικιά μου

η τρελή , διαταραγμένη προσωπικότητα...

Λαχταρώ να σε δω

Μου λείπεις ρε, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό

και αυτός ο μισός εαυτός με έχει πια εξαντλήσει.

Εξαρτημένη, αυτό είμαι.

Και τίποτα  δεν με έχει βοηθήσει και πια έπαψα να ελπίζω 

για εκείνη τη μέρα που θα περπατάω στο δρόμο

και θα είμαι μόνη μου, που δεν θα σου κρατάω το χέρι,

που δεν θα σου μιλάω, που δεν θα παίρνω την τσίχλα από το στόμα σου

να την μασήσω λιγάκι και εγώ.

Μαζί σου έχασα τα όρια του εγώ και ενώ λαχταρούσα να σε ρουφήξω,
 να σε βάλω 

μέσα μου για όσο θα ζούσα

τελικά με μηδένισες και με ισοπέδωσες.

Κανονικός οδοστρωτήρας 

Και έμεινα ένα φύλλο γεμάτο ακαθόριστα σχήματα

Λαχταρώ να φτάσω σε εκείνο το παγκάκι και να σε βρω εκεί καθισμένο

ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ


αν καταφέρω να περάσω στις εξετάσεις θα είναι ένα θαύμα, δεν έχω μυαλό, δεν έχω τίποτα, ταξιδεύω σε φάρους σε παγκάκια, σε θάλασσες, σε ερήμους, σε πρίγκιπες, σε άλλους πλανήτες, στον δικό μου Β52...

ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ

ατελείωτα.....
ασταμάτητα....