Απλή περιγραφή...

Δυο φιλοι τωρα ειμαστε 
Μη το ξεχνας ζωη μου
Κι ας ησουν καποτε κρυφό
Μουδιασμα στο κορμι μου... 

Έγραψε ο Κ και μου το έστειλε
Και είναι σχεδόν η αλήθεια
Ανοίγει χαραμάδες
Και ο πόνος αυτή τη φορά θα είναι δηλητήριο
Δεν μπορώ να πιστέψω
Δεν επιτρέπεται να αφεθω

Η όλη παρουσία σου είναι κινητήριος δύναμη για εμένα
Αμφιθυμια
Και φόβος
Δεν θέλω να πονέσεις ξανά τώρα που άρχισες να ζεις
Γιατί θα σε απογοητεύσω ξανά
Όλους τους απογοητεύω

Μεγάλη Παρασκευή...

Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν...
χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
Κώστας Βάρναλης (1884 – 1974)

Δύσκολο να μην δουλεύω
Χωρίς δικαιολογία στον εαυτό μου φέτος
Τα τελευταία 9 χρόνια δούλευα τα 7
Οποτε έλεγα δουλεύω δεν μπορούσα να είμαι αλλού
Το τελευταίο Πάσχα που πήγα στο χωριό το
2010 ήταν
Ήξερα ότι δεν είχα να ελπίζω
Σε καμία Ανάσταση
Μονο σκοτάδι με περίμενε
Σε είχα ηδη χάσει
Ήσουν ήδη αλλού
Και δεν έκανα τίποτα
Μόνο περίμενα τον ενταφιασμό μου
Ήλπιζα στον παντα σωτήρα μου Τ
Να κάνει το θαύμα του
Αλλά και εκείνος κουρασμένος
Αποφάσισε μετά από λίγο
Να αποθάνει
Καρφιά στην ψυχή μου οι αναμνήσεις
Και νιώθω θλίψη βαθιά
Για όσα έχασα εκείνο το τελευταίο
Πάσχα της ζωής μου
Δεν ξέρω αν ποτέ πια
Θα ξαναβρεθώ εκεί
Να γελάω
Χωρίς μέσα μου να πνίγομαι
Από τα δάκρυα της ψυχής μου
Ελπίζω η Ανάσταση
Να έρθει και για εμένα κάποτε

Ήρθες πάλι

Στο όνειρό μου
Καθόμουν και παρακολουθούσα μια ομιλία και ήρθες και κάθισες δίπλα μου
και έμπλεξες τα δάχτυλά σου στα δικά μου στο αριστερό μου χέρι
και ένιωσα την ζέστη από τα δάχτυλά σου μέχρι την καρδιά μου
και όλο μου το σώμα να ανατριχιάζει 
και να θέλω να κολλήσω πάνω σου σαν στρείδι
και οι πεταλούδες να χορεύουν στο στομάχι μου
Θυμάσαι εκείνη την φορά που μου είχες πιάσει το χέρι και το χάιδευες τόση ώρα και εγώ έλιωσα?
Έτσι ένιωθα....
και με ρώτησες ποιος είναι δίπλα μου
και μου είπες μην φοβάσαι κανείς δεν θα σου κάνει τίποτα
Είμαι εδώ
και ξύπνησα πάλι κλαίγοντας γιατί ένιωθα ατελείωτη ερημιά
και δεν έπλυνα καν το αριστερό μου χέρι να μην φύγει η αίσθηση του δικού σου χεριού
ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ
Μου λείπεις τόσα χρόνια και όμως ο πόνος είναι ο ίδιος
και πραγματικά υποφέρω
Νιώθω κατακερματισμένη
Νιώθω μισή
Νιώθω Μόνη μου
Τόσο μόνη μου...


https://www.youtube.com/watch?v=Z0DQxI3KM7o

Πφφφφφ...κάτι μέρες...

7 χρόνια

Ο καιρός τα γιατρεύει ολα εκτός από την αλήθεια....
7 χρόνια πριν κάποιος πέθαινε και κάποιος σαν άλλος ικέτης εκλιπαρούσε για σωτήρια...
7 χρόνια μετά ο ικέτης ειναι νεκρός και ο ετοιμοθάνατος ζει στον προσωπικό του παράδεισο απαλλαγμένος απο τα γήινα και τα φθαρτά και η σωτηρία έγινε ψύθιρος και στερνή ελπίδα
7 χρόνια χωρίς έμψυχη αλλά μόνο ενσώματη ζωη εντέχνως καλυμένη για τους μη μυημένους
Αλλά και οι μυστες και οι πυγμαλίωνες έγιναν νηχιλιστές προκειμένου να απαλαχθούν απο τη γνώση
Εκείνο όμως που δεν ξέρουν είναι πως απο όλα μπορείς να γλιτώσεις εκτός από την ενοχή σου...
Και όσο όμορφα και περίτεχνα και αν την κρύψεις θα είναι κάτι βράδια που θα έρχεται αγκαλιά με το μορφέα να σου δείχνει τα δόντια της με το σκυλίσιο χαμογελό της
Συσσωρευμένη οργή που εκτέλεσα το ρόλο του θύτη παλλά σαν άλλη Ιφιγένεια θυσιάστηκα στο βωμό του εγωισμού
 Καταπληκτικοί ενορχηστρωτές, μαέστροι και δεινοί εκτελεστές
 Χρόνια ολόκληρα ένιωθα θύτης και γονυπετής εκλιπαρούσα για μια συγνώμη, για ενα ηλεκτρονικό  βλέμμα.
Θύματα ολοι ενος γενικότερου σεναρίου που τελικά απέτυχε παταγωδώς και ήταν πολύνεκρο.
7 χρόνια μετά δεν είναι κανείς στο Μετροπολιταν συνδεδεμένος με καλώδια να μαχεται για τη ζωή του
7 χρόνια μετά κανείς δεν με διώχνει αρον αρον για να παει σε μελοθάν

ατο αφου είναι ωσεί νεκρός
7 χρόνια μετά κάποιος εξακολουθεί να κλαίει νιώθωντας φρικτα εξαπατημένος και ανελέητα διαμελισμένος και απόλυτα εγκατελλειμένος
7χρόνια μετά οι σκιές συνεχίζουν τον χορό τους και οι ψυχές εξακολουθούν να βρίσκονται μακριά απο το κορμί που έχουν σαν προσωρινή κατοικία
7 χρόνια μετά σας αγαπώ και σας ευχαριστώ για κάθε στιγμή που έζησα μαζί σας και εσείς δεν μπορέσατε να νιώσετε πόσο αληθινά αγάπησα
7 χρόνια μετά είναι σαν χθες
Να προσέχετε

Χίλιες φορές

και ακόμα περισσότερες...

Να χώσεις τα δάχτυλά σου στο στήθος σου και να ξεριζώσεις την ίδια σου την καρδιά....

Εσύ , να το κάνεις εσύ ο ΄ίδιος στον εαυτό σου

Ξέροντας πως έτσι και αλλιώς νεκρός είσαι...

νεκρός...